Το τέλος της διακυβέρνησης του Λουίς Αδόλφο Σίλες Σαλίνας (α)

46ο ΜΕΡΟΣ

Στις 19 Σεπτέμβρη του 1969, μέσα στη Βουλή της Βολιβίας, ο βουλευτής Αμπρόσιο Γκαρσία διατύπωσε μια σοβαρή κατηγορία: είπε ότι ο στρατηγός Αλφρέδο Οβάντο είχε πάρει 600.000 δολάρια από τις βορειοαμερικανικές εταιρίες "Μπολίβιαν Γκαλφ Οϊλ Κόμπανι" και "Ουίλιαμς Μπράδερς", για τη χρηματοδότηση της προεκλογικής εκστρατείας για την προεδρία της δημοκρατίας, με αντάλλαγμα σημαντικές παραχωρήσεις σε εταιρίες πετρελαίου και σιδηρουργίας των ΗΠΑ.

Οι βουλευτές που πρόσκεινταν στον Οβάντο αντέδρασαν βίαια. Χαρακτήρισαν την καταγγελία σαν δυσφημιστικό λίβελο, πράγμα που προκάλεσε μεγάλη αναστάτωση στην αίθουσα συνεδριάσεων της Βουλής.

Μπροστά σε μια τέτοια καταγγελία, ο Οβάντο διακήρυξε ότι αυτό έδειχνε μέχρι πού έφταναν τα μεγάλα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα και εξέφρασε το φόβο του ότι θα χαθούν όλα με την επανεμφάνιση της πολιτικής και οικονομικής κυριαρχίας του ιμπεριαλισμού στη Βολιβία. Στην ερώτηση των δημοσιογράφων σε ποιον ιμπεριαλισμό αναφερόταν, απάντησε: "Στον ιμπεριαλισμό των γιάνκηδων" και πρόσθεσε ότι αυτός ο ιμπεριαλισμός ήταν ο υποκινητής ενός τερατώδη εκβιασμού, που πρόθεσή του ήταν να εξουδετερωθεί οτιδήποτε θα μπορούσε να οδηγήσει τη Βολιβία στην ανεξαρτησία και την πρόοδο.

Ο Τύπος επέμεινε ότι σε βορειοαμερικανικούς κύκλους υπήρχε ο φόβος ότι τα λόγια του Οβάντο ήταν κάτι παραπάνω από τη γλώσσα που πολλοί Βολιβιανοί πολιτικοί χρησιμοποιούσαν για προεκλογικούς λόγους, και ότι τα λόγια του θα μπορούσαν να αποτελούν έκφραση εθνικιστικών θέσεων.

Οταν ο Οβάντο κατηγόρησε το βορειοαμερικάνικο ιμπεριαλισμό για εκβιασμό, ήξερε πολύ καλά τι έλεγε. Λίγες μέρες πριν, σε μια συνάντηση που είχε με τον πρέσβη των ΗΠΑ στη Λα Πας, αυτός του είχε πει ότι υποστήριζε ανεπιφύλακτα το δόκτορα Λουίς Αδόλφο Σίλες Σαλίνας κι ότι δε θα έδινε βοήθεια, ούτε θα αναγνώριζε καμιά κυβέρνηση στη Βολιβία, που θα έπαιρνε την εξουσία με στρατιωτικό πραξικόπημα. Αυτό το διευκρίνιζε, όπως είπε, για να μην υπάρχουν αμφιβολίες ούτε παρανοήσεις.

Ο Οβάντο του αντέτεινε ότι δεν είχε δικαίωμα να αναμειγνύεται στις εσωτερικές υποθέσεις της Βολιβίας. Παρ' όλα αυτά, ο πρέσβης του απάντησε πως είχε στοιχεία που έδειχναν ότι υψηλόβαθμοι αξιωματικοί του βολιβιανού στρατού δέχονταν οικονομική βοήθεια από ιδιωτικές εταιρίες για τη χρηματοδότηση της προεκλογικής εκστρατείας τους. Ο Οβάντο έφυγε εξοργισμένος. Γι' αυτό το λόγο, όταν ο βουλευτής Αμπρόσιο Γκαρσία εξαπέλυσε την κατηγορία στη Βουλή, κατάλαβε ότι πίσω του βρισκόταν το χέρι του πρέσβη.

Λίγο αργότερα έγινε δημόσια γνωστό ότι ο βουλευτής Αμπρόσιο Γκαρσία ήταν πράκτορας της CIA.

Ραγδαίες εξελίξεις ακολούθησαν την καταγγελία. Οι εθνικιστές στρατιωτικοί δήλωσαν ότι ήταν καιρός να μπει τέρμα στις αναμείξεις της CIA και του πρέσβη των Ηνωμένων Πολιτειών στις εσωτερικές υποθέσεις της Βολιβίας, κι ότι το Στέιτ Ντιπάρτμεντ άλλαζε πρέσβεις, αν και όλοι ήταν ίδιοι. Στις 26 του Σεπτέμβρη του 1969, μια ομάδα στρατιωτικών από τις ένοπλες δυνάμεις της Βολιβίας προχώρησε σε πραξικόπημα. Αμέσως, έδωσαν στη δημοσιότητα ένα έγγραφο με τίτλο "Επαναστατικό Διάταγμα των Ενόπλων Δυνάμεων". Σ' αυτό ανέφεραν ότι αποφάσισαν να αναλάβουν την ευθύνη να οικοδομήσουν μια εθνική και επαναστατική εξουσία, που θα υπερασπιζόταν την κοινωνική δικαιοσύνη, το μεγαλείο της πατρίδας και μια γνήσια εθνική ανεξαρτησία, με κίνδυνο να ανατραπούν από τις εξωτερικές πιέσεις.

Το Επαναστατικό Διάταγμα επισήμαινε την αναγκαιότητα να πραγματοποιηθεί ένας γρήγορος και βαθύς μετασχηματισμός των οικονομικών, κοινωνικών, πολιτικών και πολιτιστικών δομών για την αντιμετώπιση της φτώχειας, να οργανωθεί μια επαναστατική κυβέρνηση που ν' αποτελείται από πολίτες και στρατιωτικούς με στόχο την εθνική ενότητα, να απαιτηθεί ανάκτηση του εθνικού πλούτου, να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα της ανεργίας, να χτιστούν σπίτια και εφαρμοστεί στη διοίκηση η πιο αυστηρή ηθική.

Σε διεθνές επίπεδο, έλεγαν ότι ήταν αναγκαίο να υιοθετηθεί μια ανεξάρτητη διεθνής πολιτική, που να βασίζεται στο αναφαίρετο δικαίωμα του βολιβιανού κράτους να καθορίζει κυρίαρχα και ελεύθερα την εξωτερική του πολιτική, να συνάψει διπλωματικές και οικονομικές σχέσεις με τα σοσιαλιστικά κράτη, να συμβάλει στην πολιτική και οικονομική ενότητα της Λατινικής Αμερικής, να υποστηρίζει το ιερό δικαίωμα στην επανασύνδεση με τη θάλασσα.

Το διάταγμα καλούσε να κινητοποιηθεί η χώρα στην πάλη κατά του αναλφαβητισμού, για την υπεράσπιση του λαϊκού πολιτισμού, των παραδόσεων των Ινδιάνων και των μιγάδων.

Το επαναστατικό συμβούλιο διόρισε τον Οβάντο πρόεδρο της Δημοκρατίας και τον Χουάν Χοσέ Τόρες επικεφαλής των ενόπλων δυνάμεων.

Ο κόσμος έδειξε δυσπιστία απέναντι σ' αυτό το επαναστατικό διάταγμα, ήταν το 185ο πραξικόπημα σε 144 χρόνια ταραγμένης δημοκρατίας.

Το επαναστατικό συμβούλιο σχημάτισε πολιτικοστρατιωτική κυβέρνηση από προσωπικότητες γνωστές για τις εθνικιστικές, προοδευτικές, δεξιές και φασιστικές τους θέσεις.

ΑΥΡΙΟ ΤΟ 47ο ΜΕΡΟΣ