Πόσες φορές έχετε ακούσει τον πρωθυπουργό ή τον υπουργό Εθνικής Οικονομίας ή κάποιον άλλον υπουργό να μιλάνε για τη μεγάλη και επιτακτική, εθνική ανάγκη υλοποίησης του προγράμματος της λεγόμενης σύγκλισης και της εκπλήρωσης του στόχου της εισόδου της χώρας στην ΟΝΕ; Προφανώς, η απάντηση είναι μία και μοναδική: αμέτρητες φορές.

Τους ακούσατε, όμως, ποτέ να ομολογούν πως τα επιδόματα ανεργίας στην Ελλάδα ανέρχονται μόλις στο 25% ενός μέσου μισθού και - πολύ περισσότερο - πως η χώρα μας βρίσκεται στην τελευταία θέση της Ευρωπαϊκής Ενωσης, με σημαντική διαφορά από τις περισσότερες άλλες χώρες, αφού στη Δανία βρίσκονται στο 80%, στην Πορτογαλία στο 75% και στη Γαλλία στο 73%; Προφανώς και πάλι η απάντηση είναι μία και μοναδική: Οχι.

Μήπως, τους ακούσατε ποτέ, να λένε πως η εκπλήρωση του προγράμματος "σύγκλισης" και η περιβόητη είσοδος της χώρας στη Νομισματική Ενωση θα σημάνουν και κάποια σύγκλιση των ελληνικών δεδομένων, στους τομείς των μισθών, των συντάξεων, των κοινωνικών επιδομάτων, κλπ., με τα δεδομένα, που ισχύουν στις άλλες χώρες - μέλη της ΕΕ; Η απάντηση και πάλι είναι ολοφάνερη: Οχι. Ούτε καν για να δημαγωγήσουν δεν τολμούν να υποσχεθούν κάτι τέτοιο.

Τολμούν, όμως, να ζητούν θυσίες και πάλι θυσίες και άντε πάλι θυσίες, για να επιτευχθούν οι... εθνικοί στόχοι. Μήπως αμφιβάλλει κανείς, ότι αν και όταν μπει η χώρα στην ΟΝΕ, θα υπάρξουν νέοι στόχοι, που κι αυτοί θα απαιτούν και πάλι θυσίες;