Ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας ανέλαβε μια δύσκολη αποστολή και, μάλιστα, την ίδια τη στιγμή που ανέλαβε τα καθήκοντά του: Να κάνει "γευστική", ή τουλάχιστον ανεκτή, την επιχείρηση στο Ιρακινό Κουρδιστάν.

Δεν είναι, ασφαλώς, τυχαίο το ότι, αμέσως μετά το διορισμό του, άρχισε μια περιοδεία στη Δυτική Ευρώπη και τις ΗΠΑ προς εξασφάλιση υποστήριξης. Ακόμη πιο χαρακτηριστικό είναι το ότι, παρά τη γνωστή "επιφύλαξη" που διακρίνει τους διπλωμάτες, ο ίδιος ούτε καν προσπάθησε να το κρύψει.

Η περιοδεία αυτή έδειξε, υποθέτουμε, στον Ερντάλ Ινονού πόσο δύσκολο είναι να είσαι φορέας μιας πολιτικής, από παράδοση συνηθισμένης να βαδίζει σε ένα τεντωμένο σκοινί. Η πολιτική αυτή πρέπει σε κάθε στιγμή να αποδεικνύει ότι είναι και ικανή να κάνει κάτι τέτοιο.

Πρέπει να πούμε ότι, στην επιχείρηση "τελωνειακή ένωση με την ΕΕ", το κατάφερε. Τώρα, όμως, που έχει τη σχεδόν αποκλειστική υποστήριξη των ΗΠΑ και η ΕΕ φαίνεται να έχει ανησυχήσει, θα χρειαστεί, ασφαλώς, όλη τη λεπτή και πατροπαράδοτη τέχνη της τουρκικής διπλωματίας για να βρεθεί μια λύση. Η, αν δεν μπορεί να βρεθεί, μια αξιοπρεπής υπαναχώρηση. Η, μήπως, μια φυγή προς τα εμπρός;

Θ. Π.