Ομόνοια, Χριστούγεννα 1996. Τα φώτα στους δρόμους της πόλης έντονα. Η Αθήνα είναι στολισμένη και γιορτινή. "Καλά Χριστούγεννα", λοιπόν, και "καλές γιορτές"... αλλά όχι για όλους. Για κάποιους, αυτές οι ευχές είναι εντελώς κενές περιεχομένου. Είναι εκείνοι οι άνθρωποι, οι εξαθλιωμένοι, οι "απόκληροι της κοινωνίας", που κυκλοφορούν ανάμεσα στον κόσμο που κινείται βιαστικά, αγοράζει ό,τι μπορεί ακόμη, που κάνει δύο και τρεις δουλιές για να επιβιώσει απλά, αυτόν τον κόσμο, που δέχεται τη σφοδρή επίθεση του κεφαλαίου. Οι "γκρίζες" φιγούρες των εξαθλιωμένων, ανάμεσα στους υπόλοιπους, τους πολλούς, τους "πολύχρωμους", που όμως βλέπουν, μέρα τη μέρα, χρόνο το χρόνο, την τσέπη τους να αδειάζει, τα όνειρά τους να στενεύουν, τη ζωή να τρέχει...

Μια βόλτα στον υπόγειο της Ομόνοιας είναι αρκετή για να φανεί πόσο ψεύτικο είναι το λεγόμενο κράτος πρόνοιας, πόσο η λαίλαπα του "εκσυγχρονισμού" σπρώχνει ολοένα και περισσότερους στη φτώχεια και την εγκατάλειψη...

Είναι 48 χρονών, φορέας του ΕΤΖ, τη Δευτέρα το απόγευμα - όπως και κάθε απόγευμα - στεκόταν στην οδό Σταδίου και ζητούσε χρήματα από τους περαστικούς. Ο Απόστολος Λάμπρου μας είπε: "Κάθομαι εδώ όσες ώρες αντέχω, μετά πάω στον υπόγειο να βρω ένα μέρος να κοιμηθώ. Βλέπεις, στα ξενοδοχεία δε με δέχονται και στα σπίτια για τους φορείς του ΕΤΖ δεν υπάρχουν θέσεις". Οταν τον ρωτήσαμε τι περιμένει από τα φετινά Χριστούγεννα, μας απάντησε με μιαν αράδα: "Ενα ζεστό δωμάτιο, ένα πιάτο φαϊ και έναν άνθρωπο να πω δυο κουβέντες...". Οταν του δώσαμε ένα πακέτο με τσιγάρα, το πρόσωπό του έλαμψε. Οχι για το αντικείμενο, αλλά για τη χειρονομία. Ενα "ζεστό" ευχαριστώ βγήκε από τα χείλη του.

Λίγα μέτρα πιο κάτω άλλος ένας άνθρωπος, που βιώνει το δικό του δράμα, τη δική του αγωνία. Ο Κώστας Λουκάς,61 χρονών, πουλάει στιγμιαία λαχεία για να συμπληρώσει το πενιχρή του σύνταξη από την Πρόνοια. "Εχω ζάχαρο και αντιμετωπίζω πρόβλημα με τα πόδια μου. Δεν μπορώ να δουλέψω και παίρνω επίδομα 30.500 δραχμές. Πουλάω "ξυστό" για να βγάλω 2 - 3 χιλιάρικα τη μέρα να πληρώσω το δωμάτιο στο ξενοδοχείο που μένω. Δεν έχω σπίτι και τα παιδιά μου δεν μπορούν να με βοηθήσουν. Αυτές τις μέρες ήταν να πάρω το επίδομα, αλλά μου είπαν να περάσω μετά τις 10 Γενάρη...".

Λαχεία πουλάει και η 20χρονη Μαρία Κουκάκη."Κάνω αυτή τη δουλιά 10 χρόνια. Αυτές τις μέρες είναι μια ευκαιρία να αυξήσουμε λίγο το μεροκάματο, γι' αυτό καθόμαστε 10 και 12 ώρες στο δρόμο. Δυστυχώς, φαίνεται ότι ο κόσμος δεν έχει λεφτά και δεν αγοράζει λαχεία", μας είπε.

Τούτη η πόλη, όμως, φιλοξενεί και ανθρώπους που ήρθαν κατατρεγμένοι από τον τόπο τους για να βρουν μια καλύτερη τύχη στην Ελλάδα. Ο Ζόραν είναι από το Σαράγεβο. Το σπίτι του καταστράφηκε και ο ίδιος με τα πέντε παιδιά του ήρθαν στην Ελλάδα. Σήμερα παίζει βιολί στην οδό Σταδίου και μαζεύει χρήματα για να ζήσει την οικογένειά του.

Παναγιώτης ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ