Η κάθε τόσο, ευκαιριακά και με διάφορες προφάσεις, συζητούμενη «εισαγωγή του μαθήματος (;) της αθλητικής αγωγής στα σχολεία μας»... ως αντίδοτο, ανάμεσα στα τόσα άλλα, που ευκαιριακά επικαλούνται, στη σημειούμενη, μέσα και έξω από τους αγωνιστικούς χώρους, βία, χωρίς την ουσιαστική συμμετοχή των μαθητών στις διάφορες οργανωμένες, φυσικές και έντεχνες, παιγνιώδεις, χορευτικές, αγωνιστικές-αθλητικές δραστηριότητες, και προς τη σωστή «ανθρωποκεντρική» φιλοσοφία και ιδεολογική της κατεύθυνση (που δεν μπορεί να είναι αυτή του «επαγγελματοποιημένου αθλητισμού» και του «εμπορευματοποιημένου θεάματός του»...) μοιάζει με νόμισμα χωρίς αντίκρισμα..!

Και αυτό, γιατί, από όσα μπορώ να ξέρω (πάνω από 40 χρόνια στην εκπαίδευση και 60 στον ευρύτερο χώρο της Σωματικής Αγωγής, μα και όσο γίνεται πιο συνοπτικά:

«Για να προκύψει αγωγή (σωματική, ψυχική, πνευματική), ως αποτέλεσμα σκόπιμης και επιθυμητής επίδρασης σωματικών, ψυχικών και πνευματικών ερεθισμάτων, θα πρέπει να έχει προηγηθεί μια ανάλογη και επί τούτου άσκηση» («η επανάληψη, μητέρα κάθε μάθησης...»).

Και, όπως κάθε εκπαιδευτικός, με το δικό του «μέσο» άσκησης, που διαθέτει, π.χ., ο φιλόλογος με το «μακρόν προ βραχέος περισπάται» και με άλλα παρόμοια φιλολογικά γυμνάσματα, ο μαθηματικός με το «2+2=4» και με άλλα παρόμοια μαθηματικά γυμνάσματα, ο μουσικός με τις νότες του και με άλλα παρόμοια μουσικά γυμνάσματα, προσπαθεί να διαπαιδαγωγήσει τους μαθητές του και ταυτόχρονα να τους καταστήσει «λειτουργικά φίλους» της δραστηριότητας και του χώρου, του κλάδου και της επιστήμης του..., έτσι και ο γυμναστής-προπονητής, με το δικό του και αυτός «μέσο άσκησης» (παιχνίδι, χορός, γυμναστική, αγωνιστική- αθλητισμός), προσπαθεί:

α) Από τη μια μεριά, να πετύχει τον ίδιο προαναφερθέντα γενικό σκοπό, στα πλαίσια μιας «καθολικής και δωρεάν προσφερόμενης παιδείας» που θα αγκαλιάσει ΟΛΑ ΤΑ ΕΛΛΗΝΟΠΟΥΛΑ, από το νηπιαγωγείο μέχρι το πανεπιστήμιο, και

β) από την άλλη μεριά, να καταστήσει τους μαθητές του, όχι μόνον εύρωστους, σωματικά «ωραίους» και υγιείς, αλλά και πραγματικούς «φιλάθλους»... (και όχι, βέβαια, «κραυγαστές των κερκίδων», άφρονες οπαδούς της Α ή Β, συνήθως, πολυεθνικής ομάδας... ). `Η, και το χειρότερο, να τους προετοιμάσει για επαγγελματίες, δρομείς, άλτες, ρίπτες, παλαιστές, πυγμάχους, ποδοσφαιριστές, καλαθοσφαιριστές, αρσιβαρίστες κτλ..!

Και αφού, όπως κιόλας ειπώθηκε,

• για να πετύχουμε την οποιαδήποτε επιθυμητή αγωγή, χρησιμοποιούμε ενσυνείδητα ως «μέσο» την άσκηση (πνευματική, ψυχική, σωματική), φυσική συνέπεια είναι να προκύψει, στο τέλος, και μια ειδική (ανάλογα με το είδος άσκησης που εφαρμόστηκε) συμπεριφορά, γνώση ή ικανότητα (νόμος «αιτίου και αποτελέσματος»...).

Συμπέρασμα:

• Χωρίς την ανάλογη άσκηση (σωματική, ψυχική ή πνευματική) δεν είναι δυνατόν να προκύψει κανενός είδους αγωγή.

Εξάλλου, όλοι έχουμε τις σχολικές μας εμπειρίες, από μαθήματα που δεν είχαν άμεση λειτουργική-πρακτική εφαρμογή...

Με παραινέσεις μόνον, όσο αγαθές και αν είναι αυτές, δε λύνονται «προβλήματα»..!

Και επί του προκειμένου, δεν προκύπτουν «αγαθές έξεις», που να σχετίζονται με «σωματικές και ψυχικές αρετές» ή με την ενδεδειγμένη «φίλαθλο συμπεριφορά»..!

Γι' αυτό και ενώνουμε τη φωνή μας με εκείνων που χρόνια τώρα προτείνουν έναν μακρύπνοο, επιτέλους, προγραμματισμό, που θα έχει στόχο την ουσιαστική ένταξη, μέσα στο χώρο και στο χρόνο της Σχολικής Ζωής (6 χρόνια στο Δημοτικό, 6 χρόνια στο Γυμνάσιο-Λύκειο και άλλα τόσα περίπου στο Πανεπιστήμιο), των διαφόρων μορφών σωματικής άσκησης και άθλησης..!