Τα αλιευτικά δικαιώματα από καιρό αποτελούν "μήλον της Εριδος". Από τη 10ετία του '70 ακόμη είναι γνωστός ο "πόλεμος του μπακαλιάρου" στο Βόρειο Ατλαντικό μεταξύ Βρετανίας και Ισλανδίας. Νεότερο και πολύ πιο πρόσφατο παράδειγμα αποτέλεσαν οι "ναυτικές συγκρούσεις" μεταξύ αλιευτικών της Γαλλίας, της Ισπανίας και της Βρετανίας στο Βισκαϊκό Κόλπο. Τώρα, έχουμε τις συγκρούσεις, που φαίνονται, μάλιστα, να παίρνουν μεγάλη έκταση, Καναδά - ΕΕ.

Η εξέλιξη αυτή δείχνει καθαρά ότι, σε πείσμα όλων όσων έλεγαν και λένε μέχρι τώρα μερικοί "κουφιοκεφαλάκηδες", η πορεία του κόσμου δεν είναι η "ελευθερία" και η "δημοκρατία" κλπ., αλλά μια όλο και οξύτερη σύγκρουση για την κυριαρχία επί των πλουτοπαραγωγικών πόρων, κάτω από τη γενική κυριαρχία των καπιταλιστικών συμφερόντων. Ενδεικτικό είναι ότι οι σχετικές προστριβές σχετίζονται άμεσα με την προσπάθεια αναθεώρησης συνθηκών αλιευτικών δικαιωμάτων στο Βόρειο Ατλαντικό που ήδη υπάρχουν.

Δεν είναι, π. χ., καθόλου τυχαία η αναγωγή του προβλήματος των ισπανικών αλιευτικών σε πρόβλημα της ΕΕ μέσω της ιδιότητας της Ισπανίας ως μέλους της τελευταίας. Από την άλλη μεριά, δεν είναι καθόλου τυχαία η "σύμπτωση" της όξυνσης του προβλήματος με τη δημιουργία μιας "ΕΕ" και στη Βόρεια Αμερική, δηλαδή με τη δημιουργία της ΝΑFΤΑ.

Ταυτόχρονα, βλέπουμε ότι τέτοια προβλήματα μεταξύ των συνασπισμών αυτών παρουσιάζουν την τάση να γίνονται και προβλήματα των ίδιων των συνασπισμών, μεταφέροντας τις αντιθέσεις στο εσωτερικό τους. Στην κρίση ΕΕ - Καναδά, η στάση της Βρετανίας έχει προκαλέσει τις έντονες διαμαρτυρίες της Ισπανίας, η οποία θεωρεί τη στάση του Λονδίνου ως σκανδαλωδώς φιλοκαναδική, αλλά και, πέραν αυτού, ως σκανδαλωδώς αδιάφορη στις αρχές της κοινοτικής αλληλεγγύης.