Η αφαίρεση θεμελιακών εργατικών κατακτήσεων, στην οποία προχωρά το νομοσχέδιο της κυβέρνησης για τις "εργασιακές σχέσεις", είναι κάτι πολύ χειροπιαστό, με σημαντικές συνέπειες στους εργαζόμενους σε ό,τι αφορά τη δουλιά τους, αλλά και την προσωπική τους ζωή. Το σύνθημα 8 ώρες δουλιά, 8 ώρες ξεκούραση και 8 ώρες για να κάνεις ό,τι θέλεις, που έρχεται από πολύ παλιά, κατακτημένο με πολλούς αγώνες και μεγάλο κόστος, ακόμα και σε ανθρώπινες ζωές, μπαίνει κάτω από την "μπότα" του κεφαλαίου και των υπηρετών του.

Η αύξηση των ωρών εργασίας, με τη δυνατότητα κατάργησης του οχτάωρου και επιβολής 9ωρων και 10ωρων, δημιουργεί, πρώτα απ' όλα, ένα ασφυκτικό εργασιακό περιβάλλον, όπου η εντατικοποίηση θα έχει το πρώτο λόγο. Εργασίες, που ακόμα και σε καθεστώς 8ωρου ή 7ωρου δοκιμάζουν τα σωματικά και ψυχικά όρια του κάθε εργαζόμενου, θα επιβαρυνθούν ακόμα περισσότερο. Τα ζητήματα της υγιεινής και ασφάλειας θα αντιμετωπίζονται πολύ περισσότερο απ' ό,τι σήμερα από τη σκοπιά των προβλημάτων που μπορεί να δημιουργηθούν στη λειτουργία της επιχείρησης. Το γεγονός ότι πολλά εργατικά ατυχήματα συμβαίνουν προς το τέλος του ωραρίου εργασίας, όταν η κόπωση του εργαζόμενου είναι μεγαλύτερη, λίγο βαραίνει μπροστά στην εξυπηρέτηση των εργοδοτικών συμφερόντων. Απλώς, αποτελεί σαφέστατη ένδειξη για το τι πρόκειται να συμβεί και στις μακάβριες λίστες των εργατικών ατυχημάτων με την ενδεχόμενη εφαρμογή των νέων διατάξεων.

Εύκολα υπολογίσιμες είναι οι συνέπειες αυτής της παράτασης των ωραρίου και της εντατικοποίησης και για τη ζωή του εργαζόμενου έξω από τη δουλιά. Οταν εργοδότης του θα του επιβάλει επί έξι μήνες να δουλεύει 10 ώρες τη μέρα, χωρίς καμιά επιπλέον αμοιβή. Οταν στη συνέχεια, δε θα το χρειάζεται και θα του δίνει ρεπό ή μεγαλύτερη κανονική άδεια, όποτε η επιχείρηση έχει "πρόβλημα". Οταν θα του αλλάξει το 8ωρο με 4ωρο και θα μπορεί να του πει να μην περάσει για ένα μήνα ή να είναι σε ετοιμότητα γιατί μπορεί να τον χρειαστεί ανά πάσα στιγμή...

Οι σχέσεις του εργαζόμενου με την οικογένειά του, με τους άλλους ανθρώπους, η κοινωνική του δραστηριότητα, το δικαίωμα στη μάθηση, η επαφή του με την τέχνη, η συνδικαλιστική δράση του, πράγματα που σήμερα, παρ' όλες τις δυσκολίες, καθορίζονται με βάση τον άξονα του συμβατικού - κανονικού ωραρίου (το 7ωρο ή 8ωρο), αύριο θα καθορίζονται με βάση τις ανάγκες του εργοδότη και τους σχεδιασμούς του για μεγαλύτερο κέρδος μέσα από την αύξηση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων.