Μέρες που είναι θα αρχίσει και πάλι η παρέλαση των "φιλανθρώπων". Μεγαλοκυράδες εφοπλιστών, επενδυτών τε και εργολάβων της Εθνικής Οδού και των λοιπών μεγάλων έργων, με "μαϊντανό" το δήμαρχο της πρωτεύουσας, αφού φορέσουν τα σινιέ μοντελάκια τους θα πάνε να σπάσουν σφιχτά κόκκινα αυγά - όχι απ' αυτά που φτιάχνουν ομελέτα. Τα θύματά τους, ήδη, παίρνουν θέση στο δρόμο. Παιδιά στα φανάρια, ανάπηροι στα τρένα και τους δρόμους, μια "όπερα της πεντάρας" σε πλήρη εξέλιξη. Ακόμα κι αυτά τα δύσμοιρα πρεζόνια στο πνεύμα των ημερών προσμένουν ένα επιπλέον κατοστάρικο, γνωρίζοντας πως απλά θα φτάσουν μια ώρα αρχύτερα στην κορφή του Γολγοθά τους.

Εν τέλει όλοι προσμένουν μιαν Ανάσταση. Μιαν Ανάσταση, βέβαια, διάφορη ως προς τι προσμένει ο καθείς. Αλλο για την κυρία Αγγελοπούλου - Δασκαλάκη - ή, μήπως, την κυρία Μαριάννα Βαρδινογιάννη - Λάτση, αδιάφορη η ακρίβεια του ονόματος - παρόμοιο για την της προσκολλήσεως κυρία Μαρία Δαμανάκη. Κι άλλο αυτό που ως πραγματική ανάγκη - προσδοκία βγάζει στο δρόμο την Γιωργία και τον Νικολή. Οι πρώτες προσβλέπουν μέσα και απ' το "ίματζ" που καλλιεργούν όχι μόνο στην αύξηση των κρατικών παραγγελιών μπετοσιδήρου ή ένα φορτίο πετρελαίου παραπάνω, μα και στο ξέπλυμα της ρετσινιάς του δολοφόνου μιας ολόκληρης τάξης, της εργατικής, που συνοδεύει την αστική τάξη. Η της προσκολλήσεως - και ο "μαϊντανός" - άντε να ελπίζουν σε κάποια κουκιά παραπάνω στο πολιτικό παζάρι, που προς το παρόν ακόμα παίρνουν μέρος.

Οι τελευταίοι όμως; Ο πραγματικός κόσμος του δρόμου, ποιαν Ανάσταση έχει να ελπίζει μέσα σ' ένα τέτοιο αλισβερίσι, όπου μια πόρνη - πολιτική και ένας νταβατζής - κεφάλαιο είναι οι μόνοι που "κάνουν παιχνίδι"; Τίποτα! Τίποτα δεν έχουν να ελπίζουν οι κολασμένοι αυτής της Γης απ' τη "συμμετοχή" τους σ' αυτό το παιχνίδι. Απεναντίας μάλιστα, έχουν να χάσουν κι ό,τι ελάχιστο έμεινε να διαφυλαχτεί: Την αξιοπρέπεια μιας τάξης που στους αιώνες των αιώνων παράγει τα πάντα κι όταν σακάτισσα βρεθεί στο δρόμο έχει να ελπίζει μόνο σε ένα: Τη μόνη πραγματική αλληλεγγύη. Αυτήν του εργάτη προς το σύντροφό του.

Οταν αυτό το κονγκλάβιο, που ονομάστηκε - αθώα, αταξικά - Ευρωπαϊκή Ενωση, με πρώτους τους σοσιαλδημοκράτες, διακηρύσσει ως φάρμακο "διά πάσαν νόσον" τον "εθελοντισμό" και παραπέμπει στη φιλανθρωπία για τη λύση οξύτατων προβλημάτων που γεννά μία και μόνο μήτρα, ο καπιταλισμός, οι κολασμένοι αυτής της Γης, οφείλουν να είναι "ψυλλιασμένοι". Οχι μόνο δεν έχουν να μας δώσουν τίποτα οι φιλάνθρωποι, μα και να πάρουν κι άλλα θέλουν. Οσα απόμειναν. Είναι αυτοί που καταργούν το 8ώρο, είναι αυτοί που καταργούν τις συμβάσεις, είναι αυτοί που καταργούν την κοινωνική ασφάλιση, είναι αυτοί που διακηρύσσουν πως ο εργάτης πρέπει να πεθαίνει πάνω στη μηχανή και φροντίζουν να γίνει ο γιος του έγκαιρα πρεζόνι - ει δυνατόν κι απ' το θρανίο ακόμα του πρωτοβάθμιου σχολείου. Δεν έχουν τίποτα να μας δώσουν. Κάθε πενηντάρικο που δίνουν στο πιτσιρίκι Κηφισού και Πέτρου Ράλλη γωνία είναι ποτισμένο με αίμα στην Αγίας Αννης - για όσους εννοούν τι αντιπροσωπεύει η ΕΤΜΑ. Η φιλανθρωπία τους είναι μόνο ένα προκάλυμμα για το αποτέλεσμα της κύριας δράσης τους: Τη μετατροπή μιας ολόκληρης τάξης σε Ατομα με Ειδικές Ανάγκες. Η απάντηση, όπως και χτες, μπορεί να είναι μόνο μία: Δεν επαιτούμε, Απαιτούμε!