Αυτή την περίοδο η εργατική τάξη της χώρας έχει οδηγηθεί πάνω στη "λαιμητόμο" της αντεργατικής επίθεσης. Σε όλους τους εργαζόμενους μπαίνει το ερώτημα: "Γιατί φτάσαμε εδώ που φτάσαμε;". Είναι σίγουρο πως διαφορετική θα ήταν η κατάσταση αν χρόνια τώρα στη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ, καθώς και σε άλλες συνδικαλιστικές οργανώσεις, δεν είχε επικρατήσει η λογική και η γραμμή της υποταγής και της ενσωμάτωσης στις στρατηγικές επιλογές του κεφαλαίου και της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Διαφορετική θα ήταν η κατάσταση αν από τις δυνάμεις που συνθέτουν τις πλειοψηφίες στα κορυφαία όργανα του συνδικαλιστικού κινήματος, δεν είχε γίνει συστηματική προσπάθεια εφησυχασμού και εξαπάτησης των εργαζομένων. Αν είχαν έγκαιρα ενημερώσει για τις θύελλες που έρχονται. Αν είχαν πρωτοστατήσει στην οργάνωση του αγώνα, αντί να σπέρνουν το δηλητήριο της "κοινωνικής συναίνεσης" και του "κοινωνικού διαλόγου". Αν είχαν αντιταχθεί στις ιδιωτικοποιήσεις, στις απολύσεις, στα αντιλαϊκά μέτρα για την παιδεία και την υγεία, συγκροτώντας πανεργατικό μέτωπο αγώνα. Αν είχαν αντισταθεί στον αντιδημοκρατικό κατήφορο, στον αυταρχισμό, στα μέτρα καταστολής, στην ποινικοποίηση των αγώνων. Διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν δε λοιδορούσαν τις προτάσεις για αγώνα, αν δεν υπονόμευαν και ξεπουλούσαν κατ' επανάληψη τους αγώνες, όπως των ναυτεργατών, των εκπαιδευτικών, της "Ολυμπιακής", της Ιονικής. Αν δε δυσφήμιζαν, με τη στάση τους, το συνδικαλιστικό κίνημα. Η αντιλαϊκή καταιγίδα μπορούσε να έχει ανακοπεί και να έχουν περιοριστεί οι συνέπειές της, αν είχε συναντήσει την καθολική οργανωμένη αντίσταση των εργαζομένων. Αν οι πλειοψηφίες των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ δεν είχαν στηρίξει τις αντιλαϊκές πολιτικές. Για όλους αυτούς τους λόγους, λέμε για άλλη μια φορά πως είναι συνένοχοι και συνυπεύθυνοι για τα δεινά των εργαζομένων.

Οι στόχοι των αντιδραστικών δυνάμεων που μαγείρεψαν αυτό το νομοσχέδιο, είναι σαφείς και ξεκάθαροι: Να διαμορφώσουν ένα νέο πλαίσιο εργασιακών σχέσεων για ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, που να βαθαίνει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Να διαλύσουν, αν μπορέσουν, το συνδικαλιστικό κίνημα, χτυπώντας τη συλλογική έκφραση και σπρώχνοντας στην ατομική εκπροσώπηση, στην προσωπική αναζήτηση του όποιου δικαιώματος. Για να τους πετύχουν αυτούς τους στόχους, επιχειρούν να χτυπήσουν το πυρήνα των εργατικών κατακτήσεων. Πρώτο στο στόχαστρο το 8ωρο, η κατάκτηση που δικαιολογημένα ονομάστηκε κατάκτηση του 20ού αιώνα. Ας ξαναθυμηθούμε το σύνθημα του Σικάγου. Ας ξαναθυμηθούμε τον Μαρξ που υπογράμμιζε πως όσο ο εργάσιμος χρόνος μεγαλώνει, τόσο μεγαλώνει και το ποσοστό της απλήρωτης δουλιάς, της υπεραξίας. Εδώ ακριβώς φαίνεται ο πραγματικός χαρακτήρας της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, ως πιστός υπηρέτης των πολυεθνικών. Δεύτερο, είναι η κατάργηση των κλαδικών Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας. Τρίτο, είναι η γενικευμένη καθολική εφαρμογή της μερικής απασχόλησης, όχι μόνο στον ιδιωτικό τομέα, αλλά και στο δημόσιο. Σ' αυτά πρέπει να προστεθεί η έναρξη ιδιωτικοποίησης του ΟΑΕΔ, με τα ιδιωτικά γραφεία ευρέσεως εργασίας, που - στα απλά ελληνικά - σημαίνει νόμιμο δουλεμπόριο και σε μια περίοδο που αυξάνει η ανεργία. Η εργατική τάξη απορρίπτει συνολικά το τερατούργημα και απαιτεί εδώ και τώρα να αποσυρθεί. Στηρίζει το 8ωρο - 7ωρο, τις κλαδικές συμβάσεις, την πλήρη απασχόληση με την κατάργηση του ωρομίσθιου και της μερικής απασχόλησης. Απαιτεί 35ωρο - 5ήμερο - 7ωρο με βελτίωση των αποδοχών και των συνθηκών δουλιάς.

Η κυβέρνηση και οι βιομήχανοι κάνουν τη δουλιά τους. Το ζήτημα είναι τι κάνουμε εμείς. Οι πλειοψηφίες σε ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ συνεχίζουν ασταμάτητα να κατρακυλούν στον κατήφορο του ξεπουλήματος των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Η στάση τους απέναντι στο νομοσχέδιο, είναι επικίνδυνη. Αποκρύπτουν ότι το νομοσχέδιο ενταφιάζει τις βασικές κατακτήσεις και τα δικαιώματα. Τώρα που η αντιμετώπιση αυτής της πολιτικής απαιτεί όξυνση του αγώνα, τον υπονομεύουν. Οι εργατοϋπάλληλοι δεν έχουν τίποτα να περιμένουν απ' αυτές τις ηγεσίες. Τώρα, χωρίς άλλη καθυστέρηση, πρέπει να αρχίσει η αντίστροφη πορεία, η αντεπίθεση. Να δυναμώσει και κυριαρχήσει ο αγωνιστικός ταξικός προσανατολισμός στο συνδικαλιστικό κίνημα. Απευθυνόμαστε στους εργαζόμενους που αγανακτούν, τους δίνουμε το χέρι και τους καλούμε όλοι μαζί να προχωρήσουμε σε αγώνα καθολικό, πανεργατικό, ικανό να αποτρέψει τα σκοτεινά σχέδια κυβέρνησης - κεφαλαίου. Οι δυσκολίες είναι μεγάλες, όχι όμως αξεπέραστες. Μπορούμε να αλλάξουμε την κατάσταση, αρκεί συστηματικά να οργανώσουμε την πάλη μας. Καλούμε τους εργαζόμενους να στήσουν επιτροπές αγώνα παντού. Να ανέβει η αλληλεγγύη και ο συντονισμός της δράσης. Να αναδείξουν πραγματικούς αγωνιστές στα συνδικάτα. Να καταδικάσουν και με την ψήφο τους όσους προωθούν και όσους στηρίζουν τις αντιλαϊκές πολιτικές. Να αρχίσουμε να οικοδομούμε το μέτωπο της κοινής δράσης με τη φτωχή και μεσαία αγροτιά, με τους μικρομεσαίους επαγγελματίες ενάντια στα μονοπώλια. Στο μέτωπο των δυνάμεων του κεφαλαίου να αντιτάξουμε το δικό μας παλλαϊκό αντιμονοπωλιακό μέτωπο.