Είναι ολοφάνερες οι κυβερνητικές επιδιώξεις από τη συνάντηση που είχε προχτές η υπουργός Ανάπτυξης, Β. Παπανδρέου, με τους εκλεκτούς της οικονομικής ολιγαρχίας του τόπου (Βαρδινογιάννη, Κόκκαλη, Κοπελούζο, Λάτση).

Κατ' αρχήν η κυβέρνηση θέλει να παρέμβει στις αντιθέσεις της εγχώριας ολιγαρχίας και να συμβιβάσει τα διιστάμενα συμφέροντά τους. Ο λόγος που το κάνει αυτό είναι προφανής. Θέλει να εκφράσει και να εξυπηρετήσει αποτελεσματικότερα τα συνολικά συμφέροντα της οικονομικής ολιγαρχίας και όχι μόνο κάποιων τμημάτων της, ώστε να εξασφαλίσει κι αυτή τη γενικότερη υποστήριξή τους. Δε θέλει, με άλλα λόγια, να εκφράζει μόνο τον Κόκκαλη και τον Λαμπράκη, αλλά και τον Βαρδινογιάννη κ.ο.κ. Ετσι επιχειρεί να μοιράσει την πίτα, με τρόπο που να ικανοποιεί την ακόρεστη βουλιμία όλων τους για περισσότερα υπερκέρδη. Εννοείται, ότι τις συμφωνίες αυτές της κυβέρνησης με τους μεγαλοεπιχειρηματίες, πάλι τα λαϊκά στρώματα θα τις πληρώσουν. Αλλά αυτό είναι το τελευταίο που ενδιαφέρει την κυβέρνηση Σημίτη.

Υπάρχει και μια άλλη διάσταση στην προχτεσινή κίνηση της υπουργού Ανάπτυξης, η οποία - όχι τυχαία - έγινε με επίσημο τρόπο. Η κυβέρνηση, σε μια περίοδο που η πολιτική της δοκιμάζεται σκληρά από τους αποφασιστικούς αγώνες των αγροτών και των εργαζομένων, επιδεικνύει τους συμμάχους της και τα στηρίγματά της. Περιττός συμβολισμός, αφού η πλειοψηφία των λαϊκών στρωμάτων αντιλαμβάνεται καθημερινά ποια συμφέροντα υπηρετεί πιστά.