Θα επανέλθει και σήμερα η στήλη, επιχειρώντας μια ιστορική θεώρηση του φαινομένου.

Οι δυτικοευρωπαϊκές δημοκρατίες, από τα μέσα του περασμένου αιώνα, αλλά, κυρίως, από τις αρχές του εικοστού, στήριξαν την ύπαρξη και τη λειτουργία τους, σε δυο βασικούς άξονες:

• Στο αστικό κεκτημένο,- δηλαδή, στην εδραίωση και διασφάλιση των καπιταλιστικών σχέσεων και θεσμών. Και,
• Στο δημοκρατικό κεκτημένο,- δηλαδή, στη διασφάλιση (ύστερα από συνεχείς λαϊκούς αγώνες) ενός μίνιμουμ εγγυήσεων υπέρ του λαού, στο πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό και πολιτιστικό πεδίο.

1. Οτι το δημοκρατικό κεκτημένο συρρικνώνεται αισθητά,- με το ξήλωμα αρκετών πολιτικών, κοινωνικών, εργασιακών κλπ. εγγυήσεων. Και,

2. Οτι το αστικό κεκτημένο διογκώνεται υπέρμετρα,- με την απελευθέρωση κεφαλαίων, με την ελευθερία του ανταγωνισμού και με το άνοιγμα όλων των αγορών.

Δηλαδή, η άρχουσα τάξη (η αστική) των δυτικοευρωπαϊκών χωρών, αφαιρεί πόρους και εγγυήσεις από τους εργαζόμενους και τους ρίχνει στις βιομηχανίες της, στις τηλεπικοινωνίες της, στο εμπόριό της, στις τράπεζές της και, γενικά, στην καπιταλιστική ανάπτυξη.

Από το ένα μέρος, βέβαια, συρρικνώνεται το δημοκρατικό κεκτημένο. (υποαπασχόληση, ανεργία, ασφαλιστική καθίζηση, κυβερνητικός συνδικαλισμός, καπελωμένη Τοπική Αυτοδιοίκηση, ξήλωμα του κοινωνικού κράτους, υποβάθμιση της παιδείας, κρούσματα αλληθωρισμού της Δικαιοσύνης κλπ.).

Από το άλλο μέρος, όμως, το αστικό κεκτημένο, όχι μόνο δε διογκώνεται ανάλογα (αφού αφαιρούνται πόροι από το λαό), αλλά και καταρρέει, δίνοντας τη θέση του σε μια φούχτα μεγαλομεσαζόντων και μεγαλοαεριτζήδων, που οδηγούν τη χώρα, με μαθηματική ακρίβεια, στην αποικιοποίηση...

• Αποβιομηχανοποιούν τον τόπο, με τις πράξεις, τις παραλείψεις και την ανοχή τους.
• Εκποιούν, χωρίς εγγυήσεις, τη δημόσια περιουσία και ειδικά τη δημόσια βιομηχανία.
• Καταδικάζουν σε πιστωτική και τεχνολογική ασφυξία τη μικρομεσαία μεταποίηση. Και,
• Ρίχνουν τους πόρους που αφαιρούν από το λαό, όχι σε παραγωγικές επενδύσεις, αλλά στην κερδοσκοπία επί του χρήματος, - ως γνήσιοι εκφραστές του μονεταρισμού.

Κι ακόμη πιο φυσικό είναι να αναγκάζεται το ΚΚΕ να αγωνίζεται όχι μόνο για το δημοκρατικό κεκτημένο, αλλά και για το αστικό, - δηλαδή, να ανθίσταται με όλες τις δυνάμεις του στην αποβιομηχάνιση, στην εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, στην καταστροφή των μικρομεσαίων και στην ασύδοτη κερδοσκοπία!

Διότι, υπό τις σημερινές χαλεπές περιστάσεις, ο αγώνας του ΚΚΕ είναι, πια, πατριωτικός!