Για μια ελπίδα ζούμε, ήταν οι λέξεις που μπόρεσε να αρθρώσει η ξεπαγιασμένη νέα έξω από το κτίριο της Νομαρχίας, όπου περίμενε από τα ξημερώματα χτες για να καταθέσει τα δικαιολογητικά της. Μια ελπίδα για μια θέση στον ήλιο, για μια θέση στο δημόσιο, για μια δουλιά, μακριά από την ανεργία και την ανέχεια. Ονειρο χιλιάδων νέων ανθρώπων στη χώρα μας και σε όλο τον κόσμο. Το αυτονόητο δικαίωμα του νέου ανθρώπου, το δικαίωμα στη δουλιά, δεν είναι τέτοιο για το κοινωνικό σύστημα μέσα στο οποίο ζούμε. Το δικαίωμα στην ίδια τη ζωή, αλήθεια, είναι;