"... Τη νιώθω παντού, ακόμα και στο κατώφλι της σκοτεινής μου κατοικίας να παίζει, να παφλάζει, να ωρύεται, να χαϊδεύει, να γεννάει τέρατα και νεράιδες μέσα στο ταραγμένο μυαλό μου, τη θάλασσα... ", εξομολογείται στο βιβλίο της η δημοφιλής τραγουδοποιός Αρλέτα, που η ευγένεια της μελωδικής φωνής της βρίσκει δρόμους καρδιάς για να μας επισκεφθεί στις ώρες της μοναξιάς και να γλυκάνει τη σκέψη μας.

Στο βιβλίο αυτό, με την άρτια τυπογραφική επιμέλεια, και τα θαυμάσια σχέδια της ίδιας - η Αρλέτα είναι απόφοιτος της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών- η θάλασσα είναι πανταχού "παρούσα". Φτάνει ο αντίλαλός της ή πλάσματά της:"... Οι Σειρήνες όπως πάντα καλλίφωνες... " Η: "... Τ' αγριοπούλια του πελάγου δε χάθηκαν... " Και: "Το τραγούδι σου ανεβάζω σαν κοράλι απ' τους βυθούς... ".

Τα κείμενά της, πεζά ή έμμετρα, σαν κύματα απλώνονται στις σελίδες και αντιλαλούν αισθήματα και καημούς, αγάπες και εμμονές, όνειρα, έρωτες και αγώνες, σιωπές, ανθισμένα δέντρα και φεγγαρίσια μονοπάτια, προδοσίες, απώλειες. Το άγχος και το άχθος των μεγαλουπόλεων με τους σκλάβους καταναλωτές και τα εγκλωβισμένα παιδιά. Τόσα, όσα χωρά η ψυχή του σκεπτόμενου ανθρώπου - όσα χωρά η ζωή. Για την Αρλέτα, όχι σπάνια, η ζωή είναι συνεπής: "Είπες πως θα 'ρθεις, άγια μνήμη του παιδιού που κάποτε ήμουν, και δε με γέλασες. Από πολύ βαθιά αναδύθηκες, από πολύ μακριά, με πληγωμένα γόνατα κι ένα κλαράκι ανθισμένη νερατζιά στο χέρι... ".

Μέσω του εντελώς προσωπικού λόγου της, που τον πλαισιώνουν και τον συμπληρώνουν, τα θαρρείς παλλόμενα από αγωνία και ασφαλώς εντυπωσιακά σχέδια, η Αρλέτα έδωσε μια κατάθεση ψυχής. Και μαζί στίχους γλυκόπικρους, όμοιους με βλέμματα που εισχωρούν στο βάθος των σημερινών πραγμάτων. Και στις αιτίες των παθημάτων: "Στο πεζοδρόμιο/ στη νησίδα/ στη λεωφόρο πλέω. / Μόνη απομένουσα/ πρωτόπλαστη. "

Η σκέψη που γεννούν και τροφοδοτούν τα θερμά, πάντοτε νεανικά και φρέσκα αισθήματα, δεν καταβάλλεται, συνεχώς προσμένει. Αυτό είναι το θαύμα της ζωής.

"... Και τι σημασία έχει αν μοναχή μου πια οσμίζομαι την άνοιξη και τρελαίνομαι/ να τη νιώθω να 'ρχεται, όσο σύντομη, όσο επώδυνα σύντομη και να 'ναι... ".

(Εκδόσεις "Καστανιώτης").

Ελένη ΣΑΡΑΝΤΙΤΗ