Το εφεύρημα του "πολιτικού κενού" | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Το εφεύρημα του "πολιτικού κενού"

Από πολλές πλευρές, τις τελευταίες μέρες, διαπιστώνεται η ύπαρξη "πολιτικού κενού" στην πολιτική σκηνή της χώρας. Πολιτικού κενού, που, τάχα, ανέδειξε και έφερε στην επιφάνεια η διαγραφή των έξι, γνωστών για τις νεοφιλελεύθερες θέσεις τους, βουλευτών από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Οι ίδιοι εκτιμούν ότι η αποχώρησή τους από τη ΝΔ αφήνει ένα πολιτικό κενό, το οποίο δεν μπορεί να καλύψει η ηγεσία της με την πολιτική που ακολουθεί, αλλά κυρίως λόγω της σύνθεσης της ηγετικής ομάδας. Γι' αυτό εκτιμούν, τουλάχιστον ορισμένοι από αυτούς, ότι πρέπει να καλυφθεί με νέο πολιτικό σχήμα, προφανώς με καθαρή νεοφιλελεύθερη φυσιογνωμία.

Η ηγεσία της ΝΔ, αντίθετα, θεωρεί ότι το πολιτικό κενό που άφησαν οι "6", υπερκαλύπτεται από την πολιτική που εφαρμόζει η ίδια. Στην κατεύθυνση αυτή, επικαλείται, μάλιστα, τις τελευταίες τοποθετήσεις της για την ιδιωτικοποίηση - διάβαζε ξεπούλημα - της "Ολυμπιακής", την αποκήρυξη και τη μη πολιτική κάλυψη των "ακραίων" αγροτικών κινητοποιήσεων, την υπέρ των τραπεζών θέση της για τα πανωτόκια, κλπ.

Αντίθετα, ο Α. Ανδριανόπουλος, με τις γνωστές δηλώσεις του, αφήνει να εννοηθεί με σαφήνεια ότι το κενό αυτό μπορεί να το καλύψει η κυβέρνηση Σημίτη, αν επιμείνει στην επιχείρηση ανατροπής των εργασιακών σχέσεων, του ξεπουλήματος των ΔΕΚΟ, της σύγκρουσης με τις "συντεχνίες" κλπ.

Η κυβέρνηση Σημίτη από την πλευρά της, έστω και αν δεν το ομολογεί δημόσια, δεν κρύβει ότι πράγματι η πολιτική της καλύπτει το "κενό" νεοφιλελεύθερης πολιτικής που επικαλούνται οι "εκ των δεξιών της". Εξάλλου, μια απλή ανάγνωση της ομιλίας του Κ. Σημίτη στην ιδεολογική συνδιάσκεψη του ΠΑΣΟΚ επιβεβαιώνει με κατηγορηματικό τρόπο ότι μόνο σε νεοφιλελευθερισμό δεν υστερεί. Επιπλέον, μύχιος πόθος της ηγεσίας του κυβερνώντος κόμματος είναι να επαναλάβει και να διευρύνει το "διεμβολισμό" της εκλογικής βάσης της ΝΔ.

Εύκολα γίνεται αντιληπτό ότι το πολιτικό κενό που διαπιστώνουν οι παραπάνω πλευρές είναι στην πραγματικότητα ένα εφεύρημα, το οποίο έχει στόχο να προσφέρει άλλοθι και να δικαιολογήσει έναν ανταγωνισμό κυρίως μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων προς περισσότερο σκληρές νεοφιλελεύθερες θέσεις. Παράλληλα, οι αρχιτέκτονες του πολιτικού σκηνικού αρπάζουν την ευκαιρία να"απειλήσουν" τις ηγεσίες των δύο μεγάλων κομμάτων, ότι αν δεν προχωρήσουν με συνέπεια σε νεοφιλελεύθερες κατευθύνσεις, τότε μπορούν να βρεθούν μπροστά σε"εκπλήξεις" δημιουργίας νέων κομμάτων.

Το πραγματικά ζητούμενο στην πολιτική ζωή είναι το αντιμονοπωλιακό, αντιιμπεριαλιστικό κοινωνικοπολιτικό μέτωπο, που πρέπει να οικοδομήσουν οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα. Είναι ο οργανωμένος κοινωνικός και πολιτικός αγώνας της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού, για να βρουν την ουσιαστική και μόνιμη λύση τα χρόνια και οξυμένα προβλήματά του.

Π. Κ.