"Εάν προσέθεσα κάτι εις το παρελθόν των Αθηνών, τούτο οφείλεται εις την προς αυτάς αγάπην μου και δεν υπάρχει μεγαλυτέρα δύναμις από αυτήν".

Αυτές οι λίγες φράσεις, χαραγμένες στον τάφο του Δημήτρη Γρ. Καμπούρογλου στο Α Νεκροταφείο, υποδηλώνουν το μεγάλο πάθος που τον κατέτρωγε και στο οποίο αφιέρωσε τη ζωή του. Λιθαράκι ακόμα κι αν ήταν κι είχε το παραμικρό να προσφέρει στην Ιστορία της Αθήνας, γινόταν αντικείμενο έρευνας και οπωσδήποτε αναφοράς.

"Οι Ιστορίες από την Παλιά Αθήνα", συλλογή από 22 διηγήματα, σ' αυτό συντελούν. Μικρά λιθαράκια, ψήγματα αδιόρατα από το μη εξασκημένο μάτι, είτε πρόκειται για κάποιο έθιμο, ένα όνομα ή επώνυμο, μια παράδοση, που το καθένα τους, όμως, προσφέρει τον όβολόν του στην αναστήλωση του παρελθόντος. Κι από εκεί μέσα ξεπηδούν αριστοτεχνικά πορτρέτα ανδρών και γυναικών, στολισμένα με τα χαρίσματα ή αντιχαρίσματα του χαρακτήρα τους, έτσι που υψώνεται εμπρός μας ένας αξιοθαύμαστος στιλίστας.

Τα θέματά του περιρρέονται από άκακο χιούμορ, που δεν τον εγκαταλείπει ποτέ και περισσεύει μάλιστα στα "Θρύψαλά" του, συλλογή από δικά του αποφθέγματα. Καθώς ήταν και δεινός πεζοπόρος και φυσιολάτρης, δεν παραλείπει πού και πού να ρίξει και μερικά διαμάντια από την πανώρια κάποτε αττική γη: "Η φύσις, που εστόλισε με τόσα θέλγητρα την κοιλάδα των Αθηνών, ετοποθέτησε καταλλήλως και διάφορα υψώματα διά τους θαυμαστάς της. Από αυτά ημπορεί να καμαρώνει κανείς όλων των αμπελιών τη βλάστησιν, που χύνουν την καταπράσινη δροσιά των προς τον Κολωνόν, και που εκτείνουν ακόμη παρακάτω, διά να συναντήσουν τον θρυλικόν Ελαιώνα των Αθηνών και τον θρυλικόν αγριόδυοσμον, που λούζεται εις τας αϋπνους κρήνας του Κηφισσού".

Ομορφή μου Αθήνα

πού 'ν' τα χρόνια εκείνα...

Ο Γ. Βαρλάμος έδωσε την ψυχή της εποχής εκείνης με το σχέδιο του εξωφύλλου.

Ευγενία ΖΩΓΡΑΦΟΥ