Ο,τι ευχαριστεί και τέρπει και που μπορεί αυτό να είναι ένα οποιοδύποτε υλικό αντικείμενο, φυσικό ή φτιαχτό (π.χ. ένα ξύλο, μια κούκλα, μια σβούρα κ.ά.) ή μια δραστηριότητα, αυθόρμητη ή έντεχνη και τυποποιημένη στην οποία μετέχει κανείς ελεύθερα και ηθελεημένα (π.χ. το σχοινάκι, η αμπάριζα, το κουτσό, ο λύκος και το αρνί, η πετοσφαίριση, η αντισφαίριση κ.ά.)

Συμπερασματικά, το παιχνίδι, κύρια για το παιδί.

• είναι ο κόσμος όλος...
• κυριολεκτικά τρέφει,
• είναι η μοναδική φυσική και επομένως, η αποκλειστική ασχολία του...
• αναπτύσσει τις σωματικές και τις ψυχοπνευματικές του λειτουργίες, καθώς επίσης και το κοινωνικό του συναίσθημα.

Κατά τον, Πλάτωνα, "Μη βία τους παίδας, αλλά παίζειν τρέφει" κατά τον Αριστοτέλη, "Οικείον ακράτιστον και ήδιστον...". και κατά τον Γρηγόριον τον Θεολόγο, "Σοφός ο διδάσκαλος, ο διά τερπνών, μέσων ποιών τους μαθητάς μανθάνειν" κλπ.

Ο τρόπος με τον οποίο το παιδί παίζει, από τότε που εμφανίστηκαν οι άνθρωποι στον πλανήτη μας, είναι πάντοτε ο ίδιος. Εκείνο που κάθε τόσο αλλάζει, αφορά τη μορφή τη σύνθεση και την πλοκή του παιχνιδιού, καθώς αυτό ακολουθεί το πνεύμα της εποχής και τις σημειούμενες κάθε λογής εξελίξεις.

Η κίνηση και το παιχνίδι ταυτίζονται με τη ζωή.

Ετσι με το παιχνίδι ο άνθρωπος, από τη νηπιακή του ηλικία, έστω ασυναίσθητα και χωρίς συγκεκριμένο σκοπό, ικανοποιεί το παιγνιώδες του ένστικτο και αυτή την ίδια την ανάγκη της δημιουργίας της ζωής.

Το παιχνίδι, με το πέρασμα του ανθρώπου, από τη μια ηλικία του στην άλλη, γίνεται όλο και πιο συγκεκριμένο και με κάποιο ειδικό σκοπό, εξυπηρετώντας, τόσο τη λειτουργική κίνηση, όσο και την ψυχαγωγία.

Η θετική επίδραση του παιχνιδιού, στη σωματική, πνευματική και κοινωνική ανάπτυξη του ατόμου, το καθιστά ένα πλήρες μέσο βιολογικής του εξέλιξης...

Σε κάθε καινούργιο παιχνίδι, ένας μεγάλος αριθμός νέων λειτουργικών κινήσεων δημιουργείται, νέα κινητικά σχήματα προστίθενται, νέες πνευματικές δυνάμεις επιστρατεύονται και χρησιμοποιούνται και νέες πάλι, συνθήκες κοινωνικής προσαρμογής απαιτούνται.

Το παιδί έχει κοινωνικά ένστικτα, που για να τα ικανοποιήσει αναγκάζεται να αναζητά σύντροφο, για να ζήσει μαζί του. Δηλαδή, για να συμπαίξει... Για το λόγο αυτό, το παιδί που δεν παίζει, όταν του δίνονται οι σχετι9κές ευκαιρίες, σίγουρα κάτι έχει...

Κατά τους αρχαίους Ελληνες φιλοσόφους και ιατρούς, οι πιο ωφέλιμες από τις σωματικές ασκήσεις, δεν ήταν εκείνες που διαπονούσαν μόνο το σώμα του ανθρώπου, αλλά όσες από αυτές μπορούσαν να τέρψουν και την ψυχή του.

Δίκαια, λοιπόν και τα παιχνίδια σε όλες τους τις μορφές, κατείχαν, ανάμεσα στα άλλα γυμνάσια / ασκήσεις, ζηλευτή θέση στη συνείδηση των προγόνων μας, που στόχευαν στη διαπαιδαγώγιση του χαρακτήρα, την καθολική άσκηση του σώματος, την ανάπτυξη της κοινωνικής και πολιτικής συνείδησης, την τέρψη της ψυχής και την προπαρασκευή του ατόμου για τη ζωή. Επί του προκειμένου, οι αντιλήψεις των αρχαίων προγόνων μας, για την καλοκαγαθία και την ανθρώπινη τελειότητα, ικανοποιούνταν απόλυτα από την επίδοση των νέων στα παιχνίδια. Για το λόγο αυτό, δεν είναι παράδοξο που ο Πλάτωνας, ο Αριστοτέλης, ο Αναξαγόρας, ο Πλούταρχος, ο Γαληνός και άλλοι πολλοί διακρίνονταν ως φανατικοί υπέρμαχοί τους. Τέλος, όταν αναπτυχθεί ένα πνεύμα αγάπης προς το παιχνίδι και την ευγενή αθλητική άμιλλα, τότε θα έχουμε γερές βάσεις, για τη δημιουργία ενός κόσμου "όμορφου, ηθικού, αγγελικά πλασμένου, όπως τον φαντάστηκε και ο ποιητής (Τ. Σακελλαρίου).

Και βέβαια, αυτό που απομένει σε ΜΑΣ, έχοντας κατά νου όλα όσα εν συντομία αναφέρθηκαν στο παρόν σημείωμά μου, αλλά και άλλα πολλά που έχουν ειπωθεί από σπουδαίους ανθρώπους, για το ίδιο θέμα είναι να διεκδικήσουμε.

για ΟΛΑ ΤΑ ΕΛΛΗΝΟΠΟΥΛΑ, και χρόνο και χώρο για το παιχνίδι τους.

Πέτρος ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ