Τα σενάρια που επεξεργάζονται στο υπουργείο Οικονομικών, για τη φορολογική πολιτική που θα ακολουθήσουν ενόψει του Κρατικού Προϋπολογισμού του 1998, όχι μόνο δεν προβλέπουν τίποτα τα θετικό για τα λαϊκά εισοδήματα, αλλά οι εργαζόμενοι θα πρέπει να προετοιμάζονται για νέα φορολογική αφαίμαξη.

Σύμφωνα με πληροφορίες, στο υπουργείο Οικονομικών προωθούνται αλλαγές προς το χειρότερο σε ό,τι αφορά τον τρόπο υπολογισμού του φόρου παρακράτησης για μισθωτούς και συνταξιούχους και στα πλαίσια αυτά εξετάζεται τόσο η αύξηση του φόρου που θα παρακρατείται, όσο και η αλλαγή του τρόπου υπολογισμού της παρακράτησης. Στο άλλο μεγάλο θέμα της τιμαριθμοποίησης της φορολογικής κλίμακας και της αύξησης των αφορολόγητων ορίων, οι παράγοντες του υπουργείου Οικονομικών μιλούν τώρα για την ανάγκη διατήρησης της σημερινής κατάστασης, με το επιχείρημα του μεγάλου οικονομικού κόστους των όποιων αλλαγών...

Μεταξύ των λύσεων που εξετάζονται για την παρακράτηση του φόρου εισοδήματος, είναι και η επαναφορά του παλιού καθεστώτος που ίσχυε πριν από το 1993. Η παρακράτηση, δηλαδή, να γίνεται με βάση την ισχύουσα φορολογική κλίμακα και όχι όπως τώρα, με βάση ειδικούς συντελεστές που αποφασίζονται από το υπουργείο Οικονομικών και οι οποίοι υπολείπονται της φορολογικής επιβάρυνσης. Το καθεστώς αυτό επιβλήθηκε το 1993, με απόφαση της κυβέρνησης της ΝΔ. Η ουσία του νέου - και ισχύοντος σήμερα - συστήματος ήταν, όπως σημειώνεται παραπάνω, η θέσπιση διαφορετικής κλίμακας για την παρακράτηση φόρου από ό,τι για τη φορολογία των εισοδημάτων. Με τον τρόπο αυτό ο μισθωτός καταβάλλει κάθε μήνα λιγότερο φόρο από αυτόν που θα έπρεπε να καταβάλλει με βάση το ύψος των αποδοχών του, αλλά στο τέλος του χρόνου με την τελική εκκαθάριση πληρώνει τη διαφορά, αν υπάρχει. Αν δηλαδή, δεν μπορεί να εκπέσει τη διαφορά του φόρου από άλλες πηγές, να προσκομίσει αποδείξεις αγορών κλπ.

Στην περίπτωση που το υπουργείο Οικονομικών υιοθετήσει την πρόταση για διατήρηση μίας κοινής κλίμακας παρακράτησης και εκκαθάρισης του φόρου, τότε οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι θα κληθούν από την αρχή του επόμενου χρόνου να πληρώσουν περισσότερο Φόρο Μισθωτών Υπηρεσιών κάθε μήνα και, στην περίπτωση που δεν έχουν εισοδήματα από άλλες πηγές, με την εκκαθάριση του φόρου στο τέλος του χρόνου θα έχουν μηδενικό αποτέλεσμα. Με τον τρόπο αυτό η κυβέρνηση, μέσω του υπουργείου Οικονομικών, θα αυξήσει τα διαθέσιμα προς εκμετάλλευση ποσά καθ' όλη τη διάρκεια του χρόνου.

Στο άλλο, το σοβαρότερο, θέμα της τιμαριθμοποίησης της φορολογικής κλίμακας, ενώ στην κατάθεση του Κρατικού Προϋπολογισμού του 1997 είχαν υποσχεθεί ότι θα προχωρήσουν σε θετικές για τους εργαζόμενους αλλαγές, τώρα ανακαλύπτουν το μεγάλο κόστος των αλλαγών αυτών και ...ανακρούουν πρύμνα. Στέλεχος του υπουργείου ανέφερε πχ ότι αύξηση του αφορολόγητου ποσού κατά 100.000 δραχμές, από 1.300.000 σε 1.400.000 θα οδηγήσει σε μία επιβάρυνση 20 δισ. δραχμών. Σε περίπτωση δε που το αφορολόγητο όριο φτάσει τα 2 εκατ. δραχμές για κάθε εργαζόμενο το κόστος θα ανέλθει στα 140 δισ. δραχμές κλπ. Παρεμφερείς παρατηρήσεις γίνονται και για την τιμαριθμοποίηση της φορολογικής κλίμακας, για να καταλήξουν στον ισχυρισμό ότι οι σημερινές δημοσιονομικές συνθήκες είναι απαγορευτικές για την προώθηση ουσιαστικών θετικών αλλαγών υπέρ των εργαζόμενων.

Τα λογικοφανή αυτά επιχειρήματα είναι σωστά, αν τα δούμε με το κεφάλι κάτω. Γιατί, στην ουσία, με την τιμαριθμοποίηση των φορολογικών κλιμακίων δε θα έχουμε απώλεια εσόδων από την πλευρά του υπουργείου Οικονομικών, αλλά επιστροφή μέρους των κλεμμένων χρημάτων που απέσπασε το υπουργείο από το 1993 λόγω ακριβώς της μη τιμαριθμοποίησης των φορολογικών κλιμακίων. Θα υπάρξει δηλαδή επαναφορά στο αρχικό σημείο ισορροπίας που υπήρχε το 1993, το οποίο διαταράχτηκε ακριβώς από τη μη τιμαριθμοποίηση.