Δεν είναι καθόλου καινούριο. Κάθε χρόνο, αυτή την εποχή, ανακαλύπτονται νέες "τρύπες" στα δημοσιονομικά της ελληνικής οικονομίας. Κάθε χρόνο, αρμόδιοι παράγοντες και παρατρεχάμενοι αρχίζουν τα τέλη Αυγούστου να μας βομβαρδίζουν με αναλύσεις και σχολιασμούς για τις αιτίες των "αποκλίσεων", με θεωρίες για την ανάγκη λήψης και άλλων μέτρων, ενώ παράλληλα ανατίθεται στα λαγωνικά του υπουργείου Οικονομικών να ξεχυθούν, προκειμένου να εξασφαλίσουν και άλλους πόρους για τον κρατικό προϋπολογισμό. Οπως πάντα έτσι και φέτος, έχουν προηγηθεί οι καταγέλαστοι πανηγυρισμοί και οι πομπώδεις ανακοινώσεις για τα υποτιθέμενα θετικά και θεαματικά αποτελέσματα της κυβερνητικής πολιτικής, που - σαν το νερό του Καματερού - επούλωσαν και θεράπευσαν κάθε... οικονομική νόσο.

Δε χρειάζεται καν απόδειξη. Ολο αυτό το σκηνικό που ανιαρά αναπαράγεται κάθε χρόνο είναι βαρετό και κουραστικό. Ακόμα χειρότερα, που είναι βέβαιο ότι θα μας εξαναγκάσουν να το υποστούμε και την επόμενη και τις μεθεπόμενες χρονιές. Οι κυβερνώντες από την πλευρά τους σε όλα τα ενδιάμεσα διαστήματα - τον καιρό δηλαδή ανάμεσα στην έκσταση για την αποτελεσματικότητα των μέτρων τους και την ανακάλυψη της άσχημης εικόνας - θα συνεχίσουν να εκπονούν νέα σχέδια και σενάρια για τη σωτηρία της δημοσιονομικής υπόληψης της χώρας, στην κατεύθυνση του βηματισμού του "προγράμματος σύγκλισης" και της Συνθήκης του Μάαστριχτ. Είναι τόσο "τυφλωμένοι" από αυτά τα "οράματα", που τους ταιριάζει γάντι η παροιμία με το γαϊδούρι και το σαμάρι...

Εκείνο που σε κάθε περίπτωση φαίνεται να έχει ιδιαίτερη σημασία, προκειμένου να βγαίνουν και τα ανάλογα συμπεράσματα, είναι το γεγονός ότι όλα αυτά, που και σήμερα οι κυβερνώντες παρουσιάζουν ως θεμελιώδη προβλήματα της ελληνικής οικονομίας, δεν είναι καινούρια. Τα ελλείμματα και ο πληθωρισμός, τα χαμηλά έσοδα και οι υψηλές δαπάνες, οι ανύπαρκτες επενδύσεις και η θεωρία των υψηλών μισθών, υποτίθεται, πως αποτελούν τον εχθρό που εδώ και πολλά χρόνια, ιδιαίτερα τα τελευταία δώδεκα, επιχειρούν να δαμάσουν όλες οι κυβερνήσεις, ανεξάρτητα από την ταυτότητα που προβάλουν. Ολες οι πολιτικές, το σύνολο των μέτρων και των κυβερνητικών παρεμβάσεων που επιβλήθηκαν επί τόσα χρόνια στην αντιμετώπιση αυτών των προβλημάτων απέβλεπαν. Η συνταγή ήταν πάντα η ίδια: Η μία της όψη, η πολιτική μιας επαίσχυντης λιτότητας για όλα τα λαϊκά στρώματα, που με τον καιρό θίγει όλο και πιο ζωτικής σημασίας τομείς για τους εργαζόμενους. Η δεύτερη, η δογματική προσήλωση στη δημιουργία προϋποθέσεων που εξασφαλίζουν συνεχή αύξηση της κερδοφορίας του μεγάλου κεφαλαίου και νομιμοποίηση της ασυδοσίας των μεγαλοεπιχειρηματιών στη διαδικασία κατανομής και ανακατανομής των εισοδημάτων στη χώρα. Το αποτέλεσμα είναι ορατό. Παρά την κλοπή εκατοντάδων δισεκατομμυρίων που έγινε από τα εισοδήματα των εργαζομένων, παρά την υπονόμευση και κατάργηση μιας σειράς καταχτήσεών τους, παρά τη συνεχή χειροτέρευση όλων των δεικτών ποιότητας ζωής του λαού, παρά τα "πολυπόθητα" καπιταλιστικά κέρδη, που κάθε χρόνο σημειώνουν ρεκόρ, η κατάσταση της οικονομίας εξακολουθεί να είναι άσχημη. Μάλιστα, ακόμα και η βελτίωση που σημειώθηκε σε ορισμένους τομείς των δημοσιονομικών ή σε κάποιους επίσημους στατιστικούς δείκτες, όπως ο πληθωρισμός, αποδεικνύεται ήδη τόσο εύθραυστη, που ακόμα και οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης αναγκάζονται τώρα να κρατήσουν κάποιες αποστάσεις.

Η συνταγή της οικονομικής πολιτικής λιτότητας που εφαρμόζουν είναι δοκιμασμένη και εμφανώς δεν μπορεί να δώσει τα αναμενόμενα για το λαό αποτελέσματα. Το μόνο που μπορεί να "προσφέρει" - και με τη βοήθεια κάποιων στατιστικών λαθροχειριών και λογιστικών τεχνασμάτων - είναι η δημιουργία πρόσκαιρων εντυπώσεων ότι αντιμετωπίζονται κάποια από τα προβλήματα. Οσο όμως στρατηγική των επιλογών της οικονομικής πολιτικής είναι η απόσπαση πόρων από τους πλέον οικονομικά αδύνατους για την ενίσχυση των οικονομικά πανίσχυρων, είναι φανερό ότι το πρόβλημα θα έρχεται και θα ξαναέρχεται στην επικαιρότητα, διευρύνοντας το φαύλο κύκλο των αδιεξόδων που ήδη έχουν παγιωθεί. Εναν "κύκλο" που σε κάθε γυροβολιά του θα βάζει στο στόχαστρο της οικονομικής σύνθλιψης όλο και περισσότερες κοινωνικές ομάδες. Τα προσχήματα και η δημόσια επιχειρηματολογία είναι απλώς το προπέτασμα καπνού. Πριν λίγο καιρό ήταν οι ανάγκες για "αποτελεσματικότητα" της ελληνικής οικονομίας, πέρσι - πρόπερσι ήταν ο πληθωρισμός, τώρα ετοιμάζονται να μας τα σερβίρουν όλα μαζί από τη σκοπιά τη δημοσιονομική.

Το πρόβλημα, βέβαια, της ελληνικής οικονομίας δεν είναι δημοσιονομικό, όσο κι αν, για ευνόητους λόγους, προσπαθούν οι κυβερνώντες να το περιορίσουν σ' αυτά τα πλαίσια. Είναι θέμα γενικότερου προσανατολισμού της πολιτικής για την οικονομία, θέμα ουσιαστικής στήριξης της παραγωγικής βάσης της χώρας και κατ' επέκταση περιορισμού της ασυδοσίας του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου, ζήτημα προσδιορισμού τι,πώς και για ποιον,παίρνω αποφάσεις και προωθώ πολιτικές επιλογές. Οσο η οικονομική πολιτική επιλέγεται με αποκλειστικό γνώμονα την ικανοποίηση των στόχων που έχουν θέσει οι πολυεθνικές με το "πρόγραμμα σύγκλισης" και τις διαδικασίες καπιταλιστικής ενοποίησης, τόσο τα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας - και, φευ, τα προβλήματα των εργαζομένων - θα απλώνουν και πιο βαθιές ρίζες.