Μόλις 120 μέρες στην εξουσία και έχει καταφέρει να φέρει τα πάνω κάτω στη βρετανική κοινωνία. Διατηρώντας το προφίλ του ηγέτη που μπορεί να απολαμβάνει ταυτοχρόνως την αποδοχή των Βρετανών, των χρηματιστηριακών κύκλων του Σίτι του Λονδίνου και των συμμάχων Ευρωπαίων και υπερατλαντικών, κατάφερε να προωθήσει ζητήματα που "υπέβοσκαν" χρόνια και ταλάνιζαν τη βρετανική πολιτική σκηνή.

Πιθανότατα, το προχτεσινό δημοψήφισμα για την "αυτονόμηση" της Σκοτίας ήταν η πρόβα τζενεράλε για τις αλλαγές που θα ακολουθήσουν και θέλουν να αλλάξουν ριζικά το πρόσωπο της χώρας. Η Ουαλία ακολουθεί στις 18 τουΣεπτέμβρη, ενώ κατά "ευτυχή σύμπτωση" ταυτοχρόνως αρχίζουν οι συνομιλίες για τη λύση του βορειοϊρλανδικού. Ο ίδιος απλώς (!) μένει συνεπής στις προεκλογικές του εξαγγελίες. Από την άλλη ο θάνατος της "θλιμμένης πριγκίπισσας" δημιούργησε πρόσφορο έδαφος για μία ευρύτερη συζήτηση για το καθεστώς της μοναρχίας στη Βρετανία. Ο Μπλερ κατόρθωσε σε όλη αυτή την περίοδο "κρίσης και θλίψης" να καλύψει το προφίλ της βασιλικής οικογένειας ασκώντας κριτική με βάση το "λαϊκό αίσθημα".

Οι Τόρις μπορούν να προσδοκούν... ότι μπορούν να επανέλθουν στην εξουσία... κάποτε. Το πότε είναι άγνωστο, αφού ακόμα και αν κερδίσουν τις επόμενες εκλογές, οι Σκοτσέζοι θα κρατούν το κλειδί της διακυβέρνησης. Ο Μπλερ, εφαρμόζοντας την πάγια βρετανική στρατηγική "διαίρει και βασίλευε", εμφανίζεται ως ο καλύτερος "διαχειριστής" της κατάστασης. Αραγε οι Τόρις, που προεκλογικά τον απεικόνιζαν σαν το διάολο, ήταν από προαίσθηση, ένστικτο ή κάτι ήξεραν παραπάνω, έστω και πολύ αργά;

Χ. Μ.