Ο Στ. Πετσόπουλος μάς είναι από παλιά γνώριμος για το μεράκι και την αγάπη του για το βιβλίο. Οσον αφορά την ποίηση του Δ. Κ. είναι ένα κελάηδισμα κορυδαλλού, που χαρίζει στον αναγνώστη μια γλυκιά αίσθηση μουσικής σε χαμηλούς τόνους. Η γραφή ρέει αβίαστα σε σωστά ελληνικά, σεβόμενη το ρυθμό και την αρμονία της ρίμας. Ο ποιητής πλέκει επιδέξια τον ποιητικό του καμβά και στις "Μπαλάντες" και στα Σονέτα.

Οι δύο αυτές συλλογές του ΔΚ υπογραμμίζουν ότι η ποίηση συνεχίζει την πορεία της μέσα από έμπνευση και λόγο άρτια συνδεδεμένα μεταξύ τους. Οι διεργασίες και οι λειτουργίες της ποιητικής τέχνης του αναδεικνύονται επιτυχώς στο ποιητικό αποτέλεσμά του. Ο Δ.Κ. ονειροπόλος, λάτρης της ομορφιάς, ερωτικός, πότε αισιόδοξος και πότε απαισιόδοξος, πάντα όμως λυρικός τροβαδούρος, αποτυπώνει τις στιγμές του, σε ενσταντανέ. Κι είναι κάποιες σταγόνες αλήθειας οι στίχοι του, μαζί με πικραμύγδαλα και κόμπους μέλι. Είναι η ποίηση που μας γαληνεύει. Η παλιά γνώριμη ποίηση, ιέρεια της ζωής και του θανάτου, συχνά ξεχασμένη στις κιτρινισμένες σελίδες ξεθωριασμένων δερματόδετων τόμων.

"Διψούσα μια φορά κι έναν καιρό/ δροσιά του κόσμου πήρα στην παλάμη/ μα πέρασαν τα χρόνια σαν νερό/ και σαν νερό τα πήρε το ποτάμι. / Ενα κερί κρατούσα στον καιρό/ και μου 'σβησε, το πήρε το σκοτάδι/ απέραντο ποτάμι παγερό/ Πώς γέρασε στο χέρι μου το χάδι".

(Εκδόσεις "Αγρα",1997).

Φαίδρα ΖΑΜΠΑΘΑ - ΠΑΓΟΥΛΑΤΟΥ