ΨΗΦΟΣ ΕΛΠΙΔΑΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗΣ | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΨΗΦΟΣ ΕΛΠΙΔΑΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗΣ

Αποχή και μολότοφ, γαλάζια γενιά και ροζ πολιτική, μαυρίλα και απογοήτευση είναι οι νικητές των φετινών φοιτητικών εκλογών. Αυτές τις εκτιμήσεις και συμπεράσματα εισπράττει ο αναγνώστης της ολότητας σχεδόν των εφημερίδων αυτές τις μέρες. Συμπεράσματα που τα είχαν ήδη βγάλει πριν ακόμη ψηφίσουν οι φοιτητές και σπουδαστές. Στην ίδια κατεύθυνση και τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ, οι διάφορες τοποθετήσεις εκπροσώπων κομμάτων και πολιτικών νεολαιών. Και όμως, τα πράγματα δεν είναι έτσι και πάντως, τα τόσα πολλά δάκρυα για το ποσοστό αποχής των φοιτητικών εκλογών περιέχουν έντονο το στοιχείο της υποκρισίας και όχι μόνο.

***

Ζήτημα πρώτο: Το ποσοστό αποχής που σημειώνεται αρκετά χρόνια τώρα στις εκλογές των φοιτητικών και σπουδαστικών συλλόγων είναι οπωσδήποτε αρκετά ψηλότερο από τα μετά τη μεταπολίτευση χρόνια. Παραμένει, όμως, από πολύ έως αρκετά μικρότερο από άλλους μαζικούς χώρους και, βέβαια, ούτε καν συγκρίνεται με τα αντίστοιχα ποσοστά των φοιτητικών συλλόγων σε άλλες δυτικοευρωπαϊκές χώρες. Και είναι ακριβώς αυτό το γεγονός, μια αδιαμφισβήτητη απόδειξη των ισχυρών αντιστάσεων στις πολύμορφα καλλιεργούμενες αντιλήψεις και τάσεις αποδιάρθρωσης, εκφυλισμού και διάλυσης του οργανωμένου φοιτητικού και σπουδαστικού κινήματος στη χώρα μας. Η μήπως σκιαμαχούμε και αυτές υπάρχουν μόνο στο μυαλό μας;

Οι ίδιοι, που σήμερα χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τη "νικήτρια αποχή", απεχθάνονται την οποιαδήποτε συλλογική, αγωνιστική πρωτοβουλία και δράση και επανειλημμένα έχουν λοιδορήσει και καταδικάσει τους αγώνες των φοιτητών, όπως και άλλων κοινωνικών κατηγοριών. Καλλιεργούν με όλους τους τρόπους την παθητικότητα και τον ωχαδερφισμό, την τυφλή αμφισβήτηση, το μηδενισμό και τον αποπροσανατολισμό, την απογοήτευση και την υποταγή των νεολαιίστικων ελπίδων και οραμάτων στον ασφυκτικό κορσέ του σημερινού κατεστημένου. Προβάλλουν ως πρότυπο τον ατομικισμό και ως μοντέλο της λύσης των όποιων προβλημάτων τις "ατομικές διεξόδους". Μ' άλλα λόγια, το δρόμο του ρουσφετιού και του με όλα τα μέσα απάνθρωπου ανταγωνισμού. Η μήπως δεν είναι οι ίδιοι ακριβώς, που τη μια στιγμή εξορκίζουν τον κομματισμό των φοιτητικών συλλόγων και την άλλη χρησιμοποιούν τα φοιτητικά αμφιθέατρα ακόμη και για την εξυπηρέτηση των εσωκομματικών τους ανταγωνισμών;

Ας αφήσουν, λοιπόν, κατά μέρος τα δήθεν δάκρυα για τη χαμένη αξιοπιστία του φοιτητικού κινήματος, την ανεπιστρεπτί - κατ' αυτούς - χαμένη αγωνιστικότητα και τιμή της ΕΦΕΕ. Και, ας θυμηθούν όλοι, ότι εκείνη η ΕΦΕΕ στην οποία αναφέρονται, ήταν αγωνιστική γιατί τέτοιος ήταν τότε ο συσχετισμός δυνάμεων. Εμπαινε μπροστά, γιατί ήταν μπροστά οι δυνάμεις που σήμερα ανασυγκροτούνται, για να υπάρξει ξανά μια τέτοια πορεία ανάτασης.

***

Ζήτημα δεύτερο: Ναι, οι δυνάμεις του αγώνα και της ελπίδας ανασυγκροτούνται. Αυτό μαρτυρά το ποσοστό, που απέσπασαν οι Πανσπουδαστικές Κινήσεις Συνεργασίας. Της μόνης παράταξης, που αυξήθηκε και σε ψήφους και σε ποσοστά και μάλιστα σημαντικά. Μιας αύξησης, που αποκτά ιδιαίτερη σημασία, αφού συντελέστηκε μέσα σ' ένα ιδιαίτερα εχθρικό, γενικότερο κλίμα και μόλις τέσσερα χρόνια από την επανίδρυση ουσιαστικά της ΚΝΕ.

Δεν υποστηρίζουμε βέβαια ότι οι Πανσπουδαστικές Κινήσεις Συνεργασίας, επειδή ξεπέρασαν το 6,5% έγιναν και κυρίαρχη δύναμη. Μακριά από μας οποιαδήποτε τάση επανάπαυσης και εφησυχασμού. Εχουμε όμως κάθε λόγο, να μην κρύβουμε τη δυναμική που εκφράζει το ποσοστό αυτό και ιδιαίτερα η σημαντική τάση αύξησής του. Το γεγονός πως, παρότι η άρχουσα τάξη έβαλε λυτούς και δεμένους να πείσουν τους φοιτητές για την ανυπαρξία ελπίδας, τελικά, μια σημαντική μερίδα φοιτητών έδωσε ένα δυναμικό αγωνιστικό στίγμα, φτάνει για να χαρακτηριστεί σημαντικό και ελπιδοφόρο. Η παθητικότητα και η παραίτηση για τα λαϊκά στρώματα, η ελέω Ευρωπαϊκής Ενωσης ασκούμενη πολιτική, δεν είναι μονόδρομος, δήλωσαν πριν από λίγες μέρες οι αγρότες. Ακριβώς αυτός δηλώνει, με το δικό της τρόπο και η φοιτητική ψήφος στις ΠΚΣ. Βάζοντας παρακαταθήκη για τους αγώνες που επιβάλλεται να αναπτυχθούν σε όλα τα μέτωπα, οπωσδήποτε και σε αυτό της παιδείας.

***

Η παρακαταθήκη που βάζει αυτή η ψήφος, ίσως είναι και το πλέον σημαντικό. Γιατί είναι μία παρακαταθήκη που δεν επιτρέπει εφησυχασμούς, δεν επιτρέπει ικανοποίηση για το ότι αργά αλλά σταθερά "ανεβαίνουμε". Αντίθετα χρεώνει. Οχι μόνο τους φοιτητές και τους σπουδαστές, αλλά και όλους όσοι εξακολουθούν να ενδιαφέρονται πράγματι για το μέλλον αυτού του τόπου. Τους - μας - χρεώνει με τη συνέχιση, την ένταση τώρα πια, των προσπαθειών ενημέρωσης πρώτα, συσπείρωσης και οργάνωσης στη συνέχεια, όλων εκείνων που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο αρνούνται να υποταχθούν. Τα προγράμματα που παρουσίασαν πριν από τις εκλογές οι ΠΚΣ, σήμερα και αύριο επιβάλλεται να προωθηθούν σαν πλαίσιο πολύμορφων αγωνιστικών συσπειρώσεων και διεκδικήσεων. Η δυναμική των ψήφων που δόθηκαν στις ΠΚΣ το επιτρέπει και ταυτόχρονα το επιβάλλει.

Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ

Τα κροκοδείλια δάκρυα για την αποχή στις φοιτητικές εκλογές, δεν μπορούν να κρύψουν, ούτε τις πραγματικές αιτίες της, ούτε τα ελπιδοφόρα μηνύματα, που στέλνουν οι ισχυρές και ενισχυόμενες εστίες αντίστασης