Οσο πλησιάζουν οι εκλογές τόσο πιο συχνά ορισμένες εφημερίδες επιλέγουν να κάνουν πρώτο θέμα τους μία και αυτή "είδηση": Την κατ' επανάληψη εξαγγελία για πρόσληψη 2.500 ανέργων νέων επιστημόνων στους ΟΤΑ που δημιούργησε ο "Καποδίστριας". Το ίδιο πράγμα που κάνει κατ' αρχήν εντύπωση, η επανάληψη της ίδιας είδησης, εν γνώσει μάλιστα συντακτών και διευθυντών του ψεύδους που περιέχει, αφού πρόκειται για ένα εμπόριο ελπίδας που θα καταλήξει σε κάποιες 14μηνες συμβάσεις, είναι ταυτόχρονα και μια αποκάλυψη - επιβεβαίωση μιας πραγματικότητας. Την ίδια ώρα που η κυβέρνηση επιχειρεί να πείσει ότι αφού ευημερούν οι αριθμοί αυτή δε φοβάται το πολιτικό κόστος και θα προχωρήσει ακάθεκτη στην εφαρμογή της πολιτικής της, την ίδια ακριβώς ώρα η ίδια κυβέρνηση κάνει καθαρό με το πλασάρισμα της σχετικής είδησης ότι και το πολιτικό κόστος υπολογίζει, αλλά και ότι θα παραμείνει πιστή στον παραδοσιακό τρόπο εξασφάλισης ψήφων. Τον ωμό εκβιασμό χιλιάδων οικογενειών που ζουν με τον εφιάλτη της ανεργίας. Μιας ανεργίας που δεν πηγάζει πλέον μόνο από το κλείσιμο σκόρπια εδώ κι εκεί κάποιων εργοστασίων, αλλά έρχεται ως βασικό συνακόλουθο παράγωγο της αναγκαστικής για τον καπιταλισμό πορείας συσσώρευσης υπερκερδών από μια χούφτα καπιταλιστές. Τον τρόμο που γεννά αυτή η πραγματικότητα εμπορεύεται η κυβέρνηση και σ' αυτό το αισχρό εμπόριο δεν είναι μόνη.

Καθώς είναι υποχρεωμένη από τις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει απέναντι στο πολυεθνικό κεφάλαιο να εφαρμόσει την πολιτική της διά πυρός και σιδήρου, εκθέτει σ' αυτό το στάδιο και όσους από τις άλλες πολιτικές δυνάμεις συμφωνούν με τον βασικό άξονα αυτής της πολιτικής. Τους εκθέτει, γιατί τους υποχρεώνει να σιωπούν. Εχουμε: Σιωπή για τις επαναλαμβανόμενες επιθέσεις των ΜΑΤ. Σιωπή για την πώληση της ΙΟΝΙΚΗΣ. Σιωπή για τη συμφωνία παραμονής των βάσεων. Σιωπή για τη μετατροπή του δικαστηρίου της Λάρισας σε μόνιμο "αγροτοδικείο". Σιωπή ακόμα και για την εφιαλτική πρόβλεψη ότι στα επόμενα χρόνια κοντά στις 600.000 κάτοικοι της επαρχίας θα καταφτάσουν στο λεκανοπέδιο της Αττικής ως αποτέλεσμα του συνόλου των πολιτικών για την ύπαιθρο.

Απέναντι σ' αυτή τη συμμαχία υπάρχει ένας άλλος πραγματικός κόσμος. Ανθρωποι του μεροκάματου, υπάλληλοι, εμποροβιοτέχνες, επιστήμονες, άνεργοι. Που έχουν μάθει πια πως τα οράματα της μεγάλης "μάσας" δεν είναι γι' αυτούς. Που όταν διακηρύσσουν "διεκδικούμε την πόλη μας" το εννοούν. Πού όταν φωνάζουν "δίκιο είναι το δίκιο του εργάτη" το εννοούν. Πού όταν κατεβαίνουν στην Ιονική για συμπαράσταση, το κάνουν γιατί κατανοούν πως είναι και δικός τους ο αγώνας για την προστασία της δημόσιας περιουσίας. Ετσι όπως είναι δικός τους ο αγώνας των αγροτών να παραμείνουν στη γη και ο αγώνας των ναυτεργατών να παραμείνουν στα βαπόρια. Αυτός ο πραγματικός κόσμος - παρά τις τεράστιες επιχειρήσεις αποπροσανατολισμού του - δείχνει να αποκτά όλο και πιο γρήγορα στοιχεία ενός κοινού βηματισμού. Διαμορφώνει κριτήρια για το ποιος είναι με ποιον. Την ώρα που λέει "μαζί θα παλέψουμε", είναι υποχρεωμένος να αναζητά να δει και ποιος πραγματικά στέκει δίπλα του. Και όλο και πιο συχνά διαπιστώνει πως κόντρα στις συμμαχίες κορυφών διαφόρων πολιτικών δυνάμεων γύρω από στρατηγικούς στόχους του μεγάλου κεφαλαίου, υπάρχουν στο λαϊκό επίπεδο άλλες δυνάμεις που στέκονται στη γραμμή του αγώνα. Ο σπόρος της ανυπακοής, της αντίστασης, της αντεπίθεσης, που φύτεψε με επιμονή το ΚΚΕ στο λαϊκό κίνημα, δείχνει να ανθίζει. Αυτήν την άλλη αγωνιστική συμμαχία των λαϊκών δυνάμεων, που αργά, αλλά σταθερά κάνει ήδη τα πρώτα της βήματα, οι κομμουνιστές έχουν κάνει καθαρό πως θα τη διαφυλάξουν σαν κόρη οφθαλμού. Εχοντας στο νου τον πολύτιμο καρπό αυτής της προσπάθειας παλεύουν - ενόψει και της επόμενης κεντρικής πολιτικής μάχης που συνιστούν οι δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές - για τη διαμόρφωση πλατιών αγωνιστικών ψηφοδελτίων, που να εκφράζουν τη θέληση για πάλη, για αγώνα και από τη θέση των αιρετών στο πλευρό των λαϊκών στρωμάτων.