Την πρώτη τους συνέλευση, μετά την έγκριση από το Πολιτικό Εφετείο της Αθήνας της αίτησης του ΜΙΝΙΟΝ για ένταξή του στο άρθρο 44 του νόμου 1892 για το διακανονισμό των χρεών, πραγματοποίησαν χτες οι εργαζόμενοι της επιχείρησης και σ' αυτή την πολύ σημαντική στιγμή του πολύμηνου αγώνα τους είχαν κοντά τους την ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα,επικεφαλής πολυμελούς αντιπροσωπείας του Κόμματος.

Η αντιπροσωπεία του Κόμματος έγινε δεκτή με χειροκροτήματα από τους εργαζόμενους, ενώ η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ δέχτηκε ερωτήσεις για μια σειρά ζητήματα, καθώς και το "ευχαριστώ" των εργαζομένων για το γεγονός ότι το ΚΚΕ και τα στελέχη του στάθηκαν δίπλα τους σε όλη τη διάρκεια του αγώνα τους και τους παρείχαν σημαντική βοήθεια.

Μιλώντας η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, προς τους εργαζόμενους, αναφέρθηκε εκτενώς στις συνδικαλιστικές ηγεσίες και το ρόλο τους, όπως και στη μεγάλη σημασία των αγώνων.

"Αυτή τη στιγμή, ο μεγαλύτερος βοηθός της κυβέρνησης και της εργοδοσίας, τόνισε η Αλέκα Παπαρήγα, δεν είναι μόνο τα κόμματα που συμφωνούν στην ελευθερία των ιδιωτών, αλλά, δυστυχώς, και οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, και των εργατοϋπαλλήλων στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα, και των μικρομεσαίων και της αγροτιάς. Δεν υπάρχει καλύτερος βοηθός".

Συνεχίζοντας σημείωσε σχετικά με το συντονισμό δράσης των τριτοβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων και για το πώς θα μπορούσαν να αποφευχθούν αρνητικές εξελίξεις για τους εργαζόμενους: "Θα φτάναμε ως εδώ, αν ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, ΠΑΣΕΓΕΣ, ΓΕΣΑΣΕ, ΕΣΕΕ, αν σαν μια γροθιά είχαν συγκροτήσει μια πανελλαδική επιτροπή αγώνα, με βασικές ομοσπονδίες; Κι έπρεπε να την είχαν συγκροτήσει από το 1992. Αυτή ήταν η πρότασή μας. Αν είχαν συγκροτήσει αυτή την επιτροπή και κάναμε επιτροπές αγώνα παντού, στις γειτονιές, παρακάτω, εκεί που δεν είναι οργανωμένοι οι εργαζόμενοι, θα μπορούσαν να περάσουν αυτοί οι νόμοι και να φέρουν τέτοια νομοσχέδια; Αν υπήρχε 1 εκατομμύριο, στις 8 Αυγούστου, που θα περάσει ο νέος νόμος από τη Βουλή, μπορούσε να ήταν 1 και 2 εκατομμύρια εργαζόμενοι έξω από τη Βουλή, θα τολμούσε αυτή η Βουλή να τον ψηφίσει; Εγώ λέω, δε θα τολμούσε. Μπορούν να κατέβουν 2 εκατομμύρια εργατοϋπάλληλοι; Μπορούν. Αλλά όλα αυτά τα χρόνια δε σας ενημέρωσαν, δε σας προειδοποίησαν, δε σας έδωσαν κουράγιο, δε σας στήριξαν. Μην κοιτάτε εδώ που βρέθηκαν άνθρωποι που μπήκαν μπροστά και σας στήριξαν".

Αναφερόμενη στην πανελλαδική πανεργατική απεργία την περασμένη Πέμπτη, η Αλέκα Παπαρήγα υπογράμμισε: "Είδατε τη χτεσινή απεργία, μερικοί, όχι όλοι, βρεθήκατε. Εγώ θα το πω καθαρά: Οργάνωσε την απεργία η ΓΣΕΕ και την ίδια ώρα οργάνωνε την απεργοσπασία. Εχουμε πάρα πολλά στοιχεία που δείχνουν ότι δίνονταν κατευθύνσεις να μη γίνει η απεργία, να μην πετύχει, για να εμφανιστεί από τη μια μεριά πως κάνουμε απεργία, αλλά από την άλλη οι εργαζόμενοι δεν έρχονται. Αρα, οι εργαζόμενοι δε θέλουν! Αρα, οι εργαζόμενοι δεν μπορούν! Αρα, θα τα δεχτούμε όλα!".

Σχετικά με το πώς θα μπορούσε να εκφραστεί έμπρακτα η συμπαράσταση των συνδικαλιστικών οργανώσεων σε χώρους δουλιάς, που αντιμετωπίζουν έντονα προβλήματα οι εργαζόμενοι, σημείωσε: "Επρεπε, όχι μόνο εσείς να ανοίγετε το μαγαζί, αλλά να έρχονται και τα τριτοβάθμια όργανα να σας στηρίζουν. Σαν όργανο, όχι σαν μεμονωμένοι συνδικαλιστές που συμπαρίστανται. Εγιναν αυτά; Και να πάνε παντού. Και στα ναυπηγεία και στα λιμάνια. Και επειδή δε φτάνουν οι συνδικαλιστές των κεντρικών οργάνων, να ορίσουν εκπροσώπους τους παντού. Δεν το έκαναν αυτό".

"Εμείς πιστεύουμε - συνέχισε - ότι οι εργαζόμενοι έχουν φλόγα, αλλά δυστυχώς οι ηγεσίες, θα το πω καθαρά, ξεπουλάνε τον αγώνα,ή δεν έχουν τα κότσια ορισμένοι, δεν έχουν τσαγανό, όπως το έχετε εσείς. Και επειδή η εργατική τάξη έχει τσαγανό, πρέπει να αναδεικνύει και κατάλληλες ηγεσίες". Συνεχίζοντας έθεσε στους εργαζόμενους το εξής ζήτημα, που όπως διευκρίνισε δε θα το λύσει το ΚΚΕ, αλλά πρέπει να τεθεί στους εργαζόμενους: "Τι θα γίνει; Θα ξανααποκτήσουμε ταξικά σωματεία, ταξικές ομοσπονδίες; Κι όταν λέμε ταξικές, δεν εννοούμε κομμουνιστικές. Αυτό το ξεκαθαρίζουμε. Οι εργάτες και οι εργάτριες δεν είναι όλοι κομμουνιστές. Μακάρι να ήταν, αλλά δεν είναι. Μιλάμε για ανθρώπους που θα λένε: Από εδώ είμαστε οι εργαζόμενοι, κι από εκεί η εργοδοσία, που θα βλέπουμε ταξικά τα ζητήματα και θα βρίσκουμε κοινή γλώσσα, ανεξάρτητα από το σε ποια κόμματα ανήκουμε, όπως τη βρήκατε εσείς. Ξέρω, ότι δε μιλάω μόνο σε κομμουνιστές και κομμουνίστριες".

Τον κίνδυνο να χαθεί πολύτιμος χρόνος σε βάρος της εργατικής τάξης επισήμανε η Αλέκα Παπαρήγα, αν δε λυθεί το παραπάνω ζήτημα, εξηγώντας: "Αν δεν ξαναοργανωθούν στα πρωτοβάθμια σωματεία, αν δεν αλλάξουν οι συσχετισμοί στις αρχαιρεσίες και αν ταυτόχρονα δεν παρθούν μέτρα για διαμόρφωση, πανελλαδικά πια, μέσα στα πλαίσια του συνδικαλιστικού κινήματος, μιας μεγάλης επιτροπής από σωματεία, ομοσπονδίες κι από άλλες πρωτοβουλίες, που θα οργανώνει τους αγώνες, θα χάσουμε πολύτιμο χρόνο. 48 επιχειρήσεις ιδιωτικοποιούνται τώρα. Νόμοι ψηφίζονται. Αύριο θα μας πουν ότι είναι τετελεσμένα γεγονότα, άρα να υποταχθούμε. Μπορείτε να συμβιβαστείτε με την ανεργία; Και καλά σήμερα, τα παιδιά μας αύριο; Δεν είναι μόνο το σήμερα. Οι περισσότερες είσαστε νέες. Τι θα γίνει σε 10 - 15 χρόνια; Δεν έχουμε περιθώρια επιλογής".

"Με τους αγώνες μπορείς να ελπίζεις, υπογράμμισε η Αλέκα Παπαρήγα. Μπορείς να κατακτάς ή κάτι να ματαιώνεις. Αν δεν κάνεις αγώνα σήμερα, χάθηκες. Το πιο σημαντικό αυτού του αγώνα είναι αυτό το γενικότερο μήνυμα που δίνει στους εργαζόμενους και στην κυβέρνηση".

"Επιτρέψτε μου - συνέχισε - να πω λίγα λόγια για τη θέση μας για τα προβλήματά σας και τι μπορούμε να κάνουμε από εδώ και μπρος, αν και δε μας αρέσουν τα λόγια, γιατί νομίζουμε ότι τα κόμματα πρέπει να κρινόμαστε στην πράξη. Ξέρετε, όταν καλείται ένας βουλευτής ή όταν πάει με δική του πρωτοβουλία σε έναν αγώνα, θα πει ότι τον υποστηρίζει. Το θέμα όμως είναι τι κάνει μέσα στη Βουλή, γιατί παρά πολλές φορές υποστηρίζει έναν αγώνα, αλλά μέσα στη Βουλή ψηφίζει διαφορετικά. Και δεύτερο, τι κάνουμε γενικότερα μέσα στο κίνημα των εργαζομένων.

Εμείς σας υποστηρίζουμε, γιατί ξέρουμε πάρα πολύ καλά ότι δεν υπάρχει αγώνας, μπροστά σε ένα χώρο δουλιάς που κλείνει, μπροστά σε μια απόλυση, που δεν είναι δίκαιος και υπέρ των εργαζομένων. Εμείς δεν καθόμαστε να δούμε αν είναι δίκαια τα αιτήματα. Είναι δίκαια. Το λέμε από την εμπειρία μας. Δεν υπάρχει περίπτωση να κλείνει ένα εργοστάσιο, μια επιχείρηση, και να έχει άδικο ή ευθύνες ο εργαζόμενος. Δεν υπάρχει περίπτωση. Σε όλη την ιστορία δεν το έχουμε συναντήσει αυτό. Δεύτερο: Ξέρουμε πάρα πολύ καλά, ότι όταν κλείνει μία επιχείρηση δεν κλείνει γιατί δεν έχει κέρδη. Πολλές φορές κλείνει ακριβώς γιατί έχει κέρδη, γιατί οι ιδιοκτήτες της επιχείρησης απόκτησαν πολλά κέρδη, αλλά θέλουν να τα τοποθετήσουν κάπου αλλού, να βγάλουν περισσότερα".

Καταλήγοντας υπογράμμισε για τη δράση των επιχειρηματιών: "Η δίψα τους δε σταματά. Δεν πρόκειται να ξεδιψάσουν. Σου λέει: 10 βγάζω; Αμα μπορώ κάπου να βγάλω 15, θα κλείσω την επιχείρηση, θα πετάξω τον κόσμο στο δρόμο και θα βάλω κάπου αλλού τα λεφτά μου. Εχετε δει επιχειρήσεις να κλείνουν και επιχειρηματίες να πεθαίνουν στην ψάθα; Οταν κλείνουν μια επιχείρηση, ανοίγουν άλλες 10. Ενώ ο εργαζόμενος, κυριολεκτικά, θα πεθάνει στην ψάθα. Οταν απολύεται, ιδιαίτερα σήμερα, θα ζήσει στην ανέχεια και κινδυνεύει να πεθάνει στην ψάθα. Ναι, αν έχει κι ένα σπίτι, αύριο έτσι όπως πάει η κατάσταση, μπορεί να χρειαστεί να το βγάλει στο σφυρί, για να μπορέσει να μπαλώσει άλλη τρύπα. Γι' αυτό κι εμείς δεν ψάχνουμε το θέμα. Ξέρουμε ποιος έχει το δίκιο".