Περίσσεψε το Σαββατοκύριακο η "εθνική" μπουρδολογία. Ολοι μιλούσαν για την "ιστορική ευκαιρία", τις μεγάλες προκλήσεις και ευθύνες, τη σύμπνοια και ομοψυχία που χρειάζεται, και άλλα παρόμοια. Στο αποπνικτικό αυτό κλίμα της "εθνικής συναίνεσης" δε χωρούσαν αντιρρήσεις, διαφωνίες. Οποιος τολμούσε να αρθρώσει διαφορετικό λόγο θεωρούνταν αυτόματα μεμψίμοιρος, θλιβερή μειοψηφία, παραφωνία. Ακόμα χειρότερο το κλίμα που διαμορφώθηκε δεν επέτρεψε "δεύτερη σκέψη". Οπως, δηλαδή, ότι το "πάνω χέρι" στη διοργάνωση της Ολυμπιάδας του 2004 και κυρίως στην εκτέλεση των έργων θα την έχουν τα διαπλεκόμενα συμφέροντα, γεγονός που εγγυάται όχι απλώς τη "διασπάθιση του δημοσίου χρήματος", αλλά πρώτα και κύρια την εξυπηρέτηση των δικών τους συμφερόντων. Δεύτερον, ότι η πολιτική της κυβέρνησης Σημίτη αποτελεί ένα "παραγωγικό" θερμοκήπιο σκανδάλων, αφού παραδίδει τα πάντα στους ιδιώτες και αποτρέπει κάθε κοινωνικό έλεγχο.

Με αυτά τα δεδομένα είναι αστείο να μιλάει κανείς για διαφάνεια.

Ομως, έστω και αν οι προοπτικές διαγράφονται ζοφερές, αυτό δε σημαίνει ότι περιττεύει η παρέμβαση των λαϊκού κινήματος. Αντίθετα αναδεικνύεται επιτακτικά η ανάγκη των λαϊκών αγώνων, προκειμένου να μη γίνουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες άλλοθι για νέα αντιλαϊκά μέτρα και "ιστορική ευκαιρία" για νέο πλιάτσικο στα λαϊκά εισοδήματα και κατακτήσεις.