Βουτηγμένοι στα χρέη είναι οι Ελληνες κτηνοτρόφοι και κάτω από αυτό το βάρος παλεύουν να επιβιώσουν έχοντας να αντιμετωπίσουν, ακόμα, άπειρες δυσκολίες. Το πρόβλημα από τα χρέη που έχουν συσσωρευτεί στις πλάτες των κτηνοτρόφων, τείνει να λάβει εκρηκτικές διαστάσεις, αφού από τους 225.000 περίπου κτηνοτρόφους που αριθμεί η χώρα μας, το 80% είναι χρεωμένοι, ενώ οι συνολικές δανειακές υποχρεώσεις του κλάδου έφτασαν το 1994 τα 300 δισ. δρχ., από τα οποία τα 180 δισ. είναι ληξιπρόθεσμα.

Οι κτηνοτρόφοι που το τελευταίο διάστημα βλέπουν ότι η κατάσταση δεν πάει άλλο, ζητούν την άμεση παρέμβαση του κράτους για τη δίκαια ρύθμιση των χρεών τους και τη λήψη μέτρων ενίσχυσης της κτηνοτροφίας. Ηδη κινητοποιούνται σ' αυτήν την κατεύθυνση, έχοντας δημιουργήσει Συντονιστική Επιτροπή Αγώνα για τη διάσωση της κτηνοτροφίας, που εκπροσωπεί 25 κτηνοτροφικές οργανώσεις και επιδιώκοντας το διάλογο με τους αρμοδίους. Μέχρι τώρα, όμως, εισπράττουν μόνο την άρνηση και την περιφρόνηση από την κυβέρνηση και πιο συγκεκριμένα από το υπουργείο Γεωργίας, που επιμένει να παραβλέπει το πρόβλημα και τις προεκτάσεις του.

Η αδιέξοδη κατάσταση που αντιμετωπίζουν πλέον οι κτηνοτρόφοι, δεν οφείλεται τόσο σε δική τους υπαιτιότητα, αλλά κυρίως εξαιτίας της δανειακής πολιτικής των εκάστοτε κυβερνήσεων και της ΑΤΕ και του αρνητικού περιβάλλοντος που δημιουργήθηκε για την κτηνοτροφία από τη δεκαετία του '80 και μετά. Οσον αφορά το πρώτο σκέλος, το πρόβλημα δημιουργήθηκε από τα υψηλά επιτόκια, που το 1994 έφτασαν στο 27%, τους τόκους υπερημερίας, που σε κάποιες περιπτώσεις φτάνουν το 45% και στην κεφαλοποίηση των τόκων ανά τρίμηνο από την ΑΤΕ. Οσον αφορά το δεύτερο σκέλος, ο κλάδος υπέστη ζημία από τα Νομισματικά Εξισωτικά Ποσά (ΝΕΠ), η οποία στο διάστημα που εφαρμόστηκαν (1982 - 1989) έφτασε τα 126 δισ. δρχ. και στη συνέχεια ακολουθούν: Η αλματώδης αύξηση του κόστους παραγωγής, με την απελευθέρωση των ζωοτροφών από το 1990 και μετά, έτσι ώστε τέσσερα χρόνια αργότερα, για παράδειγμα, οι ζωοτροφές να έχουν αυξηθεί κατά 60%. Επίσης, από την τιμαριθμική πολιτική που ακολουθούσε και ακολουθεί το υπουργείο Εμπορίου και από το καθεστώς που επιβάλλουν η ΚΑΠ και η ΓΚΑΤΤ. Από τα παραπάνω είναι κατανοητό λοιπόν ότι όλα αυτά τα εξωγενή αίτια δυσκόλεψαν και δυσκολεύουν το ξεπλήρωμα των χρεών των κτηνοτρόφων.

Ατελέσφορη πολιτική

Η πολιτεία όμως μέχρι τώρα δεν ασχολήθηκε σοβαρά με την επίλυση των προβλημάτων που ταλανίζουν την ελληνική κτηνοτροφία, ώστε να πετύχει την ανάπτυξή και την εξυγίανσή της, τη στιγμή που υπάρχουν περιθώρια να γίνει ένας δυναμικός κλάδος και να καλύψει τις ανάγκες της χώρας μας, ώστε να αποφευχθούν οι αθρόες εισαγωγές κτηνοτροφικών προϊόντων. Και αυτό φαίνεται καθαρά και στην περίπτωση της ρύθμισης των χρεών. Από το 1989 και μετά έχουν γίνει συνολικά επτά ρυθμίσεις για τα κτηνοτροφικά χρέη, αλλά καμιά τους δεν έλυσε το πρόβλημα. Αντίθετα το διόγκωσαν, φέρνοντας τους κτηνοτρόφους σε απόγνωση. Ετσι. ούτε η τελευταία ρύθμιση που υπογράφηκε από τον υπουργό Γεωργίας, Γ. Μωραφιτη, στις 8/2/1994 αποτελεί εξαίρεση.

Οι κτηνοτρόφοι ζητούν την τροποποίησή της και της επισυνάπτουν μια σειρά από ατέλειες και αδυναμίες, όπως: Δε ρυθμίζονται οι οφειλές πέραν της 31/12/91 και στο μεγαλύτερο μέρος τους οι βραχυπρόθεσμες οφειλές. Οι κτηνοτρόφοι υποστηρίζουν πως η συγκεκριμένη ρύθμιση καλύπτει μόνο το 25% των περιπτώσεων. Επίσης, δε ρυθμίζονται οι μη βιώσιμες μονάδες, χωρίς να έχει λογικά αποσαφηνιστεί η έννοια της βιωσιμότητας. Οι κτηνοτρόφοι λένε πως η βιωσιμότητα δεν πρέπει να είναι όρος, αλλά σκοπός της ρύθμισης. Ακόμα, γίνεται διαφορετική μεταχείριση των μονάδων ανάλογα με τον τόπο εγκατάστασης, καθώς και κεφαλοποίηση των τόκων με υψηλό επιτόκιο. Μπρος σ' όλα αυτά οι κτηνοτρόφοι ζητούν, να μην υποβληθούν μόνο αυτοί σε θυσίες αφού δεν ευθύνονται εξ ολοκλήρου οι ίδιοι για την κατάσταση που διαμορφώθηκε, αλλά και το κράτος μαζί με την ΑΤΕ, να επιμεριστεί το βάρος, ώστε τελικά να μπορέσει να ανακάμψει η ελληνική κτηνοτροφία.

Κώστας ΔΕΤΣΙΚΑΣ