Η ιδιωτικοποίηση των αστικών συγκοινωνιών της πρωτεύουσας είναι ο στρατηγικός στόχος της κυβέρνησης και αυτή την πολιτική επιχειρεί να εφαρμόσει βήμα βήμα και όχι "μια κι έξω", κυρίως για δύο λόγους:

• Γιατί κανείς ιδιώτης δεν ενδιαφέρεται για το σύνολο της συγκοινωνίας, παρά μόνο για επιμέρους δραστηριότητες, που είναι απολύτως κερδοφόρες και αποτελούν εγγύηση για την εξασφάλιση υπέρογκου κέρδους.
• Γιατί θέλει να αποφύγει το ενιαίο μέτωπο των εργαζομένων, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι στις αστικές συγκοινωνίες υπάρχει πλούσια αγωνιστική προϊστορία. Και στα τρόλεϊ (ΗΛΠΑΠ), και στον ηλεκτρικό σιδηρόδρομο (ΗΣΑΠ), αλλά κυρίως στην τέως ΕΑΣ (σήμερα ΕΘΕΛ), με το 18μηνο αγώνα το 1992.

Στην προσπάθειά της αυτή η κυβέρνηση να περάσει με διάφορους ελιγμούς τακτικής την πολιτική της ιδιωτικοποίησης και της ανατροπής των εργασιακών σχέσεων, έχει σήμερα αρωγούς τις συνδικαλιστικές ηγεσίες ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ και ΣΥΝ στο χώρο των αστικών συγκοινωνιών.

Τα παραπάνω επισημαίνουν οι συνδικαλιστές της ΔΑΣ (υποστηρίζεται από την ΕΣΑΚ) Χρ. Σταμούλος (ΕΘΕΛ), Φ. Τριχάς και Ν. Παπαϊωάννου (ΗΛΠΑΠ) και Κ. Γαλιγάλης (ΗΣΑΠ). Ολοι φέρνουν στη μνήμη τους το σκληρό αγώνα του 1978 για να περιέλθουν από τους ιδιώτες στο κράτος οι αστικές συγκοινωνίες, με κυρίαρχο αίτημα: "Εισιτήρια φθηνά, λεωφορεία κρατικά".Θυμούνται, επίσης, ότι μέχρι και το 1993, κοινό αίτημα όλων των εργαζομένων και όλων ανεξαίρετα των συνδικαλιστικών παρατάξεων - η καθεμιά από τη δική της σκοπιά - ήταν ο Ενιαίος Δημόσιος Συγκοινωνιακός Φορέας.Αυτό διατυμπάνιζε και ο Α. Παπανδρέου - επισημαίνουν - από τα μπαλκόνια το 1985, αλλά και κάθε παραμονές εκλογών. Σήμερα, η ηγεσία της ΠΑΣΚΕ στην ΕΘΕΛ τάσσεται στα λόγια υπέρ του Ενιαίου Φορέα, αλλά στην πράξη πράττει τα αντίθετα, ενώ στα ΗΛΠΑΠ τον αρνείται, όπως τον αρνούνται, επίσης, οι ηγεσίες ΠΑΣΚΕ και ΣΥΝ στους ΗΣΑΠ. Βέβαια, η καθεμιά απ' αυτές τις παρατάξεις εμφανίζεται στο χώρο της σαν υπερασπιστής των συμφερόντων των εργαζομένων, αλλά στην ουσία ενισχύουν την κυβερνητική τακτική του "διαίρει και βασίλευε" και της αντιπαράθεσης μεταξύ των εργαζομένων, ώστε να μην εκφραστεί στην πράξη ενιαίο αγωνιστικό μέτωπο. Μ' άλλα λόγια, οι ηγεσίες αυτές, στην ουσία, βάζουν πλάτη για να εφαρμοστεί η κυβερνητική πολιτική στις αστικές συγκοινωνίες, τονίζουν τα στελέχη της ΔΑΣ.

Ο Χρ. Σταμούλος υπενθυμίζει ότι τα τελευταία χρόνια κάθε υπουργός Μεταφορών κατάρτιζε το δικό του νομοσχέδιο για τις αστικές συγκοινωνίες και για κάθε νομοσχέδιο γινόταν και μια φιέστα. Με το νέο νομοσχέδιο, που ετοιμάζει η κυβέρνηση, επιχειρεί ν' ανοίξει διάπλατα το δρόμο για την ιδιωτικοποίηση των αστικών συγκοινωνιών κομμάτι κομμάτι. Κι αυτό, εξηγεί ο συνδικαλιστής της ΔΑΣ, γιατί το κυβερνητικό σχέδιο προβλέπει:

• Τη λειτουργία ενός επιτελικού - ελεγκτικού φορέα, υπό τον τίτλο "Μητροπολιτικός", ο οποίος θα σχεδιάζει στα χαρτιά το συγκοινωνιακό έργο για όλα τα μέσα, αλλά η εκτέλεσή του θα γίνεται από πολλές εταιρίες διαφορετικού ιδιοκτησιακού καθεστώτος (δημοτικές, διαδημοτικές, δημόσιες, ιδιωτικές, μεικτές κλπ.). Η κυβέρνηση δηλαδή προωθεί τη λειτουργία ενός επιτελικού φορέα, ενώ εκχωρεί στους ιδιώτες το εκτελεστικό έργο, αλλά και άλλες κερδοφόρες συγκοινωνιακές δραστηριότητες (τηλεματική, τεχνική υποδομή, εισιτήρια, κλπ.). Ηδη η έκδοση και διάθεση εισιτηρίων της ΕΘΕΛ έχει εκχωρηθεί σε ιδιώτες.
• Την απορρόφηση των ΗΣΑΠ στην "Αττικό Μετρό", στην οποία έχει απλώσει τα πλοκάμια της η ιδιωτική εταιρία "Μπέχτελ". Με πρόσχημα την υπερχρέωση των ΗΣΑΠ, η κυβέρνηση θα θέσει στους εργαζόμενους το εκβιαστικό δίλημμα ή εντάσσεστε στο θεσμικό - εργασιακό καθεστώς της "Αττικό Μετρό" ή απολύεστε! Μ' αυτό τον τρόπο αποφεύγει τώρα τη μετωπική σύγκρουση με τους εργαζόμενους στον ηλεκτρικό σιδηρόδρομο.
• Την ενσωμάτωση των ΗΛΠΑΠ στην εταιρία του τραμ, που εκτός της έτοιμης μελέτης Αβραμόπουλου,μελέτη εκπονείται και από τον ΟΑΣΑ. Και βέβαια, όχι μόνο πάει το τραμ στους ιδιώτες, αλλά ανοίγει τους δρόμους για ελαστικά ωράρια, ωρομίσθιους κλπ. Μιλάει για εργαζόμενους των τεσσάρων ωρών, των 90, των 120 κλπ.
• Την ΕΘΕΛ θέλει να την περιορίσει στις γραμμές κορμού, κεντρικές αξονικές γραμμές, τροφοδότη της "Μετρό" και το δημοτικό - διαδημοτικό δίκτυο ν' ανοίξει δρόμους να περάσει σε δημοτικές εταιρίες (πρόσθετοι φόροι, πρόσθετα δημοτικά τέλη κλπ.). Δεν είναι τυχαίο ότι στο πρόσφατο συνέδριο των συγκοινωνιολόγων εξυμνήθηκε ο Δήμος Αμαρουσίου, που έκανε δημοτική συγκοινωνιακή εταιρία, κόστους 400 εκατ. δραχμών, αλλά δεν απαντήθηκε το ερώτημα ποιος πλήρωσε αυτό το ποσό, ούτε τι φόρος αναλογεί στον κάθε δημότη Αμαρουσίου.

Οι συνδικαλιστές της ΔΑΣ υπογραμμίζουν ότι την ώρα που δυνάμωνε ο αγώνας, η κυβέρνηση παρουσίασε την "Πράσινη Βίβλο" για τις αστικές συγκοινωνίες, η οποία ορίζει με απόλυτη σαφήνεια τα παραπάνω και ανοίγει διάπλατα το δρόμο της ιδιωτικοποίησης. Αυτή τη "Βίβλο" οι ηγεσίες της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ στα ΗΛΠΑΠ την εξυμνούν και μέμφονται τους εργαζόμενους στην ΕΘΕΛ γιατί παραμένουν στο στόχο του 1992 για ενιαίο δημόσιο φορέα. Στόχο, στον οποίο εμμένει και η ηγεσία της ΠΑΣΚΕ στην ΕΘΕΛ, έστω και στα λόγια. Στους ΗΣΑΠ, οι ηγεσίες της ΠΑΣΚΕ και του ΣΥΝ για το μόνο που ενδιαφέρονται είναι η διάσωση του ασφαλιστικού τους ταμείου, χωρίς να βλέπουν τη "φάκα" που τους έχει στήσει η κυβέρνηση με σκοπό να τους εντάξει στην "Αττικό Μετρό" και να βάλει χέρι σ' όλες τις κατακτήσεις των εργαζομένων. Και εδώ έχει σημασία να επισημανθεί η τακτική της κυβέρνησης, που χτυπά ξεχωριστά τον κάθε χώρο των ΔΕΚΟ, με μοναδικό στόχο να αποφύγει τη συγκρότηση ενιαίου αγωνιστικού μετώπου για τη σωτηρία του δημόσιου τομέα και την υπεράσπιση των θεμελιακών εργατικών κατακτήσεων και δικαιωμάτων (ΣΣΕ, 8ωρο, συνταξιοδοτικό - ασφαλιστικό κλπ.). Σημειώνεται ότι για να πετύχει το στρατηγικό της στόχο η κυβέρνηση έχει σημαντική... χείρα βοηθείας από τις ηγεσίες της ΠΑΣΚΕ, της ΔΑΚΕ και του ΣΥΝ, οι οποίες στα λόγια μπορεί να καταγγέλλουν την κυβερνητική πολιτική, αλλά στην πράξη βάζουν πλάτη για να περάσει.

Για τα δικαιώματα των εργαζομένων, ο Χρ. Σταμούλος υπογραμμίζει ότι, πέρα από το νομοσχέδιο Παπαϊωάννου,όταν τεθούν σε λειτουργία χίλιες δυο συγκοινωνιακές εταιρίες, θα διαμορφωθεί ένα νέο εργασιακό καθεστώς, κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της κάθε εταιρίας. Τέλος, όσον αφορά τους 5.500 εργαζόμενους στην ΕΘΕΛ, επισημαίνει ότι σήμερα η κυβέρνηση θεωρεί υπεράριθμο το προσωπικό και έχει ήδη καταρτίσει λίστες "πλεονάζοντος προσωπικού". Κι όλα αυτά όταν το ΠΑΣΟΚ το 1992 θεωρούσε ότι οι 8.000 εργαζόμενοι στην τότε ΕΑΣ δεν επαρκούσαν και ζητούσε να γίνουν προσλήψεις, καταγγέλλοντας μάλιστα τη ΝΔ που ήθελε να μειώσει κατά 1.000 άτομα το προσωπικό.

Νίκος ΚΑΡΑΓΚΟΥΝΗΣ