Πάρα πολλά σκακιστικά ανοίγματα έχουν ερευνηθεί σε βάθος και οι αναλύσεις τους έχουν βιβλία και χρήσιμες σκακιστικές εγκυκλοπαίδειες. Ολα αυτά προσφέρουν μεγάλη βοήθεια σε κάθε παίκτη και ειδικά στους παίκτες που μελετούν συστηματικά, και αυτό φαίνεται όχι μόνο από το ταλέντο που διαθέτουν, αλλά και από τη σύντομη πρόοδο και βελτίωσή τους.

Τι γίνεται όμως όταν τελειώνει η α΄ φάση του παιχνιδιού και μπαίνουμε στη β΄ φάση, στους συνδυασμούς; Εκεί σταματάει η θεωρία των ανοιγμάτων και τα μόνα όπλα που πρέπει να διαθέτει τώρα ο σκακιστής, για να βρει τον τρόπο και το δρόμο για τη νίκη, είναι το ταλέντο, η πείρα και η καλή τεχνική κατάρτιση.

Συχνά στο μέσον του παιχνιδιού δημιουργούνται τόσες πολλές βαριάντες (συνέχειες), με αποτέλεσμα οι σκακιστές να αντιμετωπίζουν έναν κυκεώνα συνδυασμών, που τους είναι αδύνατο - μέσα στο χρόνο που διαθέτουν - να τους μετρήσουν σωστά. Ετσι, διαλέγουν μια συνέχεια που πιστεύουν ότι θα τους δώσει έστω και ένα μικρό πλεονέκτημα. Με λίγα λόγια «μπαίνουν» στη συνέχεια περισσότερο από ένστικτο.

Στο παράδειγμα που ακολουθεί έχουμε μια τέτοια περίπτωση όπου και οι δύο παίκτες αντιμετωπίζουν περίπλοκη θέση και ο καθένας τους διαλέγει μια συνέχεια, την έκβαση της οποίας δε γνωρίζουν καλά. Προσπαθούν ψάχνοντας να αποφεύγουν τα «χοντρά» λάθη. 1. δ4 Ιζ6 2. γ4 η6 3. Ιγ3 δ5 4. Ιζ3 Αη7 5. Αζ4 γ6 6. ε3 0-0 7. θ3 Ββ6 8. Βδ2 Ιε4 9. Ιε4 δε4 10. Ιη5 γ5 11. 0-0-0 Ιγ6 12. δγ5 Βα6! 13. α3 Αζ5 14. η4 Παδ8 15. Βγ2 Πδ1+ 16. Βδ1 Πδ8 17. Βη2 Βα5 18. Αε2 Ιβ4 19. Αγ7! Βα6! 20. Πδ1 Ιγ2 21. Πδ8+ Αζ8 22. Αζ4 Ιε1; 23. Ιε6! 1-0. Συνεχίστε...!

Τα μαύρα δε μέτρησαν καλά τις διάφορες διακλαδώσεις. Τελικά, αυτός που θα κάνει τις περισσότερες ανακρίβειες και το τελευταίο λάθος, θα χάσει!