Τρεις διαφορετικές ιστορίες με τρεις διαφορετικούς πρωταγωνιστές αποτελούν τη νέα ταινία του Παντελή Βούλγαρη,τρεις μικρού μήκους ταινίες κάτω από τον ίδιο μουντό ουρανό, στους ίδιους γκρίζους τόνους που κάποτε ραγίζουν από ένα θερμό φως. Ενα φως, που εισβάλει ανάμεσα στο άσπρο και το μαύρο, και σαν να πηγάζει από τις ψυχές των ηρώων του φιλμ, από το πάθος που καίει μέσα τους, έρχεται να διαταράξει την κλίμακα του εξωτερικού κόσμου. Ενα φως απρόσμενο μέσα στην ακινησία του τοπίου, απρόοπτο όσο και αυτά τα τρία περιστατικά, που ασήμαντα - χαμένα μέσα στο χάος, τυχαία, παρορμητικά, ανεξήγητα, διφορούμενα, ανερμήνευτα - ταράζουν την αρμονία για να την ανακτήσουν χάρη στην αταξία μιας εντροπίας. Απρόβλεπτοι παράγοντες που δε φέρνουν τα πάνω κάτω, διαγράφουν τις τροχιές τους μέσα στο υλικό της ζωής, ασύμβατοι με την έννοια της ανατροπής, που προϋπάρχει στο βλέμμα των προσώπων που δρουν. Στη ραγισμένη όρασή τους που πια δε βλέπει, δε φωτογραφίζει τον κόσμο, αλλά διαθλά τις εικόνες του, τις παραμορφώνει, τις προβάλλει στην οθόνη μιας συνείδησης που κάποτε διχάστηκε. Και διάλεξε να κατοικήσει σε αυτόν τον παραμορφωμένο κόσμο, σε αυτό το είδωλο που παραμονεύει ψεύτικο σαν πλάσμα της φαντασίας, σαν παραίσθηση ερμητική, που ζητά να εκραγεί μέσα στη μυστικότητά της για να γίνει αληθινή. Είναι, όμως, τόσο μεγάλη η απόσταση ανάμεσα στην οθόνη και στα μάτια ενός θεατή, μεγάλη όσο κι η απόσταση ανάμεσα στη διάφανη ζελατίνα του φιλμ και σε κάποια λόγια τυπωμένα στο χαρτί. Κι εκεί, μέσα σε αυτό το διάστημα χωράνε χίλιες ακόμη ζωές, χίλιοι θάνατοι και χίλια όνειρα ανάμεσά τους. Για να δώσουν σε μια μόνο ταινία που τους το ζητάει, χίλιες διαφορετικές μορφές αόριστες και μεταξύ τους ξένες, όσο ξένοι, διαφορετικοί, αλλόκοτοι, σε άλλο τόπο, σε άλλο χρόνο, σε άλλη συχνότητα είναι κι οι άνθρωποι γύρω μας, οι άνθρωποι στο δρόμο, οι άνθρωποι παντού. Αλλά τότε τι σημασία έχουν τρεις απαντήσεις χωρίς ερωτήματα; Και πώς μπορούν τριάντα εκατομμύρια καμένα για το βίτσιο ενός καψούρη, σκορπισμένα για το χορό ενός γελοίου, να αλλάξουν ένα νήμα στη μοίρα του κόσμου λίγο πριν να χαράξει;

Με τον Δημήτρη Καταλειφό,τον Θανάση Βέγγο και τον Γιώργο Αρμένη.

(ΕΜΠΑΣΣΥ, ΓΑΛΑΞΙΑΣ, ΠΤΙ ΠΑΛΑΙ, ΑΑΒΟΡΑ, ΑΘΗΝΑ, ΔΙΑΝΑ, ΚΗΦΙΣΙΑ 1, ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ Καλ., ΑΝΝΑ ΝΤΟΡ, ΣΠΟΡΤΙΓΚ, ΜΕΤΡΟΠΟΛΙΤΑΝ, ΑΤΤΙΚΟΝ Πειρ.)

"Μπιρ Αλάχ" φωνάζουν οι σκλάβες μέσα στο χαρέμι του μαχαραγιά. Ολες "με πληγωμένη την καρδιά"... Σαν τραγούδι οριεντάλ είναι η ταινία της Μίρα Ναϊρ,της σκηνοθέτη από την Ινδία, που αρκετοί μπορεί να θυμούνται από το παλιότερο "Σαλαάμ Βομβάη". Μα αν εκείνη ήταν μια σκληρή, σύγχρονη ρεαλιστική ταινία, το "Κάμα Σούτρα" παίρνει το θεατή και τον ταξιδεύει στην Ινδία του 16ου αιώνα, στα παλάτια των βασιλιάδων της, σε μια αισθησιακή σαγήνη, με κάτι από τη γοητεία των παραμυθιών της Χαλιμάς. Μια ερωτική ιστορία από εκείνη την εποχή δίνει το μυθοπλαστικό υλικό της ταινίας, για αυτό το μελόδραμα, που αφηγείται την περιπέτεια μιας όμορφης "Σεράχ", τότε που ένας νόμος ήθελε τις γυναίκες είτε συζύγους είτε παλλακίδες στα χαρέμια των αρχόντων. Μα η ηρωίδα της ταινίας είπε κάποτε ότι εκείνη θα φτιάξει μόνη τη μοίρα της κι αφέθηκε να ερωτευτεί, άφησε το σώμα της ν' αγαπήσει. Ο έρωτας ενάντια στην εξουσία, ο νόμος ενάντια στο πάθος κι η μοίρα να δένει την ελευθερία με το θάνατο - χλιδή, φιδίσια κορμιά, μαργαριτάρια και χρυσάφι... Τι άλλο θα 'θελε ο Τσιτσάνης για να κάνει αυτό το θρύλο τραγούδι, τσιφτετέλι αργό, για τόπους που ποτέ δεν είχε γνωρίσει; Μόνο που αυτός, ίσως, άφηνε για το τέλος ένα σπαθί να αστράφτει "σαν τη φωτιά", τον καβαλάρη να ορμά ανάμεσα σε κορμιά που σπαράζουν κι να αρπάζει τη Σεράχ. Και στο παλάτι μετά, να τρέμουν την οργή του πασά και τους βεζίρηδες να κλαίνε, που ρουφούσαν την ομορφιά της...

(ΑΣΤΥ, ΑΡΤ ΣΤΟΥΝΤΙΟ, ΖΙΝΑ, ΑΙΓΛΗ, ΑΦΑΙΑ)

Οταν πριν από λίγα χρόνια, ο Τζιμ Σέρινταν έκανε το "Εις το όνομα του πατρός", μετέφερε στην οθόνη μια πραγματική ιστορία ξεσκεπάζοντας την αγγλική τρομο-λαγνεία στον πόλεμο του βρετανικού κράτους με τον παράνομο στρατό του ΙΡΑ. Τώρα, στην καινούρια του ταινία, συνεχίζει να περιστρέφεται γύρω από το ίδιο θέμα, γύρω από τον ίδιο πόλεμο, μόνο που τώρα τοποθετεί τον ΙΡΑ απέναντι από το φακό του και κάνει πρωταγωνιστή του έναν άνθρωπο που αποφασίζει κάποια στιγμή της ζωής του να ζήσει σαν αυτός ο πόλεμος να μην υπάρχει. Αλλά να ζήσει εκεί, χωρίς να φύγει κυνηγημένος. Να μείνει στον τόπο που γεννήθηκε και μεγάλωσε ανάμεσα σε ανθρώπους που θα προτιμούσαν να μην υπάρχει, εκεί που έτσι κι αλλιώς μια ανθρώπινη ζωή κοστίζει πολύ φθηνά. Οσο μια σφαίρα... Σαν κάποιος που αλλαξοπίστησε χωρίς να "τουρκέψει", που έγινε άθεος μέσα στα πυρά μιας βίας που, χωρίς να είναι μόνο θρησκευτική, έχει όλη την απολυτότητα του θρησκευτικού φανατισμού. Μέσα στην πολιτική επικαιρότητα του ζητήματος της Βόρειας Ιρλανδίας, ο Σέρινταν εγκαθιστά την κάμερά του στον καθολικό, στον κατεχόμενο τομέα του Μπέλφαστ, για να αφηγηθεί την ιστορία του Ντάνι (Ντάνιελ Ντέι Λούις),που αποφυλακίζεται ύστερα από τα 14 χρόνια της ποινής του για συμμετοχή σε τρομοκρατικές ενέργειες του ΙΡΑ. 14 χρόνια στη φυλακή, που ο Ντάνι πέρασε μέσα σε μια ηθελημένη απομόνωση, αρνούμενος τόσο κάθε επαφή με την οργάνωση του ΙΡΑ, όσο και κάθε πράξη που θα μπορούσε να τον κάνει προδότη. Ετσι επιστρέφει πια στο παλιό του σπίτι σαν ένα ερωτηματικό για τους παλιούς του συναγωνιστές, σε μια πόλη που αναπνέει με κάθε της πόρο την ατμόσφαιρα ενός ασίγαστου πολέμου. Στο εσωτερικό του ο ΙΡΑ μοιάζει διχασμένος ανάμεσα στους οπαδούς των πολιτικών διαπραγματεύσεων και στους οπαδούς της ένοπλης βίας και των "τυφλών" χτυπημάτων. Ενας διχασμός που λίγο μοιάζει να ενδιαφέρει τον Ντάνι, ο οποίος όμως με τη στάση του θα δώσει την αφορμή, ώστε αυτή η ιδεολογική, πολιτική διαμάχη να πάρει τη μορφή μιας ανοιχτής σύγκρουσης. Ξεκάθαρες και ειλικρινείς φαίνονται, βέβαια, και οι πολιτικές θέσεις, η πλευρά με την οποία τάσσεται η ταινία, που πέρα από τη λογική βάση στην οποία οικοδομεί το δράμα της, δεν κρύβει τη συναισθηματική φόρτιση του δημιουργού της.

(ΑΤΤΙΚΟΝ, ΑΒΑΝΑ, ΑΤΤΙΚΑ 1, ΑΣΤΕΡΙΑ, ΑΘΗΝΑΙΟΝ 4, ΧΑΪΛΑΪΦ)

Από τον Μεξικανό σκηνοθέτη Αρτούρο Ριπστάιν η ταινία αυτή, αφηγείται την ιστορία του Νίκο, που εκμεταλλεύεται σαν ζιγκολό την ομοιότητά του με κάποιο διάσημο Γάλλο ηθοποιό, και της Κοράλ, μιας γυναίκας χοντρής, στερημένης ερωτικά, που εγκαταλείπει τα δυο παιδιά της για να τον ακολουθήσει στη ζωή του. Η Κοράλ εμφανίζεται σαν αδελφή του Νίκο στην περιπλάνησή τους, όπου το ζευγάρι εμφανίζεται σε ραντεβού συνοικεσίων με μοναχικές γυναίκες, τις οποίες δολοφονεί και ληστεύει σε μια πορεία όλο και πιο βαθιάς πτώσης, μέχρι το μοιραίο φινάλε. Αρρωστημένο πάθος, κτητικός έρωτας, υστερία, ζηλοφθονία, φόνοι, εγκλήματα, που δεν μπορεί κανείς να συμμεριστεί νοερά ούτε την παραμικρή πτυχή τους, απωθούν, σχεδόν τρομάζουν το θεατή, ιδίως με την ωμή και δίχως ίχνος ηθικής στάσης κινηματογράφηση του Ριπστάιν. Ομως είναι δύσκολο, όσο κι αν η λογική το αρνείται, να αντισταθεί κανείς στη γοητεία αυτής της κινηματογράφησης, που αφήνει μέσα από την αρρώστια να αναδυθεί ένας αισθησιασμός πυρωμένος, όσο και το μεξικάνικο τοπίο όπου ξετυλίγεται...

(ΕΛΛΗ)

Ενας νεαρός δικηγόρος (Κιάνου Ριβς) αποκτά επαγγελματική φήμη, χάρη στην ικανότητά του να κερδίζει υποθέσεις που φαίνονται χαμένες, ακόμη κι όταν χρησιμοποιεί κάθε εύρημα για να αθωώσει τον πελάτη του, σε αντίθεση με κάθε έννοια δικαιοσύνης. Ετσι θα προσληφθεί σε ένα πανίσχυρο δικηγορικό γραφείο, μια εταιρία που θυμίζει το Χόλιγουντ της δικηγορίας, για να ανακαλύψει μέσα από μια σειρά παρανοϊκά γεγονότα που συμβαίνουν σε αυτόν και τη γυναίκα του, ότι στην πραγματικότητα πουλάει την ψυχή του στο διάβολο. Στο ρόλο του κακού ο Αλ Πατσίνο,ενώ η φλυαρία της σκηνοθεσίας ανήκει στον Τέιλορ Χάκφορντ.

(ΑΘΗΝΑΙΟΝ Cinepolis 3, ΑΠΟΛΛΩΝ, ΙΛΙΟΝ, ΙΝΤΕΑΛ Μαρούσι, ΚΗΦΙΣΙΑ 3, ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ 1, ΝΙΡΒΑΝΑ, ΠΑΛΑΣ Παγκρ., ΣΟΦΙΑ, ΤΙΤΑΝΙΑ, ΤΡΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ, ΦΑΛΗΡΟ 1, ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΚΙΝ/ΘΕΑΤΡΟ ΟΝΕΙΡΟ ΠΕΙΡΑΙΑ, ΔΗΜΟΤΙΚΟΣ ΚΙΝ/ΦΟΣ ΡΕΞ Πειρ.)

Αγης ΜΑΡΑΓΚΟΥΔΑΚΗΣ