Τι έμεινε από τη χτεσινή Παγκόσμια Μέρα του Παιδιού, εκτός από τα δακρύβρεχτα αφιερώματα των ΜΜΕ, από τις μεγαλόστομες και υποκριτικές δηλώσεις των ιθυνόντων, από τους τηλεμαραθώνιους αγάπης κλπ.; Ενα πράγμα, κατά τη γνώμη μας: "Κάποιοι" προσπάθησαν να μας κάνουν να αισθανθούμε ενοχές για την τραγική κατάσταση που βιώνουν εκατομμύρια παιδιά σε ολόκληρο τον κόσμο. "Κάποιοι", κι αυτό ήταν ολοφάνερο, θέλησαν να αποσείσουν από πάνω τους τις ευθύνες και να τις μοιράσουν "σε όλους", οι οποίοι δεν έχουν συνειδητοποιήσει το πρόβλημα, δεν επιδεικνύουν την ανάλογη ευαισθησία, δεν "κάνουν κάτι" για την αντιμετώπισή του. Είναι αυτονόητο ότι αυτοί οι "κάποιοι" έχουν ταυτότητα και όνομα. Είναι η άρχουσα τάξη, το πολιτικό προσωπικό της, τα ΜΜΕ και τα πολύμορφα ερείσματά της.

Κάθε φορά που έρχονται στην επιφάνεια εξόφθαλμα αποκρουστικές και απάνθρωπες πλευρές αυτού του σάπιου συστήματος, όπως η ανελέητη εκμετάλλευση των παιδιών, η περιφρόνηση και εγκατάλειψη των ατόμων με ειδικές ανάγκες κλπ., βάζουν σε κίνηση τον τεράστιο προπαγανδιστικό μηχανισμό τους, ο οποίος, λειτουργώντας περίπου αυτόματα, επιχειρεί να βγάλει λάδι τους υπεύθυνους, να αποκρύψει τις αιτίες και να μεταθέσει τις ευθύνες στην κοινωνία γενικά. Το μέγεθος του προβλήματος της χειραγώγησης των συνειδήσεων είναι πελώριο, αν αναλογιστεί κανείς ότι η προπαγανδιστική μηχανή της άρχουσας τάξης λειτουργεί σε μόνιμη βάση και σπεύδει σε κάθε ευκαιρία, όπως η χτεσινή, να δώσει το δικό της στίγμα και περιεχόμενο, να διαμορφώσει την "κοινή γνώμη" και να κατευθύνει την αγανάκτηση και αποτροπή, που αισθάνεται δικαιολογημένα και ο τελευταίος πολίτης, σε ανώδυνα γι' αυτήν κανάλια. Αυτό έγινε και χτες, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί η εικόνα ότι το πρόβλημα με την τραγική κατάσταση που βιώνουν τα παιδιά αφορά, κυρίως, αν όχι αποκλειστικά, τις χώρες του "τρίτου κόσμου", ενώ στις "πολιτισμένες" χώρες είναι περίπου ανύπαρκτο και περιθωριακό. Ειδικά στην Ελλάδα, οι μελανές εικόνες εντοπίζονται μόνο στα παιδιά των φαναριών - τα περισσότερα παιδιά αλλοδαπών, άρα... - είτε, στην καλύτερη περίπτωση, στα νήπια που πρέπει να εργάζονται για τις διαφημίσεις της τηλεόρασης! Αρα, πρόκειται για πρόβλημα που μπορεί να εκλείψει εύκολα, αν "όλοι" φανούμε ευσπλαχνικοί και δώσουμε "κάτι" από την τσέπη μας!

Εκείνο που προέχει γι' αυτούς είναι να μη χρεωθεί ο καπιταλισμός καμία ευθύνη, να μη συνδεθεί η ύπαρξη του προβλήματος με τις ίδιες τις δομές του άθλιου συστήματος. Ακριβώς γιατί έχουν σκοπό να αναπαράγουν και διευρύνουν την εκμετάλλευση των άγουρων παιδιών, παρά τις υποκριτικές διακηρύξεις περί δικαιωμάτων του παιδιού. Μια εκμετάλλευση, η οποία είναι σύμφυτη με τον ίδιο τον καπιταλισμό, ο οποίος έβαψε τα θεμέλιά του με τον ιδρώτα και το αίμα των ανήλικων παιδιών, βάζοντάς τα βίαια στην παραγωγή, προκειμένου να αυξήσει την ανταγωνιστικότητα και τα υπερκέρδη του. Αυτοί ακριβώς οι λόγοι είναι που τον υποχρεώνουν να συνεχίζει και σήμερα με εντεινόμενους ρυθμούς. Ακριβώς γι' αυτό θεωρεί περιττή πολυτέλεια τη "φυσιολογική" σωματική και πνευματική ανάπτυξη των παιδιών, την προστασία τους από την εκμετάλλευση και τη διασφάλιση των στοιχειωδών δικαιωμάτων τους στη διατροφή, τη στέγαση στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη κλπ. Αντίθετα, καθημερινά οι κυβερνήσεις των "πολιτισμένων" χωρών κατακρεουργούν τα κονδύλια που προορίζονται και για τα παιδιά, για να μεταφερθούν στα ταμεία των "μεγάλων αφεντικών". Αξίζει να αναφερθεί εδώ το πρόσφατο ψήφισμα των συντηρητικών κομμάτων της Ευρώπης - ίδια είναι και η βούληση των κεντροαριστερών κομμάτων - για το νέο κοινωνικό μοντέλο της ΕΕ, όπου η ανατροφή των παιδιών ανατίθεται στην οικογένεια και, άρα, το κράτος δεν πρέπει να έχει καμία "ανάμειξη" και συμβολή! Είναι ολοφάνερο ότι και τα παιδιά παρασύρονται μαζί με τη συντριπτική πλειοψηφία των λαϊκών μαζών στη δίνη μιας νέας βαρβαρότητας. Από εκεί δεν μπορούν να βγουν, παρά μόνο με την ανατροπή του καπιταλισμού. Αυτή είναι και η καλύτερη προσφορά στα παιδιά, προκειμένου να απαλλαγούν από τα δεινά του σημερινού συστήματος. Αυτή είναι μια απόλυτη αλήθεια και αναγκαιότητα και αυτή ακριβώς επιχειρούν να αποτρέψουν με κάθε μέσο.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, το καθήκον των κομμουνιστών, των προοδευτικών ανθρώπων, γενικότερα, να αποκαλύψουν τις ευθύνες του καπιταλισμού, ο οποίος αντλεί δύναμη, από τη γέννησή του, ακόμα και από τον ιδρώτα και το αίμα των ανήλικων παιδιών, είναι φανερό ότι γίνεται πιο δύσκολο, αλλά και ιδιαίτερα επιτακτικό. Μόνο κάτω από την καταλυτική τους παρέμβαση, θα μπορέσουν να συνειδητοποιήσουν οι λαϊκές μάζες ότι το πρόβλημα θα αντιμετωπιστεί με την ανατροπή του καπιταλισμού, ο οποίος δεν επιδέχεται διορθώσεις, εκσυγχρονισμούς και κεντροαριστερούς εξωραϊσμούς.