Η πολιτική που πρεσβεύουν ως κόμματα και εφαρμόζουν ως κυβερνήσεις, όλα τα χρόνια μετά τη μεταπολίτευση, δεν αφήνουν κανένα περιθώριο - όχι μόνον στους "παροικούντες την Ιερουσαλήμ", αλλά και σε όλους όσοι αντιλαμβάνονται, τουλάχιστον, τα αυτονόητα της πολιτικής - να διατηρεί αυταπάτες, για το ρόλο που παίζουν στην κοινωνική και πολιτική ζωή της Ελλάδας. Είναι, άλλωστε, γνωστό ότι το καθένα ξεχωριστά και από κοινού προώθησαν:

- Την ενσωμάτωση της χώρας μας στην ΕΕ, ψηφίζοντας τη συμφωνία του Μάαστριχτ και την πορεία προς την Οικονομική και Νομισματική Ενοποίηση.

- Τη μεγαλύτερη πρόσδεση στις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, σύροντας την Ελλάδα στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, όπου Γης, για την εμπέδωση της "Νέας Τάξης Πραγμάτων".

- Τα μεγάλα συμφέροντα των πολυεθνικών και της ντόπιας οικονομικής ολιγαρχίας, με νόμους και διαπλοκές που οδηγούν στο ξεπούλημα του εθνικού πλούτου και στη συρρίκνωση της παραγωγικής βάσης.

- Την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, την καταπάτηση εργατικών δικαιωμάτων και την αφαίρεση κατακτήσεων χρόνων, με ολομέτωπη επίθεση εναντίον των εργαζομένων.

- Τον περιορισμό ατομικών, κοινωνικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων του λαού, με ένταση του κρατικού αυταρχισμού και τη χρησιμοποίηση της δικαστικής ρομφαίας.

***

Απ' αυτή την άποψη είναι χαρακτηριστικές οι ψηφοφορίες στη Βουλή για τις αναθεωρητέες διατάξεις του Συντάγματος. Κι ενώ δεν εκπλήσσει κανέναν η σύμπνοια των κομμάτων του δικομματισμού σε θέματα που αφορούν στη "διευκόλυνση της συμμετοχής της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ενοποίηση", ίσως να ξενίζει κάποιους - "ρομαντικούς", "ανυποψίαστους" και "αφελείς" - το "ανακάτεμα" των ψήφων βουλευτών των δυο κομμάτων σε θέματα όπως η ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, η αλλαγή του τρόπου εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας, η συμπεριφορά έναντι των αντιρρησιών συνείδησης, η αποδέσμευση του θρησκευτικού χαρακτήρα του όρκου κ.ά.

Η εξήγηση αυτού του "ανακατέματος" δε συνίσταται, τόσο στις διαφορετικές προσωπικές απόψεις των βουλευτών, όσο στο βαθμό που ο καθένας, αποδεσμευόμενος και αποστασιοποιημένος από παλιότερες ιδεολογικές και πολιτικές "αγκυλώσεις", έχει συνειδητοποιήσει τη "νέα κατάσταση" και δε μένει στα "επιμέρους", αλλά ενδιαφέρεται για τα "κοινά και μεγάλα" συμφέροντα που υπηρετούν και τα δυο κόμματα.

Μ' αυτά τα δεδομένα δεν πρέπει να προκαλεί έκπληξη ακόμα και η σύμπλευση βουλευτών του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ σε θέματα που άπτονται όχι μόνο της πολιτικής θεώρησης και πρακτικής, αλλά και της ατομικής, της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Ετσι βλέπουμε τον "σοσιαλιστή" Λ. Τζανή να συνάδει, ουσιαστικά, με τον"ακροδεξιό" Απ. Ανδρεουλάκο, στο θέμα των λαθρομεταναστών. Βεβαίως, ο πρώτος δεν τόλμησε - ίσως και να μην πιστεύει ότι χρειάζεται ακόμα - να προτείνει τον εγκλεισμό σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και την εξορία στα ξερονήσια των Αλβανών μεταναστών, πρόσφερε όμως "τα δέοντα" στην ξενοφοβία και το ρατσισμό, υπογραμμίζοντας με έμφαση το "πρόβλημα" της παρουσίας τους στα ελληνικά χωριά.

***

Ο ελληνικός λαός συνειδητοποιεί πως η μόνη εναλλακτική λύση στο "κοινό μέτωπο" των κομμάτων του δικομματισμού με το μεγάλο κεφάλαιο και την ΕΕ, είναι το δικό του μέτωπο πάλης που θα συγκρουστεί αδυσώπητα με την αντιλαϊκή πολιτική που εφαρμόζεται και θα την ανατρέψει.

Παύλος ΡΙΖΑΡΓΙΩΤΗΣ