Αντιλαϊκή επίθεση σε όλα τα μέτωπα | ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ 1998

Αντιλαϊκή επίθεση σε όλα τα μέτωπα

Η νέα ακόμα μεγαλύτερη επίθεση στα εισοδήματα των εργαζομένων, η συνεχιζόμενη φορολογική τους αφαίμαξη από τους άμεσους φόρους, η μεγάλη αύξηση των έμμεσων φόρων και η παραπέρα μείωση των δαπανών κοινωνικού χαρακτήρα, συμπληρώνουν την τρίλιζα της οικονομικής πολιτικής που προτίθεται να επιβάλει το 1998 η κυβέρνηση Σημίτη.

Η επισημοποίηση του κρατικού προϋπολογισμού, η ανακοίνωση της εισοδηματικής πολιτικής και οι πολυθρύλητες "φορολογικές διαρρυθμίσεις", παρά την τεραστίων διαστάσεων επιχείρηση παραπληροφόρησης και αποπροσανατολισμού, δίνουν με σαφήνεια το στίγμα της κυβερνητικής πολιτικής και για την επόμενη χρονιά. Η αντιλαϊκή ρότα της, μάλιστα, είναι τόσο κραυγαλέα και οι αντιδράσεις που προκαλεί τόσο έντονες που τα "εκσυγχρονιστικά" επιτελεία ήδη αποφάσισαν ενημερωτική - προπαγανδιστική εξόρμηση που θα κρατήσει μέχρι τις γιορτές.

Οι κομμουνιστές δεν είχαν ούτε στιγμή αυταπάτες. Γνώριζαν, και είχαν φροντίσει να το αποκαλύψουν στους εργαζόμενους, ότι ο αντιλαϊκός κατήφορος της κυβέρνησης δε θα έχει τελειωμό, σε περίπτωση που δε βρεθούν τα κατάλληλα αναχώματα να τον σταματήσουν. Τόνιζαν, μάλιστα, σε όλους τους τόνους πως από τη στιγμή που επιλέχτηκε ο "αυτόματος πιλότος" της Συνθήκης του Μάαστριχτ και του "προγράμματος σύγκλισης", η κατάσταση θα χειροτέρευε όλο και πιο πολύ για τα λαϊκά στρώματα, ανεξάρτητα από το ποιος θα βρίσκεται στο τιμόνι της κυβερνητικής διαχείρισης. Αυτό αποτελεί το κύριο και οι όποιες επιμέρους προσεγγίσεις - που κάνουν λόγο για διαφοροποιήσεις στο περιβόητο "μείγμα πολιτικής" - είναι στάχτη στα μάτια.

Βέβαια, οφείλουμε να το σημειώσουμε, παρά το γεγονός ότι μόνο τα χειρότερα μπορεί να περίμενε κανείς από τους κυβερνώντες, οι τελευταίοι κατάφεραν να ξεπεράσουν και τον εαυτό τους. Επέλεξαν και ήδη θέτουν σε εφαρμογή, ένα από τα πλέον ακραία σενάρια που είχαν στα συρτάρια τους. "Στηρίγματα" για την επιλογή αυτή αποτέλεσαν η στάση των συνδικαλιστικών ηγεσιών, που παρά τις εξόφθαλμες κυβερνητικές προθέσεις βολοδέρνουν τόσους μήνες στον ψευτοκοινωνικό διάλογο - μαϊμού και ο πανικός που κατάφεραν να δημιουργήσουν στην κοινή γνώμη για τις επιπτώσεις από τη συναλλαγματική κρίση, την οποία, αν και προκάλεσε η ίδια τους η πολιτική, την εκμεταλλεύτηκαν, για να κλιμακώσουν την αντιλαϊκή τους επίθεση.

Η εισοδηματική πολιτική που ανακοινώθηκε με την ξερή δήλωση "οι εισοδηματικές αυξήσεις θα δοθούν την 1-1-1998 και θα είναι 2,5%", ενσαρκώνει σε όλο της το μεγαλείο την κυβερνητική πρόκληση σε βάρος του συνόλου των εργαζομένων. Παρά το γεγονός ότι η ίδια η κυβέρνηση εκτιμά ότι ο πληθωρισμός της επόμενης χρονιάς θα κινηθεί στο 3,7%, είναι εκπληκτικό (αλλά και ενδεικτικό της περιφρόνησης που οι κυβερνώντες τρέφουν για τις λαϊκές μάζες) ότι ανερυθρίαστα υποστηρίζει πως το 2,5% διασφαλίζει τα εισοδήματα και πως κάθε υπέρβαση από το ποσοστό αυτό εγκυμονεί "εθνικούς κινδύνους". Ετσι, ενώ άλλες χρονιές έπρεπε να κάνει κανείς υπολογισμούς για να διαπιστώσει το πόσο υπολείπονται του πήθωρισμούοι αυξήσεις,τώρα οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους. Πληθωρισμός 3,7% - εισοδηματική πολιτική 2,5%!Βέβαια, όπως θα διαπιστώσουν οι αναγνώστες του "Ρ", ούτε καν αυτό το ποσοστό αυξήσεων δεν ισχύει, αφού με διάφορα τρικ η κυβέρνηση μεθοδεύει να το κατεβάσει το 2,5% στο 1,5% - 2,1%, αυξάνοντας έτσι τις απώλειες των εισοδημάτων. Με δυο λόγια το 1998 οι εργαζόμενοι θα βρεθούν αντιμέτωποι με την πιο αδίστακτη, την πιο βάρβαρη εισοδηματική πολιτική, μετά, από εκείνη του 1992, μόνο που τώρα οι συσσωρευμένες απώλειες είναι πολύ μεγαλύτερες.

Ο προϋπολογισμός που κατατέθηκε την Τετάρτη στη Βουλή, αποτυπώνει σε μεγάλο βαθμό τον τρόπο που η κυβέρνηση σκοπεύει να διαχειριστεί τα κονδύλια των εσόδων και των δαπανών.Η εξίσωση είναι μία και μοναδική. Τα παίρνω από τους μισθοσυντήρητους, τους άλλους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους, τους ΕΒΕ και τα μοιράζω στις διάφορες ομάδες των εκπροσώπων του μεγάλου κεφαλαίου.Με τον προϋπολογισμό του 1998 κλιμακώνεται η φοροεπίθεση σε βάρος των μονίμων υποζυγίων του φορολογικού συστήματος, κατακρεουργούνται οι επιχορηγήσεις κοινωνικών φορέων, επιβάλλεται οικονομική ασφυξία στις ΔΕΚΟ, δρομολογείται το ξεπούλημα δημόσιων επιχειρήσεων και οργανισμών, ενώ 1.750 φορείς του δημοσίου καταργούνται ή συγχωνεύονται.

Η κοροϊδία με τις υποτιθέμενες φορολογικές ελαφρύνσεις είναι άνευ προηγουμένου. Αντί, όπως πολύ συγκεκριμένα και αξιοποιώντας τα επίσημα στοιχεία έχει προτείνει το ΚΚΕ, να καθιερωθεί αφορολόγητο όριο στο ύψος των αποδοχών του ανειδίκευτου εργάτη (περίπου 2.000.000 δρχ.) και να αυξηθούν και οι συντελεστές φορολογίας για τους πραγματικά "έχοντες και κατέχοντες" ιδού τι έκανε η κυβέρνηση: Αφησε το αφορολόγητο όριο στο 1,3 εκατομ. δρχ. για μισθωτούς και συνταξιούχους, προχώρησε σε μια ψευδοτιμαριθμοποίηση της φορολογικής κλίμακας, με αποτέλεσμα όσο πιο μεγάλο εισόδημα έχει κανείς τόσα περισσότερα να γλιτώνει από φόρους. Χαρακτηριστικό ότι το "κέρδος" είναι 2.850 δραχμές το χρόνο για εισοδήματα μέχρι 2,5 εκατομμύρια, 17.100 για εισοδήματα μέχρι 4 εκατομμύρια, 51.300 μέχρι 7 εκατομμύρια και 91.200 για τα μεγαλύτερα εισοδήματα...

Το "πακέτο" εισοδηματική πολιτική, προϋπολογισμός και φορολογικές ρυθμίσεις είναι ένα γνωστό εργαλείο,που χρησιμοποιούν βάναυσα οι εκάστοτε κυβερνώντες, επί των λαϊκών στρωμάτων. Είναι ο μηχανισμός που με λογιστικο-διαχειριστική λογική, ενεργοποιεί και φέρει σε πέρας τη μεγάλη υπόθεση της ανακατανομής εισοδημάτων, που στα πλαίσια της κυριαρχίας του κεφαλαίου δεν μπορεί παρά να υπηρετεί το αξίωμα "οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι". Ετσι κινήθηκε και πέρσι η κυβέρνηση Σημίτη, ίδια ήταν η "γεύση" και από τους προκατόχους της. Εκείνο που κάθε φορά διαφέρει είναι το μέγεθος και η ένταση του χτυπήματος και της επίθεσης που επιχειρείται, καθώς και το γεγονός ότι οι θιγόμενοι από την πολιτική αυτή- η συντριπτική πλειοψηφία δηλαδή του λαού - αντιμετωπίζουν τα εκάστοτε μέτρα με συσσωρευμένες τις επιπτώσεις από όλα τα προηγούμενα.

Η πορεία συνεχούς υποβάθμισης της θέσης των εργαζομένων σε όλους τους τομείς της κοινωνικοοικονομικής και πολιτικής ζωής, η όλο και μεγαλύτερη αμφισβήτηση δεδομένων δεκαετιών και στοιχειωδών καταχτήσεων δεν πρόκειται να ανακοπεί, αν αφεθεί στα χέρια των κυβερνώντων. Ακριβέστερα, θα εντείνεται η επιδίωξη της άρχουσας τάξης για όλο και μεγαλύτερα κέρδη, που ιδιαίτερα σε περιόδους στασιμότητας και κρίσης του συστήματος δεν μπορεί παρά να αποσπώνται από την πίτα που ανήκει στο σύνολο των εργαζομένων. Από αυτή την άποψη σ' αυτούς και σε όλους όσοι θίγονται από την ασκούμενη πολιτική ανήκει και ο λόγος και στο χέρι τους είναι να την ανατρέψουν.

Γιώργος ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ