Του Νίκου ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ

Υποψηφιότητα που έκανε το ποτήρι να ξεχειλίσει! Ολα κι όλα. Οι "σοσιαλιστές" μπορεί να μεθοδεύουν το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Μπορεί να ζητωκραύγασαν τα διαγγέλματα "πάμε χέρι χέρι με τον Κλίντον", του προέδρου τους. Μπορεί να υπερψηφίζουν τους προϋπολογισμούς λιτότητας και τα νομοθετήματα έμπνευσης Μάαστριχτ. Μπορεί να βάφουν πράσινη, αντί για γαλάζια, την πόρτα της ανεργίας για τους εργάτες του Νεωρίου της Σύρου, της Πειραϊκής - Πατραϊκής, του Σκαραμαγκά κλπ. Ταυτόχρονα, όμως, ...αναγεννώνται από τη στάχτη τους και εμμένουν - υποτίθεται - στα δήθεν σοσιαλιστικά ιδανικά τους. Είναι όμως τόσο κακότεχνη αυτή η νέα επιχείρηση διασποράς αυταπατών, που ούτε ο Α. Παπανδρέου την άντεξε. "Νομίζω ότι δεν είναι σοβαρές κουβέντες αυτές", αναφώνησε μόλις τα στελέχη του κόμματός του ξεκίνησαν τις τσάρκες στα ραδιοτηλεοπτικά μέσα, ζητώντας "εμβάθυνση του σοσιαλιστικού προγράμματος του ΠΑΣΟΚ", μετά την προεδρική εκλογή...

Αυτό, βέβαια, δε σημαίνει ότι οι μηχανισμοί χειραγώγησης των λαϊκών συνειδήσεων δε θα επιδοθούν σε νέο αγώνα δρόμου για τον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης, ειδικά των εργαζομένων. Κάθε άλλο. Ηδη εξυφαίνεται μια αναβίωση της εποχής των "καλύτερων ημερών" του 1985. Παρηκμασμένη φυσικά, αφού τούτη τη φορά, πέρα από το φραστικό εξωραϊσμό, δεν υπάρχει τίποτα άλλο για να βγάλουν από το καπέλο τους οι ταχυδακτυλουργοί της κυρίαρχης πολιτικής. Οχι τόσο γιατί έχασαν τη σπιρτάδα του παρελθόντος. Κυρίως, επειδή αυτές οι παλιές ικανότητές τους δεν αποτελούν προσόν την εποχή της συναίνεσης και της μηδενικής αυτονόμησης των πολιτικών εκπροσώπων της αστικής τάξης από τα συμφέροντα των πολυεθνικών. Αναγκαστικά λοιπόν τα "θεάματά" τους θα περιοριστούν στους αυθεντικούς "μάγους" των τηλεοπτικών εκπομπών. Οσο για την υποψηφιότητα Στεφανόπουλου, θα συνεχίσει να παραμένει η επίσημη "πρώτη", για τη θεσμοποίηση και νομιμοποίηση του "οράματός τους". Της περιλάλητης κοινωνικής και πολιτικής συναίνεσης, σε βάρος του λαού και της χώρας.

Είναι φανερό πως τόση φαιδρότητα δεν αντέχεται ούτε από τους εμπνευστές της. Γι' αυτό και στο όλο περιτύλιγμα της υποκρισίας δεσπόζει, όπως προαναφέρθηκε, η κορδελίτσα του "αιτήματος" για "άλλη πολιτική". Κορδελίτσα πατροναρισμένη από τους χειροκροτητές και διεκπεραιωτές της σημερινής κυρίαρχης πολιτικής. Της πολιτικής που εν μέσω ρητορικών ακροβασιών συνεχίζει τον αντιλαϊκό δρόμο της, οδηγώντας τη χώρα από αδιέξοδο σε αδιέξοδο και το λαό της Ελλάδας από τις ουρές της ντροπής έξω από το υπουργείο Προεδρίας, στα σύγχρονα σκλαβοπάζαρα των ευυπόληπτων μεγαλοκεφαλαιούχων.Δεν πρέπει ως εκ τούτου να περάσει απαρατήρητη η προσπάθειά τους να διακριθούν, μετά τη διαπόμπευση εννοιών όπως σοσιαλισμός, αλλαγή κλπ., στην αφυδάτωση και παραμόρφωση του πραγματικού περιεχομένου του αιτήματος για άλλη πολιτική.

Τι σημαίνει λοιπόν άλλη πολιτική; Πώς την εννοεί ο κ. Λαλιώτης, που διακηρύσσει ότι "ένα σοσιαλιστικό κόμμα δεν μπορεί να κυβερνά ως παραλλαγή μιας άλλης παράταξης" και ότι "πρέπει (σ. σ.: το σοσιαλιστικό κόμμα) να έχει τη δυνατότητα να καθιστά με σαφήνεια τις διαφορές"; Η απάντηση δεν είναι καθόλου δύσκολη. Αλλη, πραγματικά άλλη, πολιτική σημαίνει ρήξη και σύγκρουση με το κατεστημένο, με το σύστημα της ξένης εξάρτησης, με τη νόμιμη και παράνομη κερδοσκοπία των πολυεθνικών, με τα κελεύσματα των ντόπιων και ξένων μονοπωλίων. Σίγουρα πάντως δεν αποτελεί άλλη πολιτική το να "μάχεσαι διαπραγματευόμενος" για το αν θα παραδόσεις τα Σπάτα και το σύνολο της επικράτειας στους Γερμανούς ή τους Γάλλους ή τους Αμερικάνους. Δεν αποτελεί άλλη πολιτική η "σθεναρή αντίσταση" της συνυπογραφής, στα πλαίσια του ΝΑΤΟ, των τελεσιγράφων βομβαρδισμού του Σεράγεβο.

Εδώ βρίσκονται οι διαχωριστικές γραμμές μεταξύ συντήρησης και προόδου και όχι στις αδέξιες μεταμορφώσεις και στα φληναφήματα περί "φωτός" και "σκότους", που επιχειρούν να ξαναλανσάρουν όσοι έχουν επωμιστεί το ρόλο του τυπικού εκπροσώπου και διαχειριστή της εξουσίας του κατεστημένου. Ρόλος που αντικειμενικά τους οδηγεί στην αγχωμένη αναζήτηση (και εν πολλοίς αδύνατη ανεύρεση) επιφανειακών "διαφορών" απέναντι στους συγκυβερνώντες τους.

Από τη στιγμή που έτσι έχουν τα πράγματα και εφόσον ισχύει η ρήση ότι "σαν είναι η αλήθεια πολύ αδύνατη για να υπερασπίσει τον εαυτό της, πρέπει να περνάει στην επίθεση", τότε απαιτείται να διατρανωθεί σε όλους τους τόνους: Η άλλη πολιτική, τελικά, δε θα αποτελέσει παραχώρηση κανενός, αλλά διεκδίκηση και κατάκτηση της πάλης του μαζικού λαϊκού κινήματος, παρά και ενάντια σε όσους αναζητούν την αίγλη του - ξεθωριασμένου έως ανύπαρκτου, άλλωστε - "ασυμβίβαστου" παρελθόντος τους. Θα προκύψει μέσα από τη δράση των κομμουνιστών και της Αριστεράς και όλων εκείνων που θα στρατευτούν σ' αυτή την υπόθεση. Στη διαμόρφωση των αναγκαίων και ικανών συνθηκών για την ανατροπή της σημερινής πολιτικής του συναινετικού "ευνουχισμού" των λαϊκών αναγκών, ελπίδων και οραμάτων. Συνθήκες και προϋποθέσεις που ταυτίζονται απόλυτα με την ουσιαστική αλλαγή του σημερινού συσχετισμού των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων. Με την αποφασιστική ενίσχυση του ΚΚΕ, πρώτα και κύρια, ως εγγύηση ότι η νέα αυτή λαϊκή πλειοψηφία θα δώσει αξιόπιστα και αποφασιστικά τη μάχη για την εφαρμογή της άλλης πολιτικής.

Η άλλη πολιτική δε θα είναι παραχώρηση κανενός και μπορεί να γίνει πράξη, μόνο με την ουσιαστική και αποφασιστική συμβολή ενός ενωτικού και γερού μαζικού λαϊκού κινήματος