Σε βαθιά γεράματα, γύρω στα ενενήντα, αντιμέτωπος με το θάνατο, αλλά και με τα τέκνα του, που για να αποσπάσουν τη διαχείριση της πατρικής περιουσίας επιχείρησαν να τον εμφανίσουν ως ξεμωραμένο, ο δεύτερος κορυφαίος των τραγικών, Σοφοκλής,γράφει τον "Οιδίποδα επί Κολωνώ",ένα αριστούργημα τραγικής ποίησης, σοφίας, οδυνηρού ψυχικά, αλλά νηφάλιου διανοητικά απολογισμού για το νόημα και τις αξίες της ζωής. Ολοκληρώνοντας ο Σοφοκλής τον τραγικότερο των αρχαίων μύθων (νέος είχε παρουσιάσει τον "Οιδίποδα Τύραννο"), μοιάζει σαν να ενσωματώνει στο μύθο του γερο-Οιδίποδα το προσωπικό του δράμα. Να "απαντά" προειδοποιητικά στους γιους του, μέσω της τραγωδίας του εξορισμένου από τη Θήβα Οιδίποδα, εξορισμένου με την ανοχή και των γιων του, Πολυνείκη και Ετεοκλή, που αλληλοσφάχτηκαν για την κατάκτηση της πατρικής εξουσίας και για το πώς κι αυτοί μπορεί να τιμωρηθούν για τη μωροφιλοδοξία και ασέβειά τους απέναντι στον μέγιστο γεννήτορά τους, που θέλησαν να τον ταπεινώσουν.

Με αυτή τη φιλοσοφική, πικρότατα ανθρωπολογική και με βαθύτατα ανθρωπιστικό μήνυμα για τα πάθη των γηρατειών, τραγωδία, και έχοντας αξεπέραστο μέτρο σύγκρισης τη μνημειώδη, πάνσοφη (ποιητικά, υποκριτικά, σκηνοθετικά) ερμηνεία, αλλά και τη σκηνοθεσία του Αλέξη Μινωτή,πόθησε να"παλέψει" ο θίασος "Διαδρομή" του Δημήτρη Παπαμιχαήλ.Είναι μεγάλο τόλμημα για κάθε ηθοποιό να καταπιαστεί με αυτό το ρόλο, τον οποίο "σημάδεψε" ανεξίτηλα ο διά βίου και αδιαλείπτως ασκούμενος με το αρχαίο δράμα και γενικώς με το μεγάλο θέατρο, Μινωτής. Και ο Μινωτής χρειάστηκε να"πορευτεί" αρκετά χρόνια με αυτό το ρόλο έως ότου πραγματοποιήσει στα γηρατειά του πλέον, μια απειρόκαλη ερμηνεία. Εως ότου, από το σοφό και απέριττο - εξαιτίας και των ανήμπορων σωματικά και φωνητικά γηρατειών - λόγο του να λάμψει πλήρως η σοφή τραγική ποίηση του Σοφοκλή.

Επισημαίνουμε τα παραπάνω, εννοώντας ότι ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ, ένας σημαντικότατος ηθοποιός, χάρη στην καλή παιδεία που πήρε σπουδάζοντας, στα δυνατά εκφραστικά του μέσα, στη μακρόχρονη θητεία του στο ποιοτικό ρεπερτόριο - όχι όμως και στο αρχαίο δράμα - ανταποκρίθηκε σε σημαντικό βαθμό στις απαιτήσεις του ρόλου - ογκόλιθου. Δεν έφτασε όμως στην κορυφή τους. Η κατάκτησή τους θα απαιτούσε χρόνο και μόχθο πολύ.

Μεγάλος, όμως, συμπαραστάτης - οδηγητής του Δ. Παπαμιχαήλ,όπως και όλων των συντελεστών και ερμηνευτών της παράστασης, στάθηκε η μετάφραση του Κ. Χ. Μύρη.Μετάφραση κυριολεκτική και καθάρια στα νοήματά της, γλωσσικά πλουσιότατη, αλλά μη επιτηδευόμενη και φιλάρεσκη με τον πλούτο, σύγχρονη, αλλά χωρίς υπερβολές (ίσως μόνο η προσφώνηση "αγαπητέ" που χρησιμοποιεί ο Οιδίποδας παραξενεύει).

Ο Σταύρος Τσακίρης,σκηνοθέτης με φαντασία, ευρηματικότητα, ευαισθησία, προβληματισμό, ανησυχίες, με εικαστική και γενικότερα καλλιεργημένη αισθητική αντίληψη, αλλά συχνά φορμαλιστής και κάποτε "θεαματοθήρας" με χρήση και στοιχείων διαφόρων παραδόσεων (ελληνικών και ξένων), αντιμετώπισε τον"Οιδίποδα επί Κολωνώ" με σεμνότητα, σεβασμό και δραματικό μέτρο στο λόγο και στην όψη της παράστασης. Σεβασμός και μέτρο, που με δεδομένο και αρμόζον δραματικό ήθος και μέτρο της μουσικής του Γιώργου Κουρουπού θα ήταν πληρέστερα αν τα καλαίσθητα κοστούμια της Λαλούλας Χρυσικοπούλου(υπογράφει και το λιτά συμβολιστικό σκηνικό) για το Χορό και κάποιες κινήσεις του Χορού (χορογραφία Μαίρη Τσούτη) συνδυασμένες με τις πτυχώσεις των κοστουμιών του, όπως και η "τελετουργική", αργού και λυγισμένου βηματισμού, κίνηση κάποιων ρόλων (λ.χ. της Αντιγόνης) δε θύμιζαν, αμυδρά βέβαια, κίνηση των δερβίσηδων και του ιαπωνικού και κινέζικου θεάτρου.

Η σοβαρή, γενικά, σκηνοθετική προσπάθεια του Στ. Τσακίρη, ευεργετήθηκε ιδιαίτερα από τρεις ηθοποιούς. Τον Τάσο Χαλκιά που αποδείχνει τη γερή υποκριτική παιδεία και στόφα του, ερμηνεύοντας δυναμικά και συνθετικά το αυτοκαταστροφικό μίσος και τη διαταραγμένη ψυχολογία του Πολυνείκη. Τον Γιώργο Κέντρο,με μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ερμηνεία του Κρέοντα, ένας Κρέων κυνικός, συνειδητός, συγκαλυμμένος αρχικά, απροκάλυπτος στη συνέχεια άρπαγας φορέας του κακού. Τον Γιώργο Παρτσαλάκη (Θησέα), νηφάλιο και αυτοκυρίαρχο φορέα του καλού. Αξιόλογη η λιτή, αυτοκυριαρχημένου λόγου, ερμηνεία της Μίνας Χειμώνα.Εξαιρετικός κορυφαίος ο Θάνος Δαδινόπουλος.Γόνιμες οι ερμηνείες και των Γιάννη Θωμά, Ελισάβετ Γιαννοπούλου, Παναγιώτη Σταματόπουλου και των μελών του Χορού.

ΘΥΜΕΛΗ