(στη μνήμη του Αρίστου Αποστολόπουλου)

Καλό σου ταξίδι σύντροφε, μαχητή του αδικαίωτου ηρωικού αγώνα μας. Θέλω να σε ξεπροβοδίσω στο στερνό σου κατευόδιο με το ηρωικό ΕΛΑΣίτικο τραγούδι μας:

"Στ' άρματα! Στ' άρματα!

Εμπρός στον αγώνα

για τη χιλιάκριβη τη λευτεριά... "

Παρακάλεσα και την Πότα Κακαβά να το χαράξει στο μάρμαρο του λιτού τάφου σου. Να 'χεις παντοτινή σου συντροφιά την ιερή κλαγγή των όπλων, την έγνοια, τη λαχτάρα και τη μουσική ρωμαλεότητα του θούριου. Να 'σαι πανέτοιμος για τη μυριοπόθητη ώρα του μεγάλου ξεσηκωμού, που τόσο 'τοίμαζες και λαχταρούσες.

Εχω κλείσει βαθιά στο νου και στην καρδιά μου το πρώτο σου ξεκίνημα για τ' αντάρτικο! Εκαιγε στα μάτια σου η ζωοδότρα φωτιά που ανάβει και τροφοδοτεί μόνον το ιδανικό! Γιατί, "θέλαμε λεύτερη εμείς πατρίδα και πανανθρώπινη τη λευτεριά"! Γιατί ήμαστε αποφασισμένοι για ζωή και για θάνατο, όπως μας είχανε διδάξει οι "Ελεύθεροι κι αθάνατοι πολιορκημένοι" του Μεσολογγιού!

Είχε ξεκινήσει για το βουνό η πρώτη αντάρτικη ομάδα από τη λεβεντογενιά της Μεσσηνίας, αυστηρά προετοιμασμένη κι επιλεγμένη από σένα. Κι όταν ύστερα από δεκαπέντε μέρες πήρες την εντολή να την ακολουθήσεις, καπετάνιος της, πέταξες κοντά της συγκινημένος για την τιμή, χαρούμενος και φορτωμένος ευθύνες. Με πανοπλία τη νιότη σου, τα φλογερά ιδανικά του κόμματος, την πετυχημένη νυχτοήμερη δράση σου, την περίσκεψη και την πολιτική οξυδέρκειά σου, ξεκίναγες να κατακτήσεις τη λευτεριά, την εθνική ανεξαρτησία της πατρίδας και το φωτεινό αύριο... Κι απέ, μια ανάσα μας χώριζε από το σοσιαλισμό, που τον περιμέναμε μ' ολάνοιχτα φτερά....

Η ιστορία στην πρωτοπορία του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα θετική, αξιοπρόσεκτη, δημιουργική, ελπιδοφόρα. Ιούνης ακόμα του '41, τρεις μήνες πριν την ίδρυση του ΕΑΜ, γράφεις μέσα στο σπίτι σου, στο χωριό σου Πιλαλίστρα, την πρώτη, ίσως, στην κατεχόμενη πατρίδα μας, αντιστασιακή εφημερίδα: "ΛΕΥΤΕΡΙΑ" και τον υπότιτλο: (Οργανο του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα) χειρόγραφο τετρασέλιδο που κυκλοφόρησε με ημερομηνία: 22 Ιούνη 1941, σε τρία αντίτυπα χέρι - χέρι στο Νησί (Μεσσήνη), Καλαμάτα και τα κυριότερα χωριά των δύο επαρχιών, όπου έκαμε μεγάλη αίσθηση, όπως γράφεις στο βιβλίο σου: "Γιατί χάσαμε".

Ο αγωνιστής Αριστείδης Αποστολόπουλος, γαλουχημένος με τα ιδανικά του ΚΚΕ κι εμπνευσμένος από το μανιφέστο του σοφού δασκάλου μας Δημήτρη Γληνού, φτερώνεται με νέες δυνάμεις κι εκτελεί με ενθουσιασμό κι αφοσίωση τις εντολές και τα συνθήματα του φωτισμένου νέου ηγέτη. Είναι χρέος του αγωνιστικό. Αντιβοούν πάντα μέσα του τα λόγια του μανιφέστου: "Σκόρπιζε γύρω σου τα συνθήματα του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, εμψύχωνε τους δισταχτικούς, τους δειλούς. Κοίταζε με κάθε τρόπο να πλαταίνεις την οργάνωσή σου... Ξεσκέπαζε και κυνήγα τους προδότες και τους χαφιέδες... Θ' ανοίξουμε δρόμο για μια καινούργια Ελλάδα... όπου η σκλαβιά, η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο να είναι άγνωστη και θλιβερή ανάμνηση... ".

Ενιωθες εθνική ευτυχία με την αποκάλυψη του νέου οξυδερκούς πολιτικού και σοφού αγωνιστή - επαναστάτη. "Τέτοιος ηγέτης χρειαζόταν στον αγώνα μας". Κι αλώνιζες κάμπους και βουνά απόστολος και διδάχος της λευτεριάς και της Επανάστασης! Οι ομιλίες σου - πραγματείες - φλογερές πατριωτικές, φιλοαγροτικές, επαναστατικές. Ξεσήκωνες το λαό σαν αληθινός μπουρλοτιέρης ψυχών. Κι η αγροτιά έδωσε ολοπρόθυμη το "παρών" της κι αγωνίστηκε και θυσιάστηκε και κράτησε στους ώμους της το μεγαλύτερο βάρος του αγώνα. Νίκες του λαϊκού στρατού μας, ΕΛΑΣ, θρίαμβοι, παιάνες και θούρια, αγωνιστικές κατακτήσεις και η συγκινητική προσέλευση του ήρωα λαού μας, σε κείνον τον "υπέρ πάντων αγώνα" προοιωνίζονταν το φωτεινό αύριο: Την εξουσία! Μα... χάσαμε κι ας είμαστε νικητές!...

Απύθμενη η πίκρα και η οδύνη σου για την "ήττα" του νικητή απελευθερωτικού μας αγώνα και την τραγική, κατασκευασμένη έκβασή του, με τις ραδιουργίες των "συμμάχων" μας Αγγλων και την αμάθεια των κοντόθωρων κι ανάξιων ηγετών μας Σιάντου, Ιωαννίδη και Παρτσαλίδη που τους παγίδευσαν και καταδίκασαν το λεβέντη λαό μας στην ανείπωτη εθνική τραγωδία, τον εμφύλιο! Ο Αρίστος συγκλονισμένος από την εθνική τραγωδία μας, απορφανισμένος από τα ιδανικά μας, ολότελα ανυπεράσπιστος, όπως όλοι οι αγωνιστές, υπέστη κι αυτός τον ανελέητο καταδιωγμό της δοσίλογης δεξιάς κυβερνητικής εξουσίας και του αχαλίνωτου παρακράτους των δολοφόνων. Για ν' ακολουθήσει στη συνέχεια το μάντρωμά του για πέντε πικρά χρόνια στα ξερονήσια της αμερικανοκρατίας...

Ολα τούτα τα πολύχρονα κι ανείπωτα δεινά υπόσκαψαν σοβαρά την υγεία του. Και με τη δημοσιογραφική συνταξιοδότησή του απομονώθηκε στο χωριό του. Δική του η επιλογή! Να επιδοθεί απερίσπαστος στη μελέτη και τη συγγραφή. Πλούσια η συγκομιδή του. Εφτά πολυσέλιδοι τόμοι. Στο δίτομο βιβλίο του: "Γιατί χάσαμε" κατακεραυνώνει με οργή και χωρίς φόβο τους νεκροθάφτες του εθνικοαπελευθερωτικού μας αγώνα. Και στο "κύκνειο άσμα" του: "Ο κομμουνισμός θα ματάρθει... ", κλείνει την αγωνιστική ζωή του, με το ίδιο ελπιδοφόρο μήνυμα που την άνοιξε. "Θα ματάρθει" λοιπόν, η ελπίδα της παγκοσμιότητας που 'χανε σκοτώσει οι αρχιπροδότες της ιστορίας Γκορμπατόώφ, Γιέλτσιν κλπ. Θα "ματάρθει" γνήσιος και αυθεντικός ο κομμουνισμός των Λένιν - Στάλιν!

Τούτη η ξεδίπλωτη σημαία του μαχόμενου ως το θάνατό του αγωνιστή, που σελαγίζει πάν' από τον τάφο του στους αιθέρες, την πανανθρώπινη απαντοχή, ανοίγει τις καρδιές μας σαν εκατόφυλλο τριαντάφυλλο να καλοδεχτεί το ιστορικό ελπιδοφόρο μήνυμά του: "Θα ματάρθει!... " τον καρτερούμε με λαχτάρα και αγώνα!

Αιώνια η μνήμη σου

ΝΑΤΑΛΙΑ ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ

• Στη μνήμη του καταθέτω στο "Ριζοσπάστη" 10.000 δρχ.