Το κουδούνι σιωπά. Προσπαθεί να φτιάξει τη διάθεσή της. Σε λίγη ώρα, επιστρέφουν τα τρία παιδιά από το σχολείο. Πρέπει να είναι κάπως χαρούμενη. Πρέπει να τους ετοιμάσει κάτι να φάνε. Ανοίγει το ψυγείο και το κοιτά αμήχανα. Είναι και αυτό μισοάδειο. Τα παιδιά, όμως, πρέπει να φάνε. Στο σχολείο δεν τρώνε μαζί με τους συμμαθητές τους, γιατί το κάθε γεύμα κοστίζει πέντε φράγκα. Πού να εξοικονομηθούν τόσα φράγκα κάθε μήνα; Πρέπει, όμως, να είναι ευδιάθετη, τουλάχιστον να νιώσουν καλά τα παιδιά, που, ήδη, νιώθουν τόσο άσχημα που δεν τρώνε με τους συμμαθητές τους.

Τόσες πόρτες χτύπησε για δουλιά και όλες έκλεισαν. Τόσες ώρες πέρασε στην ουρά των διάφορων κοινωνικών υπηρεσιών και των γραφείων ανεργίας. Η απάντηση χτυπά ακόμα στα αυτιά της σαν τύμπανο. "Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, γιατί τα ταμεία είναι άδεια. Υπομονή". Υπομονή; Πόσο ακόμη υπομονή; Γιατί υπομονή; Είναι 26 χρονών, θα μπορούσε να κάνει τα πάντα και δεν έχει τίποτα.

Χάνεται μέσα στο πλήθος. Φωνάζει μαζί του. Ετσι, μόνο έτσι, χωρίς υπομονή, μόνο επιμονή. Ολοι μαζί, ενωμένοι, αλληλέγγυοι και οργανωμένοι, να απαιτήσουν αυτά που τους ανήκουν. Να διεκδικήσουν το δικαίωμά τους για δουλιά, το δικαίωμά τους στην ανθρώπινη υπόστασή τους, στην αξιοπρέπεια, στη ζωή. Να διεκδικήσουν την ξεκάθαρη ματιά των παιδιών τους. Από όλους αυτούς που "έσπειραν μιζέρια" και τους αξίζει να "θερίσουν οργή"!

Ελένη ΜΑΥΡΟΥΛΗ

ΥΓ. Τα στοιχεία (ενοίκια, λογαριασμοί κλπ.) που αναφέρονται στο κείμενο δεν είναι διόλου φανταστικά. Αντίθετα, προέρχονται από τις πραγματικές γραπτές εκκλήσεις χιλιάδων ανέργων προς τις γαλλικές νομαρχίες για χορήγηση έκτακτης βοήθειας και δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα "Λε Μοντ".