Τούτες τις μέρες στη Βουλή, η "εκσυγχρονιστική" κυβέρνηση του Κ. Σημίτη - "Εμείς, το σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ" όπως λέει ο ίδιος - ετοιμάζεται να σερβίρει και το "επιδόρπιο" στο "μεγάλο φαγοπότι" που προσφέρει στην άρχουσα"ιδιωτική πρωτοβουλία". "Σκηνοθετεί" για την ακρίβεια, με την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου του υπουργού Πολιτισμού, την όλως "σοσιαλιστική" αρπαγή του πολιτισμού μας από τους αιφνιδίως "εκπολιτισμένους" εμπόρους, προσωποποιημένους και απρόσωπους, της ευρωενωσιακά αμερικανοθρεμμένης "ελεύθερης αγοράς". Τη νομοθετεί, διότι πολύ ηράσθη το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο τον πολιτισμό μας, ως άλλος Πάρις την "Ωραία Ελένη". Και προς χάριν της κοινωνικοπολιτιστικής "ισότητας" και "κοινοκτημοσύνης", όλη την κρατική (ακίνητη και κινητή) περιουσία που είχε απομείνει στον "πλούσιο" και πολιτιστικά λαό και όση ακόμη όφειλε να δημιουργήσει γι' αυτόν, την κάνει πλέον "κτήμα" του "πένητος" κεφαλαίου. Ασχετα... που πάλι ο λαός θα πληρώνει τα πολλά. Θα πληρώνει χάριν της... "λαϊκής κυριαρχίας του", κατά τη Β. Παπανδρέου, ενώ οι κεφαλαιοκράτες τα λίγα, χάριν της υστεροφημίας τους ως "ευεργετών" του πολιτισμού. Διότι, τι θα απογίνουμε "χωρίς βαρβάρους";

Οχι δεν κάνουμε χιούμορ. Ούτε η κυβέρνηση... κωμωδεί. Προχωρά, συνειδητά και συστηματικά, στην ολοκλήρωση ενός - χρόνια πριν - οργανωμένου από τους"οικοδόμους" της ΕΕ εγκλήματος. Ξεπούλημα των πάντων στην "ιδιωτική πρωτοβουλία", ντόπια και ξένη. Κι αφού ξεκληρίστηκαν τα πάντα, ήρθε η σειρά του πολιτισμού. Δυστυχώς της μόνης "βαριάς βιομηχανίας μας", του "μόνου εξαγώγιμου προϊόντος μας", όπως αποκαλούσε τον πολιτισμό μας το ΠΑΣΟΚ στην οκταετία του, διά στόματος Μελίνας Μερκούρη. Δεν παλαιολογούμε. Ούτε η Μ. Μερκούρη... ωραιολογούσε. Ελεγε αυτό που επιδίωκαν οι κυρίαρχοι στην ΕΟΚ και με το βαρύγδουπα λεγόμενο ιδεολογικοπολιτιστικό "Ευρωπαϊκό Ιδεώδες", με τη σιβυλλική έκφραση σε ντοκουμέντα της: "Με την ιδρυτική συνθήκη της Ρώμης κατακτήσαμε το ατσάλι. Τώρα, πρέπει το βούτυρο". Ετσι, με το πολιτιστικό πολυνομοσχέδιο αρπάζουν και το "ανθόγαλο". Και με τις ευλογίες του κράτους. Συγνώμη... όχι του κράτους - διότι η διαταγή είναι "ολοένα και παντού λιγότερο κράτος. Ολοένα και παντού περισσότερη ιδιωτική πρωτοβουλία" - αλλά με την"αμέριστη βοήθεια" (έτσι λένε τώρα τον κρατικό παρεμβατισμό) του εκάστοτε"διαχειριστή" υπουργού Πολιτισμού. Και ιδού πώς οργανώνεται η αρπαγή:

Ο υπουργός με σωρεία, αγνώστου ακόμα περιεχομένου, υπουργικών αποφάσεων θα ιδιωτικοποιήσει την κρατική πολιτιστική υποδομή. Την υποδομή που δημιούργησε ο μακραίων πολιτισμός του τόπου μας και ο μακρόχρονος μόχθος του λαού και των ανθρώπων του πολιτισμού: κτιριακή υποδομή, κειμήλια, παράδοση, πολιτιστικά προϊόντα, φήμη, έμψυχο δυναμικό των πολιτιστικών φορέων και θεσμών. Ο υπουργός θα διορίζει τη "στρατιά" των ημετέρων ακριβοπληρωμένων διευθυντών, διοικούντων, "επιτρόπων" και υπαλλήλων στα ιδιωτικοποιούμενα Πολιτιστικά ΝΠΔΔ. Το ίδιο και στα νέα Πολιτιστικά ΝΠΙΔ, που το Πολυνομοσχέδιο προβλέπει να ιδρυθούν, δωρίζοντας σε ιδιώτες διοικούντες την αντίστοιχη με το πολιτιστικό αντικείμενό τους δημόσια περιουσία. Ο υπουργός θα κατανέμει, σύμφωνα με τις ευρωενωσιακές εντολές, στους εμπορευματικού "δικαίου" πολιτιστικούς οργανισμούς το χρήμα του λαού. Και κατά τ' άλλα έχουμε "λιγότερο κράτος". Οπερ μεθερμηνευόμενο, από τον Κ. Σημίτη, σημαίνει: Πρώτον, αποστέρηση ακόμα και των ψιχίων που δίνονταν για πολιτισμό στην ΤΑ, στους πολιτιστικούς συλλόγους, στα σωματεία των καλλιτεχνών. Δεύτερον, με τους ετήσιους προϋπολογισμούς, φανερή δωρεά δισεκατομμυρίων - χώρια τα κρυφά - στους χρηματοδοτούμενους και από "χορηγούς" φορείς, λ. χ. στο Μέγαρο Μουσικής (κι αυτά από την υπεραξία του λαϊκού μόχθου προέρχονται) και σε εργοδότες - "χορηγούς" του πολιτισμού τύπου Βελλίδη. (Αλήθεια θα μας πουν τι τα έκανε η Κ. Βελλίδη τα 8 δισ. που της πρόσφερε ο Α. Παπανδρέου ως "προκαταβολή" για το... μελλοντικό Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης;).

Το πόσο "σοσιαλιστικά" συντάχθηκε και ψηφίζεται το πολυνομοσχέδιο, αποδείχνεται από την άρνηση του υπουργού και για στοιχειώδη διάλογο με τα σωματεία των καλλιτεχνών. Καθότι θέλουν καλλιτέχνες "υποτελείς" στον κυβερνητικό παρεμβατισμό. "Διασκεδαστές" της άρχουσας τάξης στα μέγαρά της. "Τεχνίτες" και "μαστόρους" - μέλη του "υπηρετικού προσωπικού" της (όπως αποκαλούνταν οι καλλιτέχνες στην αρχαιότητα, στο Μεσαίωνα, στη φεουδαρχία). Και επιπλέον "ομήρους" των ορέξεων των διορισμένων υπερδιευθυντών στα ΝΠΙΔ. Το πόσο "Δίκαιος Λόγος" είναι ο κυβερνητικός, αποδείχνεται με τον αυτογελοιοποιούμενο ισχυρισμό του Ε. Βενιζέλου ότι "ουδείς" αντέδρασε στο νομοσχέδιό του, κι ας βοά ομόφωνα μήνες τώρα, η διαμαρτυρία όλων των καλλιτεχνικών σωματείων. Το πόσο αμείλικτα μετατρέπει η κυβέρνηση τον πολιτισμό και σύσσωμους τους "εργάτες" του, βορά στην ασύδοτη και ακόρεστη "ιδιωτική πρωτοβουλία", η οποία θέλει να ελέγχει και τον πολιτισμό για να καρπώνεται και την υπεραξία του μόχθου των καλλιτεχνών, καταργώντας και εργασιακές κατακτήσεις τους, αποδείχνεται από το γεγονός ότι όχι μόνο δε σκοτίζεται για τις βλαβερές συνέπειες της ιδιωτικοποίησης των δύο κρατικών θεάτρων, αλλά προχωρά ακάθεκτη στην παράδοση όλου του πολιτισμού μας σε εχθρικά προς το λαό, τον πολιτισμό και τους ανθρώπους του συμφέροντα. Και προχωρά, με την έμμεση συγκατάθεση της ΝΔ και του ΣΥΝ. Συγκατάθεση διά της απουσίας τους στην επί της αρχής ψήφιση του νομοσχεδίου (! ).

Οδήγησαν, λοιπόν, τον πολιτισμό μας "στου κακού τη σκάλα". Κι αυτό το βλέπουν πια όλα τα καλλιτεχνικά σωματεία. Κι αυτά που παγιδεύτηκαν στην αρχή με τον "εκσυγχρονισμό" των πρώτων ιδιωτικοποιημένων ΝΠΔΔ. Βλέπουν την αρχαιολογική μας κληρονομιά - ακατάγραφη, απροστάτευτη στα ανύπαρκτα πια τελωνειακά μας σύνορα - να βρίσκεται στο "έλεος" των αρχαιοκαπήλων και "φιλάρχαιων" της ΕΕ και να περνά σε μια εμπορευματικά "προστάτιδα" Ανώνυμη Εταιρία. Βλέπουν τα μουσεία μας να τα λυμαίνονται ιδιώτες. Το Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου να εξαφανίζεται, χάριν ενός αναιμικού σε μεγάλα ονόματα "διεθνούς". Την κινηματογραφική παραγωγή μας να αφελληνίζεται. Να αρνείται ακόμα και τη γλώσσα μας. Να ζητιανεύει μια θεσούλα στις "ευρωπαϊκές συμπαραγωγές". Τη μουσική παιδεία και παράδοση, ακόμα και τη μουσική δημιουργία... επιφανών που εμπνεύστηκαν από τους αγώνες του λαού, να γίνεται "ιδιοκτησία" της Μουσικής Βιβλιοθήκης και των προγραμμάτων του Μεγάρου Μουσικής, αντί "κτήμα" του λαού με τη δημιουργία ανάλογων κρατικών φορέων. Τα συνδικαλιστικά τους δικαιώματα να καταργούνται. Την ελευθερία της καλλιτεχνικής τους έκφρασης ή να συμβιβάζεται για ένα πικρό κομμάτι ψωμί ή ασυμβίβαστη να πένεται (κυριολεκτικά και μεταφορικά). Να μην έχουν δικαίωμα λόγου στην παραγωγή και χρησιμοποίηση του έργου τους. (Ακόμη και ο νόμος περί "Προστασίας της Πνευματικής Ιδιοκτησίας και των Συγγενικών Δικαιωμάτων", περιέργως πώς, μόνο για τους καλλιτέχνες δεν εφαρμόζεται). Τη σύγχρονη ελληνική πνευματική και καλλιτεχνική δημιουργία να σέρνεται, έσχατη, στους δρόμους της ευρωενωσιακής πολιτιστικής "ελεύθερης αγοράς", όπου, επίσης, "το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό". Βλέπουν πως μόνος δρόμος τους για μια "θέση στον ήλιο" του πολιτισμού, είναι ο δρόμος του αγώνα. Γι' αυτό κατεβαίνουν σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας τη Δευτέρα στη Βουλή. Αλίμονο, όμως, αν η αρχή δεν έχει συνέχεια, όπως διδάσκουν και οι παλιοί αγώνες των καλλιτεχνών...