Για τα καλά φαίνεται ότι αρχίζουν να νιώθουν ότι κουνιέται η γη κάτω απ' τα πόδια τους οι άλλοτε πανίσχυροι της ελληνικής αγοράς, ιδιοκτήτες σούπερ μάρκετ, μπροστά στην απειλή της νέας επέλασης δύο πολυεθνικών αλυσίδων στο επόμενο διάστημα και στην Ελλάδα. Είναι η παροιμία που συχνά χρησιμοποιούμε - όχι άστοχα όπως η ίδια η πραγματικότητα επιβεβαιώνει - ότι σ' αυτή τη χωρίς έλεος ζούγκλα της "ελεύθερης" αγοράς το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό.

Με χτεσινή τους ανακοίνωση που είναι σκέτη απόλαυση, οι ιδιοκτήτες σούπερ μάρκετ ξεχνάνε ως διά μαγείας ότι είναι οι ίδιοι ακριβώς, οι οποίοι σε ρόλο γενικού δερβέναγα της "ελεύθερης αγοράς" δείχνουν τα δόντια τους μπροστά σε οποιαδήποτε ιδέα - απλή ιδέα - στοιχειώδους προστασίας των μικρών καταστημάτων, λέγοντας ότι δεν ανέχονται "πισωγυρίσματα" και "παρεμβατισμούς", στην αγριότητα της ζούγκλας που είχαν επιβάλει με τους δικούς τους νόμους. Τώρα, που διαφαίνεται η απειλή του "μεγαλύτερου ψαριού" και νιώθουν ότι κάποιοι, πιο δυνατοί απειλούν την απόλυτη εξουσία τους, επικαλούνται το δικαίωμά τους να ζητούν παρέμβαση του κράτους. Σ' αυτά τα πλαίσια δε διστάζουν να καταλογίσουν σε βάρος των πολυεθνικών, ό,τι αυτοί κάνουν τόσα χρόνια στη χώρα. Για το λόγο αυτό επικαλούνται την ανάγκη διασφάλισης του "ελεύθερου και υγιούς ανταγωνισμού" από την "ασυδοσία που επιχειρούν κάποιοι κύκλοι" να επιβάλουν στην αγορά, λένε για "άλωση της ελληνικής αγοράς από συγκεκριμένα ξένα συγκροτήματα", για δημιουργία "κατάστασης ομηρίας" της αγοράς και της οικονομίας από "πολυεθνικούς γίγαντες"... κ.ο.κ. Ολα αυτά, που ούτε γι' ανέκδοτο δεν ήθελαν να ακούνε στο στο διάστημα από το 1982 μέχρι το 1995, όταν καταβρόχθιζαν 15.000 παντοπωλεία.

Σήμερα, λοιπόν, έρχονται και ζητάνε "νόμους" και κρατικές παρεμβάσεις με βάση τα δικά τους μέτρα και σταθμά. Αυτά που τους βολεύουν. Μόνο που "θεμιτός ανταγωνισμός" δεν μπορεί να υπάρχει, και η "ελεύθερη αγορά" είναι αναπόφευκτο να πηγαίνει μαζί με την επικράτηση της λογικής της ζούγκλας και τη θεοποίηση του κέρδους των ελαχίστων, που αίφνης ανακάλυψε ο ΣΕΣΜΕ, και θυμήθηκε την "ομηρία" της ελληνικής οικονομίας από πολυεθνικούς γίγαντες, όταν τόσα χρόνια, απαιτούσε και αξίωνε οι δέκα αλυσίδες σούπερ μάρκετ που κατέχουν, να έχουν ομήρους εκατοντάδες χιλιάδες επαγγελματίες, βιοτέχνες, εμπόρους και το σύνολο των εργαζόμενων καταναλωτών.