Η συγκεκριμένη, εισοδηματική πολιτική αποδείχτηκε το καλύτερο "λίπασμα" για την προκλητική αύξηση της κερδοφορίας των εμπορικών, βιομηχανικών, τραπεζικών και άλλων μεγάλων ελληνικών και ξένων επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα. Του λόγου το αληθές, επιβεβαιώνουν τα εξής:Πρώτον, οι ισολογισμοί περίπου 4.000 μεγάλων βιομηχανικών επιχειρήσεων (ΑΕ και ΕΠΕ) όπως τους έχει επεξεργαστεί και καταχωρήσει η ηγεσία του ΣΕΒ στο βιβλίο με τίτλο "Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ". Σύμφωνα με τα στοιχεία αυτά, τα κέρδη των μεγάλων βιομηχανικών επιχειρήσεων την περίοδο 1991 - 1996, αυξήθηκαν πάνω από 2.000%. Από 15,7 δισ. δραχμές που ήταν το 1991 τα καθαρά κέρδη των μεγάλων βιομηχανικών επιχειρήσεων (ΑΕ και ΕΠΕ), ανέβηκαν σε 164,3 δισ. δραχμές το 1992, περιορίστηκαν στα 161,8 δισ. δραχμές το 1993, για να τιναχτούν στα 247,4 δισ. δραχμές το 1994 - που επανήλθε το ΠΑΣΟΚ στην κυβερνητική εξουσία - να σημειώσουν νέο άλμα το 1995 και να φτάσουν τα 354,4 δισ. δραχμές, ώστε να φτάσουν το 1996 στα 393 δισ. δραχμές. Με βάση τις προβλέψεις της ICAP για αύξηση 8,1% των κερδών των βιομηχανικών επιχειρήσεων το 1997, σημαίνει ότι πέρσι τα κέρδη ανέβηκαν στα 425 δισ. δραχμές. Αν υποθέσουμε ότι και φέτος τα κέρδη των βιομηχανιών θα αυξηθούν κατά μέσο όρο 7 - 8%, τότε τα επίσημα συνολικά καθαρά κέρδη των 4.500 περίπου κερδοφόρων και ζημιογόνων βιομηχανικών επιχειρήσεων, θα ξεπεράσουν φέτος τα 450 δισ. δραχμές. Με βάση λοιπόν τα παραπάνω δεδομένα και αν θελήσουμε να συγκρίνουμε τους κερδισμένους και χαμένους από την οικονομική πολιτική των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, διαπιστώνουμε ότι στην περίοδο 1994 - 1998 το ποσοστό αύξησης των επίσημων, φανερών κερδών των μεγάλων βιομηχανικών επιχειρήσεων ήταν ΥΠΕΡΔΙΠΛΑΣΙΟ του πληθωρισμού (βλέπε σχετικό πίνακα).

Δεύτερον, σύμφωνα με τους ισολογισμούς, 9 μόνο τράπεζες αύξησαν τα κέρδη τους από 256,8 δισ. δραχμές το 1996 σε 369,3 δισ. δραχμές το 1997. Δηλαδή το ποσοστό αύξησης των κερδών τους αυξήθηκε - επίσημα - κατά 43,8% (!) που είναι σχεδόν 8 φορές μεγαλύτερο από το μέσο ρυθμό πληθωρισμού.

Τρίτον, πολλαπλάσια - σε σχέση με τον πληθωρισμό - ήταν και η αύξηση των κερδών των μεγάλων εμπορικών επιχειρήσεων. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι

το 1997 συγκριτικά με το 1996, το μέσο ποσοστό αύξησης των 100 μεγαλύτερων εμπορικών επιχειρήσεων που δρουν στην Ελλάδα, ήταν 15,9%. Το ποσοστό αυτό, που είναι το επίσημο ποσοστό αύξησης των κερδών των μεγάλων εμπορικών επιχειρήσεων, είναι σχεδόν τριπλάσιο του πληθωρισμού.

Θα πρέπει εδώ να σημειώσουμε, ότι αν είναι μια φορά κάλπικα τα στοιχεία που επικαλείται ο πρωθυπουργός Κ. Σημίτης, για να υποστηρίξει πως οι αυξήσεις μισθών και συντάξεων ήταν μεγαλύτερες από τον πληθωρισμό, τότε είναι πολύ πιο κάλπικο το ποσοστό αύξησης των κερδών που εμφανίζουν με τους ισολογισμούς τους οι μεγάλες εμποροβιομηχανικές επιχειρήσεις. Τα πραγματικά τους κέρδη και άρα τα ποσοστά αυξήσεων, είναι σε πολλές περιπτώσεις μεγαλύτερα. Ομως δεν τα εμφανίζουν στους ισολογισμούς τους και με διάφορες αλχημείες που κάνουν, εμφανίζουν τα κέρδη τους μικρότερα από τα πραγματικά, για να μπορούν έτσι και να φοροδιαφύγουν.

Η προκλητικά μεγάλη αύξηση των κερδών την τελευταία πενταετία - τα επίσημα ποσοστά αύξησης των κερδών είναι πολλαπλάσια του πληθωρισμού - σε συνδυασμό με την παράλληλη καθήλωση των μισθών και συντάξεων, το πάγωμα των τιμών παραγωγού για τα περισσότερα αγροτικά προϊόντα, τη μείωση των διεθνών τιμών στα υγρά καύσιμα και άλλες πρώτες ύλες, αποτελούν την καλύτερη απόδειξη ότι στην Ελλάδα έχουμε πληθωρισμό κερδών και όχι πληθωρισμό μισθών.

Αν πράγματι, η εισοδηματική και η γενικότερη οικονομική πολιτική της κυβέρνησης Σημίτη, έθιγε τα κέρδη και υπερκέρδη των μεγάλων επιχειρήσεων και αν αυτή η πολιτική στήριζε τα - όπως υποστηρίζει ο πρωθυπουργός - λαϊκά εισοδήματα, τότε:

• Πρώτον, πώς εξηγείται το γεγονός ότι η ηγεσία των βιομηχάνων (ΣΕΒ) και άλλων μεγαλοεπιχειρηματικών οργανώσεων και φορέων - που εκπροσωπούν ένα μικρό τμήμα του ελληνικού λαού - να στηρίζουν δημόσια την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και να καταχειροκροτούν την ακολουθούμενη κυβερνητική πολιτική;
• Δεύτερον, πώς εξηγείται επίσης το γεγονός, ότι οι ηγεσίες των κορυφαίων συνδικαλιστικών οργανώσεων των εργαζομένων στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα(ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, κλπ.), των συνταξιούχων, των αγροτών, των αυτοαπασχολούμενων επαγγελματοβιοτεχνών να εκφράζουν τη δυσφορία τους απέναντι στην ακολουθούμενη αντιλαϊκή πολιτική, με ψηφίσματα διαμαρτυρίας, στάσεις εργασίας, απεργιακές κινητοποιήσεις και άλλες μορφές αγώνα;