Δεν είναι σίγουρα η πρώτη φορά που η απεργία αντιμετωπίζεται σαν έσχατο αδίκημα, σαν εχθροπραξία, ακόμα και σαν θεομηνία. Για πρώτη φορά, ωστόσο, αυτό παίρνει τη μορφή ρήτρας σε σύμβαση μεταβίβασης επιχείρησης, η οποία μάλιστα προωθείται για κύρωση από τη Βουλή! Και μόνο η ανάγνωση του άρθρου 14 της σύμβασης ξεπουλήματος του ναυπηγείου Ελευσίνας στον Ν. Ταβουλάρη, προκαλεί κυριολεκτικά ανατριχίλα. Η απεργία ή η κατάληψη - λέει - συνιστούν "ανωτέρα βία" (!) - όπως ο πόλεμος, η γενική επιστράτευση, η επιδημία, ο σεισμός, η πλημμύρα, η πυρκαγιά - την οποία μπορεί να επικαλείται η αγοράστρια εταιρία, για να μην εκπληρώνει την "οποιαδήποτε υποχρέωση έχει είτε βάσει της σύμβασης, είτε άλλως πώς"!

Πρόκειται για το πλέον αποκαλυπτικό σημείο μιας συνολικά κατάπτυστης σύμβασης, με την οποία η κυβέρνηση Σημίτη δεν παραχωρεί στα αρπακτικά της "ιδιωτικής πρωτοβουλίας" μόνο δημόσια περιουσία, αλλά και στοιχειώδη δημοκρατικά - συνδικαλιστικά δικαιώματα, καθιστώντας τους εργαζόμενους κυριολεκτικά ΟΜΗΡΟΥΣ. Μιας σύμβασης, όπου ουσιαστικά υποχρεώσεις δεν αναλαμβάνει ο αγοραστής, αλλά ο πωλητής, δηλαδή το ελληνικό δημόσιο. Αυτό υποχρεούται να ακουμπήσει στον Ταβουλάρη ένα δισ. δρχ. δάνειο, προκειμένου ο Ταβουλάρης να δώσει το ένα δισ. δρχ. ως... προκαταβολή! Αυτό υποχρεούται να εξασφαλίσει "βρέξει - χιονίσει" στον αγοραστή δουλιές του πολεμικού Ναυτικού και του ΟΣΕ ύψους 24,5 δισ. Αυτό καλείται ουσιαστικά να στηρίξει το επενδυτικό πρόγραμμα του ιδιώτη ύψους 6,5 δισ.. Η μόνη υποχρέωση του Ταβουλάρη είναι να πληρώσει 14,5 δισ. δρχ. σε 16 χρόνια (!), ενώ ακόμα και στο μεταξύ διάστημα θα μπορεί να πουλά εκτάσεις του ναυπηγείου, να απολύει ομαδικά εργαζόμενους, να περικόπτει δικαιώματά τους, να χειρίζεται κατά το δοκούν τις εργασιακές σχέσεις..! Αλλά και από αυτή τη μοναδική... υποχρέωση φροντίζει ο αγοραστής να απαλλαγεί "από χέρι" και εκ των προτέρων με την προαναφερόμενη ρήτρα.

Ωστόσο, αυτή η καινοφανής πρόκληση ξεπερνά τα όρια της συγκεκριμένης επιχείρησης. Είναι μια ευθεία βολή κατά των δημοκρατικών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων και ελευθεριών. Μια διάταξη, που έρχεται εμφανώς σε αντίθεση, ακόμα και με αυτό το Σύνταγμα, ακόμα και με αυτή την υπάρχουσα νομοθεσία για την άσκηση του απεργιακού δικαιώματος, αφού ουσιαστικά το απαγορεύει για μια ομάδα εργαζομένων. Ενα πολύ κακό προηγούμενο και μάλιστα σε μια περίοδο που επιταχύνονται οι διαδικασίες εκποίησης της δημόσιας περιουσίας. Μια θηλιά, την άκρη της οποίας πολύ σύντομα να θελήσουν να κρατήσουν άπαντες οι επιχειρηματίες, απαιτώντας "ισότητα όπλων" στο αντιαπεργιακό τους οπλοστάσιο.

Συνένοχη σ' αυτή την πρωτοφανή πρόκληση έγινε η πλειοψηφία της διοίκησης του Σωματείου των Εργαζομένων στο ναυπηγείο Ελευσίνας. Η εκ των υστέρων επίκληση "άγνοιας" για το συγκεκριμένο σημείο δεν πείθει κανέναν, αφού και πάλι δεν κάνει τίποτα, ενώ έχει δώσει τη συγκατάθεσή της συνολικά στην κατάπτυση σύμβαση. Η ευθύνη τώρα μετατοπίζεται στη Βουλή, η οποία πολύ σύντομα θα κληθεί να κυρώσει τη συμφωνία της ντροπής, μαζί με τη σφαγιαστική ρήτρα. Αλλά και συνολικά στο συνδικαλιστικό κίνημα και κυρίως στη ΓΣΕΕ, η οποία ωστόσο μέχρι στιγμής δεν έχει αντιδράσει, παρότι στους εργαζόμενους του ναυπηγείου δεν επιτρέπεται ούτε καν η συμμετοχή σε απεργία που αυτή κηρύσει, σε "γενική" - όπως αναφέρεται - απεργία!