Δεν ήταν φυσικά "κεραυνός εν αιθρία" η απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής με την οποία η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα - μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης που θέλει (δηλαδή η κυβέρνηση) αλλά δεν μπορεί να πάρει μέρος στο επόμενο στάδιο της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης που αρχίζει την 1η Ιανουαρίου 1999. Εξ αρχής, όμως, πρέπει να πούμε ότι είτε εντός, είτε εκτός της ΟΝΕ η θέση των εργαζομένων δεν πρόκειται να αλλάξει. Αντιθέτως και για τους μεν και για τους δε, η λιτότητα θα συνεχιστεί με την ίδια και ακόμη μεγαλύτερη σκληρότητα, ενώ νέες διαστάσεις θα πάρει η επίθεση κατά των εργασιακών δικαιωμάτων και του κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος. Επομένως ούτε οι θρηνολογίες επειδή δεν μπαίνουμε στην ΟΝΕ, ούτε οι ψευδαισθήσεις που καλλιεργούνται ότι τάχα αν μπούμε σωθήκαμε, έχουν οποιαδήποτε σχέση με την πραγματικότητα.

Ετσι αποκτά ακόμη μεγαλύτερη σημασία αυτό που εξ αρχής έλεγε το ΚΚΕ, ότι δηλαδή για την Ελλάδα και για τους Ελληνες εργαζόμενους τίποτα καλό δε θα προκύψει από την ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ενωση, αντιθέτως θα πληγούν τόσο τα κυριαρχικά δικαιώματα, όσο και η θέση των μισθωτών, των συνταξιούχων, των αγροτών, των μικρομεσαίων επιχειρηματιών, της νεολαίας. Γι' αυτό απαιτείται μεγαλύτερη ένταση των αγώνων που δε θα στρέφονται απλώς και μόνο κατά των συνεπειών από τη συμμετοχή στην Ευρωπαϊκή Ενωση αλλά θα δημιουργούν και τις προϋποθέσεις για την αποδέσμευση της χώρας από αυτόν το μηχανισμό της δικτατορίας των πολυεθνικών. Μόνο έτσι μπορεί να ανοίξει ο δρόμος για μια άλλη Ευρώπη, την Ευρώπη της ισότιμης συνεργασίας των κρατών, της αλληλεγγύης των λαών, της κοινωνικής προόδου και δικαιοσύνης.

Η απόφαση λοιπόν της Κομισιόν ορίζει ποιες χώρες - μέλη θα πάρουν μέρος από την 1η Γενάρη 1999 στη ζώνη του ΕΥΡΩ, θα συνδιαμορφώσουν δηλαδή το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα. Εξω απ' αυτή τη ζώνη θα είναι η Ελλάδα αφού η οικονομία της δεν εκπλήρωσε κανένα απ' τα κριτήρια της Συνθήκης του Μάαστριχτ. Η ελληνική κυβέρνηση είναι η μόνη που αν και το επιθυμούσε διακαώς δεν μπορεί να πάρει μέρος. Ομως αν για τους Ελληνες εργαζόμενους έρχεται ένα νέο σκληρότερο πρόγραμμα "σύγκλισης" που θα υποβάλει τώρα η κυβέρνηση, για τους εργαζόμενους των υπολοίπων χωρών έρχεται το "σύμφωνο σταθερότητας" που ορίζει ότι η 1η Γενάρη του 1999 δε θα είναι το τέλος μιας περιόδου θυσιών, αλλά η αρχή ενός νέου κύκλου δεινών.

Θα ήταν όμως λάθος, να εντοπίσουμε τις συνέπειες στο οικονομικό πεδίο γιατί η ΟΝΕ είναι η καρδιά ενός μηχανισμού που χωρίς περιστροφές ισοπεδώνει την κυριαρχία των χωρών - μελών για τη δημιουργία μιας "ομοσπονδιακής" Ευρώπης των πολυεθνικών και της "νέας τάξης". Η επιδίωξη αυτή αποτυπώνεται στη Συνθήκη του Αμστερνταμ την οποία η κυβέρνηση κρατάει ουσιαστικά μυστική από τον ελληνικό λαό απορρίπτοντας το αίτημα του ΚΚΕ για τη διενέργεια Δημοψηφίσματος. Το ενθαρρυντικό μήνυμα που έρχεται πάντως από την Ευρωπαϊκή Ενωση, είναι οι κινητοποιήσεις των Γάλλων και των Γερμανών ανέργων, των Ελλήνων αγροτών, χιλιάδων εργαζόμενων σ' όλες τις χώρες - μέλη που τώρα γνωρίζουν τον ένοχο και την αιτία ζητώντας όχι μόνο την ικανοποίηση των αιτημάτων τους αλλά στρέφονται ανοιχτά πλέον κατά της δικτατορίας των πολυεθνικών της Ευρωπαϊκής Ενωσης.