Στο "Διαρκές Συνέδριο" λύνουν τις αντιπαραθέσεις τους, σχετικά με τη στάση του ΣΥΝ στη συζήτηση στη Βουλή της Συνθήκης του Αμστερνταμ, οι τρεις τάσεις που διαμορφώθηκαν μέσω του Τύπου, αλλά και στη συνεδρίαση της ΚΠΕ, για το ίδιο ζήτημα. Η Συνθήκη θα έρθει για επικύρωση στο Ελληνικό Κοινοβούλιο μέσα στο 1998. Είναι γνωστό ότι, με δεδομένη την απόλυτη προσήλωση όλων ανεξαιρέτως των τάσεων στην Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΕ), έχουν καταγραφεί τρεις προτάσεις: Η μία για "όχι" στη Συνθήκη του Αμστερνταμ, από το λεγόμενο "αριστερό ρεύμα", η δεύτερη που υποστήριξε η "προεδρική" πλειοψηφία της Πολιτικής Γραμματείας και ο πρόεδρος του κόμματος, Ν. Κωνσταντόπουλοςγια "παρών" και η τρίτη για "ναι" στο Αμστερνταμ.

Ασφαλώς δεν είναι κάτι το πρωτοφανές γι' αυτό το κόμμα σε κρίσιμα ζητήματα να παρουσιάζεται... "διχοτομημένο" και "τριχοτομημένο" και, μάλιστα, στο επίπεδο της ηγεσίας του. Αλλά, με δεδομένη τη συμφωνία τους στην πορεία της ενοποίησης, μπορεί να είναι ουσιαστική η διαφωνία τους και ποιον ωφελεί;

Στην όξυνση των αντιπαραθέσεων και το φούντωμα των διαφωνιών στην ηγεσία του ΣΥΝ, για τη στάση που θα κρατήσουν κατά τη διαδικασία συζήτησης - έγκρισης της Συνθήκης του Αμστερνταμ στη Βουλή, ασφαλώς συμβάλλουν οι αρνητικές εξελίξεις από την πορεία εφαρμογής της Συνθήκης του Μάαστριχτ, την οποία ο συγκεκριμένος πολιτικός οργανισμός ψήφισε φανατικά μαζί με τα άλλα κόμματα του κατεστημένου (ΠΑΣΟΚ - ΝΔ), ενισχύοντας έτσι τη συμμετοχή και προσαρμογή της Ελλάδας στην ευρωπαϊκή καπιταλιστική ενοποίηση. Αυτή την πολιτική συνεχίζει να υποστηρίζει παρά τις συνέπειες που προκαλεί στα λαϊκά στρώματα και τις έντονες αντιδράσεις των εργαζομένων, των αγροτών, των επαγγελματοβιοτεχνών κλπ. Καθώς, λοιπόν, τα οδυνηρά αποτελέσματα της υλοποίησης της Συνθήκης του Μάαστριχτ γίνονται χειροπιαστά από τους εργαζόμενους, οι ίδιοι έχουν τη δυνατότητα, από την ίδια τη ζωή, να "ξεχωρίζουν την ήρα από το στάρι", ότι δηλαδή αυτοί που ψήφισαν ερήμην τους τη Συνθήκη το καλοκαίρι του 1992 είναι ενάντια στα συμφέροντά τους. Με την ακόμη σε πιο αντιδραστική κατεύθυνση αναθεώρηση της Συνθήκης του Μάαστριχτ, Συνθήκη του Αμστερνταμ, δημιουργούνται προβλήματα στην τακτική του... Ευρωπαίου ΣΥΝ. Κι αυτό, γιατί με τη γενικότερη πολιτική του υπέρ της ΕΕ έχει σημαντική συνεισφορά στην επιχείρηση εξαπάτησης, συμβιβασμού και υποταγής των εργαζομένων, προβάλλοντας, τότε, πως τάχα η Συνθήκη του Μάαστριχτ μπορεί να βελτιωθεί με την αναθεώρηση ή ότι υπάρχουν δυνατότητες βελτίωσης της θέσης των λαϊκών στρωμάτων στην ΕΕ, κάτι που, βέβαια, δεν προκύπτει... Με όλα αυτά, είναι λογικό, η ακόμα χειρότερη Συνθήκη του Αμστερνταμ να προκαλεί "ταραχή" στο ΣΥΝ και στα άλλα κόμματα που έχουν ταυτιστεί με τη στήριξη των αντιλαϊκών επιλογών του Μάαστριχτ, γιατί δύσκολα συγκαλύπτεται ο αντιδραστικός της χαρακτήρας.

Ετσι αυτή η πίεση εκφράστηκε με χαρακτηριστικό τρόπο στη συνεδρίαση της ΚΠΕ με την τριχοτόμησή της, όσον αφορά στη στάση που πρέπει να κρατήσει για τη Συνθήκη του Αμστερνταμ ο Συνασπισμός. Ενώ όλα τα μέλη της ΚΠΕ διαβεβαίωναν για τον "ευρωπαϊκό χαρακτήρα του ΣΥΝ" και τη συμφωνία του κόμματος στις ευρωενωσιακές διαδικασίες (Ενοποίηση - Περιφερειακή, όπως την ονομάζουν, Ολοκλήρωση της Ευρώπης, ΟΝΕ κλπ. ), διαφοροποιούνταν, απλώς, στον τρόπο που πρέπει να εκφράσουν τον προβληματισμό τους και τη θέση τους στη Βουλή, όταν έρθει για έγκριση η Συνθήκη του Αμστερνταμ και για την πορεία της ΟΝΕ, στο φόντο των έντονων αντιδράσεων και κινητοποιήσεων των εργαζομένων, αλλά και των δυνατοτήτων οργάνωσης ακόμη πιο μαχητικών κοινωνικών αγώνων κατά της καταστροφικής πολιτικής των Συνθηκών του Μάαστριχτ και τώρα του Αμστερνταμ.

Ο ίδιος ο Ν. Κωνσταντόπουλος ήταν σαφέστατος στην ομιλία του στην ΚΠΕ του ΣΥΝ: "Στο θέμα αρχής όλοι λέμε ΝΑΙ στην Ευρώπη. Κι όλοι προβληματιζόμαστε για το ποιες πολιτικές, ποιες προτεραιότητες, ποιες κοινωνικές και πολιτικές δομές απαιτούνται. Δεν αγνοούμε τη σημερινή ευρωπαϊκή πραγματικότητα, με τις αντιφάσεις, τις αντιθέσεις και τις αλλαγές που υπάρχουν. Κανείς δεν είναι εφησυχασμένος κι ανυποψίαστος. Συζητάμε τον πολιτικό χειρισμό έναντι της συνθήκης του Αμστερνταμ".

Γίνεται φανερό ότι προσπαθούν να συμβιβάσουν τα ασυμβίβαστα, από τη μια να στηρίξουν την ευρωενωσιακή πολιτική τους και από την άλλη να δείξουν φιλολαϊκό προσωπείο. Γι' αυτό και μιλούν για "χειρισμό", ελπίζοντας ότι και συνεπείς προς το κατεστημένο θα είναι και κυρίως θα αποφύγουν το κόστος της συγκεκριμένης τοποθέτησης... Οσο για την πρόταση του ΟΧΙ, το βασικό επιχείρημα ήταν πως δεν μπορούμε να ταυτιζόμαστε με την αντιευρωπαϊκή πολιτική του Σημίτη που οδηγεί στη χρεοκοπία του ευρωπαϊκού ιδεώδους, το οποίο ταυτίζεται με την αντεργατική - αντικοινωνική πολιτική! Ετσι καταλήγουν στο "ΝΑΙ στην Ευρώπη ΟΧΙ στη Συνθήκη του Αμστερνταμ"!

Τέλος, οι ευρωλάγνοι οπαδοί του ΝΑΙ (Παπαγιαννάκης - Χατζησωκράτης), αδιαφορώντας για οποιοδήποτε κόστος, ζητούν... "περισσότερη Ευρώπη" και... όποιος αντέξει (!), θεωρώντας ότι όποια άλλη πρόταση, εκτός του ΝΑΙ, οδηγεί σε θέσεις άρνησης ή αποχής από την πορεία της συγκεκριμένης ενοποίησης. Σε κάθε περίπτωση είναι μια ακόμα ευκαιρία οι εργαζόμενοι, οι απλοί οπαδοί αυτού του κόμματος, να βγάλουν τα δικά τους συμπεράσματα και να ταχτούν με την πολιτική των δικών τους συμφερόντων και την πάλη ενάντια στην αντιδραστική Συνθήκη, στις συνέπειές της και την ΕΕ.

Γιάννης ΖΑΓΓΑΝΑΣ