Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, η χριστιανοδημοκράτισσα κυρία Μπίργκιτ Μπρόιελ, πρόεδρος της "Τρόιχαντ" (+ισΕπιτροπείας), της κυβερνητικής διαχειριστικής εταιρίας της κρατικής περιουσίας της ΓΛΔ, εξάγγειλε το τέλος των εργασιών της εταιρίας, χωρίς να παραλείψει να υπογραμμίσει την ικανοποίησή της για την "επιτυχία" του έργου της, δηλαδή την ιδιωτικοποίηση της τεράστιας λαϊκής (κρατικής) περιουσίας της ΓΛΔ, όπως είχε πάρει εντολή από την κυβέρνηση του καγκελάριου Κολ. Η κ. Μπρόιελ δε δίστασε να δηλώσει στους δημοσιογράφους ότι, στα τεσσεράμισι χρόνια λειτουργίας της εταιρίας, μπορεί να έγιναν και μικρολάθη ή μικροσκανδαλάκια στο ξεπούλημα της περιουσίας της ΓΛΔ, αλλά, ωστόσο, με την ιδιωτικοποίηση 13.500 εργοστασίων και άλλων ειδών κρατικών κέντρων παραγωγής κατορθώθηκε στην άλλοτε ΓΛΔ να μην επικρατούν χαώδεις καταστάσεις, όπως στην πρώην ΕΣΣΔ, και ότι σύντομα τα πέντε νέα γερμανικά κρατίδια (η πρώην ΓΛΔ) θα ευημερεί. Με άλλα λόγια, επανάληψη της γνωστής υπόσχεσης Κολ για τα "ανθηρά ανατολικογερμανικά τοπία".

H χριστιανοδημοκράτισσα διαχειρίστρια ξένης περιουσίας δεν άργησε να δικαιολογήσει και την τεράστια διαφορά εκτίμησης της περιουσίας αυτής από τον πρώτο πρόεδρο της "Τρόιχαντ" Ροβέντερ (600.000.000.000 μάρκα) και της δικής της εκτίμησης (270.000.000.000 μάρκα). Κατά τη γνώμη της, δεν πρέπει να υπολογίζεται η αξία των εργοστασίων καθ' αυτή, όσο το τι απόδοση έχουν αυτά στην "οικονομία της ελεύθερης αγοράς", που είναι πολύ μικρότερη από το ύψος της αξίας τους σαν μηχανήματα και εγκαταστάσεις.

Παρ' όλα αυτά, οι αντιπρόσωποι του Τύπου πληροφορήθηκαν ότι η διάλυση της διαχειριστικής εταιρίας γίνεται, αφήνοντας πίσω της ένα κατ' εκτίμηση παθητικό 270.000.000.000 μάρκων, που θα κληθούν να πληρώσουν οι φορολογούμενοι - απ' αυτά, τα 100.000.000.000, είπε η κ. Μπρόιελ, ήταν χρέη από την εποχή της ΓΛΔ.

Μια ακόμα δήλωση της κυρίας Μπρόιελ αξίζει να υπογραμμιστεί: Οι ιδιωτικοποιήσεις είχαν σαν συνέπεια τη δημιουργία ανέργων, αλλά αυτοί είναι οι νόμοι της οικονομίας της ελεύθερης αγοράς. Η εντύπωσή της, πάντως, είναι ότι, απ' αυτό, δημιουργήθηκε στην Ανατολική Γερμανία μίσος κατά της "Τρόιχαντ": "Φυσικά", είπε, "μας ενοχλεί το ότι η "Τρόιχαντ" είναι το περισσότερο μισούμενο ίδρυμα στα νέα κρατίδια".

Μια γενική εικόνα

Πριν προχωρήσουμε στις άλλες πλευρές του θέματός μας, πιστεύουμε ότι θα ήταν ενδιαφέρον να παραθέσουμε μερικά ανακεφαλαιωτικά στοιχεία για την κατάσταση που αφήνει πίσω της η "Τρόιχαντ":

Στα μέσα του 1990, υπήρχαν στη ΓΛΔ γύρω στα 9.000.000 επαγγελματικά απασχολούμενοι, ανάμεσα στους οποίους 3,5 - 4 εκατομμύρια σε κρατικές επιχειρήσεις, που περιήλθαν στη διαχείριση της "Τρόιχαντ". Στα τέλη του 1994, οι ιδιωτικοποιημένες στο μεταξύ επιχειρήσεις απασχολούσαν περί το 1,4 εκατομμύριο προσωπικό. Σύμφωνα με έρευνες: Από τους απολυμένους εργάτες, τεχνικούς και επιστήμονες των επιχειρήσεων, ο ένας στους τέσσερις έμεινε άνεργος, μερικοί συμπεριλήφθηκαν σε προσωρινά μέτρα δημιουργίας εργασιακών σχέσεων και πολλοί - ικανοί ακόμα για δουλιά - αναγκάστηκαν να περάσουν σε μειωμένη σύνταξη. Οκτώ χιλιάδες επιχειρήσεις παραδόθηκαν σε προηγούμενους ιδιωτικούς και (σε ορισμένες επιπτώσεις) σε κοινοτικούς ιδιοκτήτες, ενώ 3.700 επιχειρήσεις διαλύθηκαν με το δικαιολογητικό ότι δε συνέφερε ο εκσυγχρονισμός τους. Οι νέοι ιδιοκτήτες έχουν αναλάβει υποχρέωση (άλλο αν θα την τηρήσουν) να επενδύσουν 142.000.000.000 μάρκα, οι υποσχέσεις τους, μάλιστα, φτάνουν τα 200.000.000.000 μάρκα. Σαράντα δύο χιλιάδες ακίνητα (σε σύνολο 104.000) έχουν επιστραφεί σε παλιούς ιδιοκτήτες, ενώ 62.000 οικόπεδα και ακίνητα παραμένουν ακόμα στη διαχείριση μικρών τμημάτων της "Τρόιχαντ", που δημιουργήθηκαν γι' αυτό το σκοπό μετά τη διάλυση της κεντρικής υπηρεσίας. Στα τμήματα αυτά, υπάγονται και η αξιοποίηση και ο έλεγχος (διαχείρισης και, όπου είναι δυνατό, ιδιωτικοποίησης) 1.500.000 εκταρίων χωραφιών και λιβαδιών και 770.000 εκταρίων δασών, όπως επίσης η διαχείριση της περιουσίας των επιχειρήσεων εξωτερικού εμπορίου της ΓΛΔ.

Το ποσό των 270.000.000.000 μάρκων και πάνω παθητικού, που αφήνει η "Τρόιχαντ", οι υπεύθυνοι το δικαιολογούν με 101.000.000.000 μάρκα παλιά χρέη από την εποχή της ΓΛΔ, δαπάνες 154.000.000.000 μάρκων, προπαντός για εξυγίανση επιχειρήσεων (όπου έγινε) και άλλων 44.000.000.000 μάρκων για οικολογικά μέτρα στην πρώην ΓΛΔ.

Την ίδια μέρα που ο γερμανικός Τύπος δημοσίευε τον τελικό απολογισμό του έργου της "Τρόιχαντ", είδαν το φως της δημοσιότητας σε εφημερίδες του Βερολίνου συνεντεύξεις δύο συνδικαλιστικών στελεχών που κατηγορούν την υπηρεσία αυτή ότι λεηλάτησε την περιουσία της ΓΛΔ και ότι υπήρξε "εκτελεστής θέσεων εργασίας". Την κατηγορούν ακόμη ότι, με κυβερνητική εντολή και για το συμφέρον Δυτικογερμανών μεγαλοκεφαλαιούχων, προτίμησε άκριτα την ιδιωτικοποίηση από την εξυγίανση (εκσυγχρονισμό) αρκετών κρατικών επιχειρήσεων.

Ο Κλάους Τσβίκελ, πρόεδρος του γερμανικού συνδικάτου μεταλλουργίας, δήλωσε συγκεκριμένα:

"Σήμερα που η "Τρόιχαντ" σταματάει την εργασία της, οι εργαζόμενοι δε χύνουν ούτε ένα δάκρυ. Γιατί αποδείχτηκε ότι ήταν ο εκτελεστής θέσεων εργασίας Νο-1. Σ' αυτήν οφείλονται οι πάνω από ένα εκατομμύριο άνεργοι στην Ανατολική Γερμανία. Η "Τρόιχαντ" επρόκειτο να διαχειριστεί, να εξυγιάνει και με προσοχή να ιδιωτικοποιήσει τις επιχειρήσεις. Αυτή, όμως, δεν εξυγίανε, αλλά πούλησε φτηνά την ιδιοκτησία του λαού. Το καθήκον της εξυγίανσης το ανέθεσε σε επιχειρηματίες, που, συχνά, πήραν ένα εργοστάσιο για ένα μήλο και ένα αυγό, με την απλή υπόσχεση ότι θα το εξυγιάνουν... Μια και η "Τρόιχαντ" ανέθεσε το καθήκον της εξυγίανσης σε Δυτικογερμανούς επιχειρηματίες, αναγκαστικά μετέτρεψε την Ανατολική Γερμανία σε προεκτεταμένο πάγκο εργασίας για τα δυτικογερμανικά κοντσέρν. Με εξαίρεση μερικές αδύναμες από άποψη κεφαλαίου επιχειρήσεις, δεν υπάρχουν πια ανεξάρτητες ανατολικογερμανικές επιχειρήσεις".

Την ίδια γνώμη έχει και ο Ζίγκχαρντ Μπέντερ, 1ος πληρεξούσιος του συνδικάτου μεταλλοβιομηχανίας του Κέμνιτς (πρώην πόλη Καρλ Μαρξ), που προέρχεται από το Ελσίνγκεν (Δυτ. Γερμανία) και δήλωσε: "Η απόλυτη προτεραιότητα της ιδιωτικοποίησης απέναντι στην εξυγίανση, η έλλειψη ενός βιομηχανικού και περιφερειακού προγράμματος έκαναν δυνατή τη λεηλασία και τη δημιουργία "μπουκιών" (από την κρατική ιδιοκτησία). Σ' αυτό βοήθησαν και η απειρία και η αφέλεια, αλλά και η έλλειψη ηθικών ενδοιασμών μερικών (Ανατολικογερμανών) διευθυντών, που συμβάδιζαν με μια αρχική ευφορία για την ένωση... Από τους άλλοτε 80.000 εργαζομένους στη μεταλλοβιομηχανία και ηλεκτροβιομηχανία του Κέμνιτς και της περιοχής, έμειναν τώρα 1.000. Εργοστάσια κατασκευής ηλεκτρικών ειδών για αυτοκίνητα, σαν το "Ρόμποτρον", διαλύθηκαν". Και τι απέγινε η βιομηχανία κατασκευής μηχανών υφαντουργίας του Κέμνιτς με άλλοτε 35.000 απασχολουμένους; Διαλύθηκε κι αυτή. Βιομηχανικά φιλέτα πουλήθηκαν φτηνά σε "ημετέρους", οι ανταγωνιστές από τη Δύση πήραν στα χέρια τους όλα τα στοιχεία και έγγραφα των εργοστασίων της Σαξωνίας. Κάπου αλλού, αυτό αντιμετωπίζεται σαν οικονομικό σαμποτάζ. Πολλές ιδιωτικοποιημένες επιχειρήσεις υφαντουργίας χρεοκόπησαν στο μεταξύ... Για τη λαθεμένη οικονομική πολιτική και τις επιπτώσεις του τρόπου ενέργειας, σαν τους πρώτους καπιταλιστικούς χρόνους, της κ. Μπρόιελ, όλοι εμείς θα 'χουμε να πληρώσουμε επί μεγάλο διάστημα ακόμα".

Θ. ΒΟΡΕΙΟΣ