Ενα χαρακτηριστικό παράδειγμα καταστρατήγησης εργασιακών σχέσεων αποτελεί το πρόγραμμα "Βοήθεια στο Σπίτι", που εφαρμόζεται σε 102 ΚΑΠΗ ισάριθμων δήμων στη χώρα και αφορά την παροχή υπηρεσιών στην τρίτη ηλικία, η οποία όμως θα κληθεί κάποια στιγμή να πληρώνει γι' αυτές τις υπηρεσίες. Οι εργαζόμενοι που απασχολούνται στα εν λόγω προγράμματα - συνήθως, ανά ΚΑΠΗ, ένας κοινωνικός λειτουργός, ένας εργοθεραπευτής και μία οικιακός βοηθός - υπογράφουν ατομικές συμβάσεις μίσθωσης έργου με τη δημοτική επιχείρηση του δήμου που έχει επιλεγεί ή συμφωνήσει να λειτουργήσει το πρόγραμμα "Βοήθεια στο Σπίτι", διάρκειας ενός έτους. Η ύπαρξη δημοτικής επιχείρησης αποτελεί αναγκαία προϋπόθεση για να λειτουργήσει το πρόγραμμα. Υπάρχει η δυνατότητα ανανέωσης της σύμβασης - μας λέει ο Γ. Στρατηγός.Αυτή ακριβώς όμως η δυνατότητα λειτουργεί εκβιαστικά προς τον εργαζόμενο, καθώς για να πετύχει την ανανέωση της σύμβασής του πρέπει να είναι συναινετικός, υποτακτικός. Γιατί την επόμενη χρονιά μπορεί να είναι κάποιος άλλος στη θέση του.

Να σημειώσουμε πως η επιδότηση του εν λόγω προγράμματος από τα υπουργεία Υγείας - Πρόνοιας και Εσωτερικών, σταματά οριστικά μετά τον 5ο χρόνο λειτουργίας του. Ετσι, το πρόγραμμα θα πρέπει να εξακολουθήσει να λειτουργεί με τη γνωστή μέθοδο της "αυτοχρηματοδότησης". Στην προκειμένη περίπτωση, οι δήμοι θα κληθούν να λειτουργήσουν με δικούς τους πόρους το πρόγραμμα μετά την πενταετία, κάτι που σημαίνει ότι οι παρεχόμενες υπηρεσίες, θα πληρώνονται τελικά από τους ίδιους τους χρήστες! "Αντιλαμβάνεται κανείς, πως τέτοιες επιλογές έχουν αρνητικές συνέπειες όχι μόνο στους εργαζόμενους, αλλά και στους ίδιους τους δημότες, οι οποίοι θα κληθούν να πληρώσουν δεύτερη και τρίτη φορά για υπηρεσίες που είναι υποχρεωμένη η ΤΑ ή το κράτος να τις παράσχει", τονίζει ο Γ. Στρατηγός.