Τα αναθέματα προς πάσα κατεύθυνση δεν είναι παράξενο που ακούστηκαν, το πρωί της Πέμπτης, στην "πιάτσα" των οικοδόμων στην πλατεία Κοτζιά. Η οργή είναι ένα από τα συναισθήματα που σε καταλαμβάνουν όταν τους τελευταίους μήνες ζεις κάνοντας λίγα μεροκάματα. Οταν καθημερινά στήνεσαι στην "πιάτσα" στις 6.00 το πρωί, μήπως και περάσει κάποιος εργολάβος και σε μαζέψει για δουλιά, αλλά ξημερώνει και ξέρεις πως ούτε σήμερα θα δουλέψεις. Οταν θέλεις μερικά ένσημα για να βγεις στη σύνταξη, αλλά κι αυτά δεν μπορείς να τα μαζέψεις τον τελευταίο καιρό, γιατί η κρίση "θερίζει"...

Οι άνεργοι οικοδόμοι τα έβαλαν με όλους και μερικοί από αυτούς κυρίως με τους αλλοδαπούς εργάτες. Οι ξένοι είναι παντού, οι ξένοι ρίχνουν τα μεροκάματα, οι ξένοι εκείνο, οι ξένοι το άλλο... Κάποιος, από 100 περίπου οικοδόμους που περίμεναν στην "πιάτσα", αγανάκτησε επειδή πήγε στο ΜΕΤΡΟ να ζητήσει δουλιά και του είπαν ότι δεν υπάρχουν θέσεις. Αναρωτήθηκε γιατί δεν υπάρχει μια θέση και γι' αυτόν σ' ολόκληρο το ΜΕΤΡΟ και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι φταίνε οι ξένοι... Αυτή ήταν η μια πλευρά.

Η άλλη εκφράστηκε από τον Ταξ. Λαυράνο,οικοδόμο επί 30 χρόνια. "Θα αναγκαστούμε να φεύγουμε στο εξωτερικό όπως κάναμε παλιά", λέει, "μερικοί έχουν φύγει, λέει ένας άλλος. Τους εκμεταλλεύονται, άλλα τους λένε, άλλα βρίσκουν. Τους λένε ότι θα τους πληρώνουν σε συνάλλαγμα και τους δίνουν ελληνικά λεφτά".

Ο θυμός για τους αλλοδαπούς εργάτες κόπασε λίγο αργότερα όταν τέθηκε το ερώτημα: ποιος φταίει αν ένας Ελληνας οικοδόμος, που ξεροσταλιάζει σε ένα παγκάκι της Γερμανίας, δεχτεί να δουλέψει για το μισό μεροκάματο ενός Γερμανού συναδέλφου του για να φάει;

Υπάρχει όμως λύση στο πρόβλημα της ανεργίας τους; Ο Π. Κατσαρός μας απάντησε: "Τι να γίνει; Αυτά που λέμε, αυτά που ζητάμε με τις απεργίες μας, πρέπει να γίνουν. Είναι η μεγαλύτερη κρίση που έχει περάσει η οικοδομή και έχει κρατήσει 5-6 χρόνια. Από το 1989 και μετά, χρόνο το χρόνο, μας πάει από το κακό στο χειρότερο, τα μεροκάματα έχουν μείνει σταθερά και οι εργολάβοι που έρχονται εδώ θα σου πουν να πας για δουλιά με 8-9 χιλ. Αναγκαστικά θα πας".

Ο Ταξ. Λαυράνος είχε να πει κάτι ακόμα για την αγωνία της ανεργίας: "Μας τρώει το κρύο εδώ πέρα να παρακαλάμε σαν ζητιάνοι για ένα μεροκάματο, έτσι μας έχουν καταντήσει οι κυβερνώντες. Πώς θα πάω στο σπίτι μου σήμερα; Τι θα τους πω; Ο γιος μου είναι φαντάρος, η κόρη μου σπουδάζει, τα έξοδα είναι μεγάλα, πρέπει να πληρώσεις το ενοίκιο, τα κοινόχρηστα, πώς θα τα κάνω όλα αυτά";

Και εν κατακλείδι βγήκε και ένα άλλο, αυθόρμητο παράπονο, για τα κανάλια και τις ειδήσεις τους, που "δεν ασχολούνται καθόλου με τα προβλήματα αυτού του λαού που τον έχουν φέρει σε απόγνωση. Τι με ενδιαφέρει εμένα αν κάποιος παραιτήθηκε ή δεν παραιτήθηκε, τι με νοιάζει η μόδα; Ο κόσμος πεινά, υποφέρει, δεν έχει να πληρώσει το ενοίκιο, γιατί δεν τα δείχνουν αυτά";

Γ. Φ.