Αλλο ένα ζήτημα, όπως υποστηρίζουν αναλυτές, που ίσως οδηγήσει σε «άμεση εκτέλεση», είναι και η κοινωνική αναταραχή που επικρατεί στις ΗΠΑ. Θα μπορέσει να λειτουργήσει ως «παραδειγματισμός» των πολιτών, όπως η εκτέλεση του ζεύγους Ρόζενμπεργκ το 1953. Εξάλλου, για τις αμερικανικές αρχές, οι εκτελέσεις που λαμβάνουν μεγάλη δημοσιότητα έχουν ειδικό βάρος. Εκτός ότι αποτελούν απόδειξη της ικανότητας και της αποτελεσματικότητας των αρχών να επιβάλλουν την «τάξη» με όποιο κόστος, προσθέτουν και επιμέρους πολιτικά οφέλη. Καταγράφονται στο συλλογικό υποσυνείδητο, ως απαντήσεις σε οποιαδήποτε «μαχητική αντιπολίτευση» και δημιουργούν τα άλλοθι για τη διεθνή αντίστοιχη δράση των ΗΠΑ, ειδικά όταν πρόκειται για πράξεις που «αποτελούν κίνδυνο για την εθνική ασφάλεια των ΗΠΑ».

Ποιος θα μπορούσε να γίνει καλύτερο θέμα προς «παραδειγματισμό»; Μάλλον ο Μουμία Αμπού Τζαμάλ. Ενας μαχητής γνωστός ως «η φωνή των μη εχόντων φωνή», κάτοχος του μεγάλου «Βραβείου Αρμστρονγκ», που απονέμεται μόνο για τη ραδιοφωνική δημοσιογραφία, γνωστός για τους αγώνες του κατά της αδικίας, του ρατσισμού και της κρατικής βίας. Ηταν πρόεδρος της Ενωσης Μαύρων δημοσιογράφων και δεν είχε ποινικό μητρώο. Ενα «πολύ γνωστό» πρόσωπο ειδικά στη Φιλαδέλφεια, όπου επικεντρωνόταν η δράση του ως μέλους του ριζοσπαστικού κινήματος των «Μαύρων Πανθήρων» και αργότερα της οργάνωσης MOVE.

Ολα αυτά μέχρι το Δεκέμβρη του 1981, όταν πυροβολήθηκε από έναν αστυνομικό κατά τη διάρκεια της εμπλοκής του σε επεισόδιο όπου ένας άλλος αστυνομικός χτυπούσε με μανία τον αδελφό του. Το «παράδοξο»: Ο αστυνομικός έπεσε νεκρός από σφαίρες και οι αυτόπτες μάρτυρες είδαν περισσότερα πρόσωπα να τρέχουν μακριά από τη σκηνή του εγκλήματος. Οταν και άλλες αστυνομικές δυνάμεις έφθασαν στο σημείο, βιαιοπράγησαν άγρια απέναντι στον τραυματία Μουμία, και πριν καν τον μεταφέρουν στο νοσοκομείο για νοσηλεία του απέδωσαν κατηγορίες φόνου.

Τόσο ο αδελφός του Μουμία, που ήταν παρών και συμμετέχων στο επεισόδιο, καθώς και ακόμη ένας μάρτυρας κατέθεσαν ότι ο Μουμία είναι αθώος και δεν είχε καμία συμμετοχή. Ομως υπέστησαν βασανιστήρια και εκδιώχθηκαν από την πόλη. Οι υπόλοιποι μάρτυρες άλλαξαν τις αρχικές τους καταθέσεις και η σκευωρία που ενέπλεκε τον Μουμία στην εν ψυχρώ δολοφονία στήθηκε, παρά το γεγονός ότι ο νεκρός αστυνομικός κρατούσε στα χέρια την άδεια οδήγησης ενός τρίτου προσώπου, που δεν είχε σχέση με τα δύο αδέλφια. Αλλά ο Μουμία ήταν αυτός που έπρεπε να «φύγει από τη μέση».

Εκτός των άνωθεν «μελανών κηλίδων» στο βιογραφικό του, ο Μουμία είχε «ανοιχτούς λογαριασμούς» με την αστυνομία, καθώς σχεδόν καθημερινά κατήγγειλε τη βαρβαρότητα που εξασκούνταν από τα όργανα της τάξης προς τις φυλετικές μειονότητες. Παράλληλα, τόσο το FBI όσο και το αστυνομικό τμήμα της Φιλαδέλφειας - όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων - είχαν εκατοντάδες σελίδες πληροφοριών. Προϊόντα παρακολούθησης και των παραμικρών κινήσεων του Μουμία, από την ηλικία μάλιστα των 15 ετών, όπου για πρώτη φορά ως μαθητής είχε δραστηριοποιηθεί στη δράση κατά της αστυνομικής βίας και του ρατσισμού.

Δεδομένων των ελλιπών στοιχείων κι επειδή ο κόσμος είχε αρχίσει να αμφισβητεί ανοιχτά την εξέλιξη και κυρίως το κατηγορητήριο, δύο ολόκληρους μήνες μετά, η αστυνομία φέρνει στο φως την «ομολογία» του Μουμία, η οποία κατά τις αρχές είχε γίνει κατά τη διάρκεια της νοσηλείας στην εντατική του. Ομολογία, την οποία... ξέχασαν να την καταγράψουν ως περιστατικό! Ωστόσο, οι μαρτυρίες των γιατρών και του νοσηλευτικού προσωπικού ήταν κατηγορηματικές ότι ανάλογο περιστατικό δεν έλαβε ποτέ χώρα και καμία ομολογία δεν καταγράφηκε.

Εντούτοις, ο Μουμία προσήχθη σε δίκη και εκπροσωπήθηκε από διορισμένο από το ίδιο το Δικαστήριο δικηγόρο, που κι αυτός μετά από λίγο «απολύθηκε». Μάρτυρες και στοιχεία ζωτικής σημασίας «εξαφανίστηκαν», ενώ το αποκορύφωμα της δίκης -παρωδίας, όπου ζητούνταν η θανατική ποινή, ήταν η επιλογή των ενόρκων. Σχεδόν όλοι οι μαύροι ένορκοι κρίθηκαν ακατάλληλοι και δεν εντάχθηκαν ποτέ στο σώμα των ενόρκων. Η απόφαση ήταν φυσικά καταδικαστική. Στηρίχτηκε κυρίως στις αγορεύσεις του εισαγγελέα, που προσκόμισε ομιλίες και σχόλια ριζοσπαστικού και ανατρεπτικού περιεχομένου του Μουμία ακόμη και δέκα χρόνια πριν, ενώ τόνισε ότι είναι «πολύ επικίνδυνος μαύρος επαναστάτης».

Κατά τη διάρκεια της ακροαματικής διαδικασίας για την προσαγωγή σε νέα δίκη, μία εκ των βασικών αυτοπτών μαρτύρων, αναίρεσε την αρχική κατάθεσή της, όπου ενέπλεκε τον Μουμία και δήλωσε ενώπιον του σώματος των δικαστών ότι ήταν απολύτως ψευδής και προϊόν καθαρής αστυνομικής πίεσης και απειλών. Σε απάντηση, συνελήφθη αμέσως μόλις κατέβηκε από το βήμα μαρτύρων, αφού ενεργοποιήθηκε αστραπιαία ένταλμα σύλληψης που είχε εκδοθεί σε άλλη Πολιτεία χρόνια πριν. Τελικά, με ψήφους 5 υπέρ και 7 κατά το Ανώτατο Δικαστήριο της Πενσυλβανίας απέρριψε το αίτημα για νέα δίκη βάσει καινούριων στοιχείων.

Ο Μουμία έχει κάνει αίτηση για νέα δίκη σε Ομοσπονδιακό Δικαστήριο αυτή τη φορά, αλλά ο νόμος του 1996 επιβάλλει στους ομοσπονδιακούς δικαστές να θεωρήσουν ως δεδομένη την πρωτόδικη απόφαση, όταν αυτή αφορά θανατική ποινή! Η απάντηση αναμένεται από μέρα σε μέρα αυτό το καλοκαίρι, ενώ το ένταλμα εκτέλεσης της θανατικής ποινής εκκρεμεί. Οπως ο ίδιος δηλώνει μετά από 18 χρόνια φυλακής, «δε με θέλουν απλά νεκρό, θέλουν να σιωπήσω»...