Associated Press

Ο Τζορτζ Μπους τζούνιορ

Αν και τα συνέδρια των κομμάτων τους είναι που θα κρίνουν τα προγράμματα των δύο κομμάτων (Στη Φιλαδέλφεια οι Ρεπουμπλικανοί από τις 31/7 έως τις 3/8 και στο Λος Αντζελες οι Δημοκρατικοί από τις 14/8 έως τις 17/8) αυτά μπορεί να θεωρηθούν από τώρα γνωστά. Τα πάντα είναι ουσιαστικά καταληγμένα και σύμφωνα με δηλώσεις και θέσεις που έχουν κάνει οι δυο υποψήφιοι, οι διαφορές τους είναι ελάχιστες και πάντως όχι πολιτικής κατεύθυνσης. Παραδείγματος χάριν όσον αφορά το «αντιπυραυλικό σύστημα» - (NMD), σύμφωνα με δηλώσεις του Γκορ στους «Νιου Γιορκ Τάιμς» υποστηρίζεται «ένα περιορισμένο» NMD ενώ ο Μπους Τζούνιορ είναι πιο «επιθετικός» θέλοντας ένα «πιο ολοκληρωμένο και αποτελεσματικό» NMD. Οσο για τη θανατική ποινή όπου ο Μπους Τζούνιορ έχει το θλιβερό ρεκόρ των 130 εκτελέσεων κατά τη διάρκεια της θητείας του ως κυβερνήτης, δε διαφωνούν και μάλιστα ο Γκορ εμφανίζεται και πιο επιθετικός.

Associated Press

Ο Αλ Γκορ

Οσοι τηλεθεατές δε βαρεθούν να κλείσουν την τηλεόραση, θα βομβαρδιστούν από τα διαφημιστικά σποτ. Εξάλλου, οι επιχειρήσεις στις ΗΠΑ έχουν συμβάλλει κατά 42 εκατομμύρια δολάρια στις προεκλογικές εκστρατείες των δύο υποψηφίων. Δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι η Microsoft που έχει προσφέρει από 1 εκατομμύριο στον έκαστο, προσδοκώντας μία διευθέτηση στο νόμο «περί μονοπωλίου», που απειλεί να διαλύσει τον κολοσσό της τεχνολογίας.

Μία άλλη περίπτωση είναι οι αεροπορικές επιχειρήσεις United Airlines και US Airways, οι οποίες βρίσκονται στη διαδικασία συγχώνευσης η οποία θα πρέπει τελικά να εγκριθεί. Ετσι, η πρώτη «προσέφερε» 500.000 στους Δημοκρατικούς και η δεύτερη 500.000 στους Ρεπουμπλικανούς.

Ανάμεσα σ' αυτές τις φιέστες και στις «έτοιμες λύσεις» βρίσκεται εγκλωβισμένο ένα μεγάλο τμήμα σκεπτόμενων και προοδευτικών στοιχείων της αμερικανικής κοινωνίας, καθώς τρεις είναι οι λύσεις, όσον αφορά τις εκλογές, που τους παρέχονται: Α) Να μην συμμετάσχουν Β) Να ψηφίσουν τον υποψήφιο των Πρασίνων Ραλφ Νέιντερ και Γ) Να ψηφίσουν το «μικρότερο κακό», δηλαδή τον Γκορ. Ουδείς, νομίζουμε θα ήθελε να βρίσκεται μπροστά σε αυτό το δίλημμα, καθώς οποιαδήποτε λύση ούτε αρκετή είναι, ούτε ικανοποιητική.

Κατ' αρχήν, η πρώτη λύση είναι ευρέως διαδεδομένη καθώς περίπου οι μισοί - μάλλον από αδιαφορία - από τους Αμερικανούς, δεν καταγράφονται στους εκλογικούς καταλόγους που είναι απαραίτητο για να μπορείς να ψηφίσεις κάθε φορά. Ετσι, το παρόν σύστημα συνεχίζεται αέναα και η Αριστερά για άλλη μια φορά συνεχίζει να κάνει αυτό που της επιβάλλουν, να σιωπά και να είναι παραμερισμένη και όταν έρθει η ώρα, να προσφύγει στις κάλπες για να διαλέξει ανάμεσα στον Ραλφ Νέιντερ ή στο «μικρότερο κακό».

Η λύση Νέιντερ, κάποιες φορές φαντάζει αρκετά «καλή», όμως αν προσέξει κανείς τις δηλώσεις του θα δει ότι ουδεμία φορά δεν έχει θίξει την ουσία των προβλημάτων, αλλά προσφέρει «διεξόδους στο σύστημα». Πιθανόν δεν ξεχνά το παρελθόν του στο Δημοκρατικό Κόμμα, κατά τα μέσα της δεκαετίας του '60 ως σύμβουλος ασφαλείας του Ντανιέλ Πάτρικ Μοΐνιχαν και κατόπιν ως βοηθός του υπουργού Εργασίας. Επίσης, είναι γνωστό, ότι έχει κάνει συμφωνία με τον ακροδεξιό Πατ Μπιουκάναν για να μη στρέφεται κανείς εκ των δύο εναντίον του άλλου, ενώ ο ίδιος ευελπιστεί να κερδίσει ψήφους μιλώντας για «οικονομία βασισμένη στις κοινότητες και πατριωτισμό». Εξάλλου, «η ιστορία», όπως τονίζει ο Νέιντερ, «έχει καταδείξει ότι όταν οι επιχειρήσεις μοιράζονται τη δύναμη με τους πολίτες, όλοι βγαίνουν κερδισμένοι»!

Οσο για το «μικρότερο κακό», τον Αλ Γκορ, τι να πει κανείς, για τον πόλεμο κατά της Γιουγκοσλαβίας, για την υπόθεση του μικρού Ελιάν Γκονζάλες, για τη θανατική ποινή, για τις ύποπτες χρηματοδοτήσεις; Απλά να θυμίσει ότι εδώ και δεκαετίες η «τελετή για το μικρότερο κακό εκ των δύο» συνεχίζεται αν και διαφοροποιημένη. Η πιο επιτυχής εκδοχή ήταν το 1964, όπου θα έπρεπε να επιλεγεί ο «δημοκρατικός» Λίντον Τζόνσον έναντι του Μπάρι Γκόλντγουότερ, προκειμένου να μην ξεσπάσει ένας πυρηνικός πόλεμος...