Με αυτή τη φράση, αρκετοί Γερμανοί σχολιαστές προσπάθησαν να δώσουν το στίγμα των κινητοποιήσεων των ανέργων της 5ης του Φλεβάρη, κινητοποιήσεις που πραγματοποιήθηκαν για πρώτη φορά στη μεταπολεμική ιστορία της χώρας.

Με περισσή μαχητικότητα και πρωτοτυπία, δεκάδες χιλιάδες άνεργοι διαδήλωσαν από το βορρά ως το νότο, σχεδόν σε 200 πόλεις, και βροντοφώναξαν "Δουλιά και όχι υποσχέσεις", "Οχι μια ζωή σκλάβοι". Οι άνεργοι βρήκαν το κουράγιο να ξεπεράσουν την ντροπή τους, να κοιτάξουν κατάματα στο πρόσωπο το πρόβλημά τους και να το εκθέσουν - πολλές φορές διακωμωδώντας το - κατ' αρχάς στη γερμανική κοινωνία, αλλά και σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο. Ποικίλοι και πρωτότυποι τρόποι "εφευρέθηκαν", ώστε να μπορέσουν να κάνουν τον κόσμο να κατανοήσει τη δεινότητα της κατάστασής τους. Κάποιοι διαδηλωτές κρέμασαν ένα σκοινί μπουγάδας μήκους πενήντα μέτρων απέναντι από το Γραφείο Ευρέσεως Εργασίας, στερεώνοντας με μανταλάκια "αιτήσεις πρόσληψης", με το ιδιαίτερα καυστικό κείμενο: "Είμαι πρόθυμος, εξαιρετικά φτηνός, δεν αρρωσταίνω ποτέ και είμαι έτοιμος να κάνω τα πάντα για το καλό της επιχείρησης!". Αλλοι "ντύθηκαν" με σκουπιδοσακούλες, παραπέμποντας στη ρήση μεγαλοστελέχους της "Nestle", που είχε χαρακτηρίσει τους άνεργους "σκουπίδια της ευημερίας", κερδίζοντας το "βραβείο κυνισμού" της χρονιάς. Ενώ στο Ντίσελντορφ, έξω από το Χρηματιστήριο, οι άνεργοι μοίραζαν μετοχές της "Εταιρίας Ανεργία"...

Η συμμετοχή ήταν μεγαλύτερη από την αναμενόμενη και η αρχή, έστω και δειλά, έγινε. Αυτό έσπευσαν να τονίσουν οι διοργανωτές της, το Συντονιστικό Γραφείο της Ενωσης Ανέργων, οι οποίοι είχαν να απαντήσουν σε όλους τους "καλοπροαίρετους", που τόνιζαν την επομένη ότι οι κινητοποιήσεις δεν είχαν όγκο, ούτε την εκρηκτική δύναμη και τη διάρκεια των διαμαρτυριών των Γάλλων "συναδέλφων" τους. Ο πρόεδρος της Ενωσης Ανέργων Κλάους Γκρεν, σε δηλώσεις του, έδωσε τις διαστάσεις του αποτελέσματος, χωρίς θεατρινισμούς και διθυράμβους. Ο Γκρεν τόνισε σε συνέντευξή του την επομένη των κινητοποιήσεων τις υποκειμενικές δυσκολίες του αγώνα τους. "Ενα τμήμα της κοινωνίας θεωρεί τους ανέργους "παράσιτα που ζουν εις βάρος άλλων" και υπεύθυνους γιατί δεν έχουν δουλιά, επειδή "όποιος θέλει βρίσκει"". Αυτό που άλλαξε κατ' αρχάς είναι ότι οι Γερμανοί άνεργοι δεν πρόκειται να πάνε πια στα γραφεία ευρέσεως εργασίας ντροπιασμένοι, αλλά "με σηκωμένο το κεφάλι, γεγονός που αποτελεί κάτι νέο σε αυτή τη χώρα".

Εξάλλου οι διαδηλώσεις και οι διαμαρτυρίες της Πέμπτης είναι μόνο η αρχή. Η συνέχεια του αγώνα τους περιλαμβάνει μηνιαία αγωνιστικά "παρών". Ηδη, προγραμματίστηκαν συνεχείς και εντονότερες διαδηλώσεις και κινητοποιήσεις κάθε πρώτη Πέμπτη του μήνα, μέχρι το Σεπτέμβρη που είναι οι εθνικές εκλογές. Επίσης, θα προγραμματιστούν στα πλαίσια αυτά και άλλες αγωνιστικές εκδηλώσεις, που σκοπό θα έχουν τη συσπείρωση όσο το δυνατόν περισσοτέρων ανέργων και τη συνειδητοποίηση ότι πρέπει έμπρακτα να αμυνθούν στην προσπάθεια να εξοβελιστούν από τη γερμανική κοινωνία.

Ενα ακόμα χαρακτηριστικό των κινητοποιήσεων - που όπως είναι φυσικό, για ευνόητους λόγους, δε σχολιάστηκε από το γερμανικό και παγκόσμιο Τύπο - είναι η "νέα ποιότητα" που παρουσιάστηκε - δηλαδή η συνεύρεση στις προχτεσινές πορείες, μελών διαφόρων και "ετερόκλητων" κοινωνικών ομάδων. Στις διαδηλώσεις αυτές πορεύτηκαν πλάι - πλάι άνεργοι και εργαζόμενοι, φοιτητές, μαθητές και συνταξιούχοι, ηλικιωμένοι και νέοι. Πολλά συνδικάτα έχουν δηλώσει τη συμπαράστασή τους στον αγώνα των ανέργων, θεωρώντας "φυσικό χρέος" τους την αλληλεγγύη προς τους ανέργους. Το μέτωπο αρχίζει να "αχνοφαίνεται"...

Εκείνο που μένει να δούμε είναι αν όλα θα μείνουν σε μια έστω και δύσκολη, αλλά ελπιδοφόρα αρχή.

Χ. Μ.