"Ποιοι επωφελούνται από έναν υψηλό πληθωρισμό;". Το ρητορικό αυτό ερώτημα διατύπωσε δημόσια από το βήμα της Διεθνούς Εκθεσης Θεσσαλονίκης, ο πρωθυπουργός και πρόεδρος του "νέου" ΠΑΣΟΚ Κ. Σημίτης.Και με το γνωστό στιλ του καθηγητή, λες και απευθυνόταν σε πρωτοετείς φοιτητές, ο Κ. Σημίτης αποφάνθηκε πως από τον υψηλό πληθωρισμό επωφελούνται "εκείνοι, οι οποίοι έχουν σταθερά περιουσιακά στοιχεία, βεβαίως τα πιο εύπορα στρώματα", καθώς - όπως έσπευσε να εξηγήσει - "όσο πέφτει ο πληθωρισμός τόσο βελτιώνεται η θέση εκείνων, οι οποίοι κερδίζουν τη ζωή τους με το μόχθο τους, οι οποίοι ζουν με το μεροκάματο"!Και επιχειρώντας να μετατρέψει σε αξίωμα τον αυθαίρετο ισχυρισμό του, πως η μείωση του πληθωρισμού ευνοεί τους μισθοσυντήρητους και μισθοδίαιτους και θίγει τους μεγαλοεισοδηματίες, υποστήριξε πως "η μείωση του πληθωρισμού, είναι μια πολιτική, η οποία στοχεύει στη βελτίωση του εισοδήματος της τεράστιας πλειοψηφίας του ελληνικού λαού"...

Με δεδομένο, λοιπόν, ότι η μείωση του πληθωρισμού είναι ένας από τους όρους που έχει θέσει το Διευθυντήριο των Βρυξελλών για την ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ και ότι η κυβέρνηση του "νέου" ΠΑΣΟΚ συνέβαλε σημαντικά στην εκπλήρωσή του, ο Κ. Σημίτης θέλησε να στείλει το εξής διπλό μήνυμα: Πρώτον, ότι η ΟΝΕ είναι "καλή", αφού μας υποχρεώνει να μειώσουμε τον πληθωρισμό. Δεύτερον, ότι η οικονομική πολιτική της κυβέρνησής του - που επιδιώκει την πάση θυσία εκπλήρωση των στόχων για την ΟΝΕ - είναι... φιλολαϊκή, αφού με τη μείωση του πληθωρισμού, που έχει πετύχει τα τελευταία χρόνια κατάφερε να βελτιώσει τα λαϊκά εισοδήματα (!)

Το ζητούμενο, σε σχέση με αυτά που είπε ο πρωθυπουργός στη ΔΕΘ, δεν είναι αν μειώθηκε ή όχι ο πληθωρισμός. Κανείς δεν αμφισβητεί ότι ο πληθωρισμός - ανεξαρτήτως αν δε μειώθηκε όσο θα ήθελε η κυβέρνηση για να εκπληρώσει και τους στόχους που θέτουν οι Βρυξέλλες για την ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ - μειώθηκε σημαντικά τα τελευταία χρόνια. Τα επίσημα στοιχεία δείχνουν ότι ο ετήσιος ρυθμός πληθωρισμού στην Ελλάδα σε μέσα επίπεδα, μειώθηκε από 14,4% το 1993, σε 5,5% το 1997 και σε 5,2% τον Αύγουστο του 1998. Σε δωδεκάμηνη βάση (αρχή/τέλος), ο ρυθμός πληθωρισμού τσίμπησε φέτος (τον Αύγουστο ήταν 5% αντί 4,7% πέρσι το Δεκέμβρη) κυρίως λόγω της υποτίμησης της δραχμής). Οι ρυθμοί αυτοί, είναι πολύ μεγαλύτεροι από εκείνους που είχε θέσει η κυβέρνηση με το πρόγραμμα "σύγκλισης" και τώρα οι οικονομικοί της επιτελείς, θα ήταν ευχαριστημένοι αν ο πληθωρισμός κλείσει στο τέλος του 1998 στο 4,7% (αρχή/ τέλος), έναντι 4,7% πέρσι το Δεκέμβρη και στόχου 2,5%!

Το ζητούμενο, λοιπόν, δεν είναι αν μειώθηκε ή όχι ο πληθωρισμός. Το ζητούμενο είναι αν λέει αλήθεια ή ψέματα ο κύριος πρωθυπουργός, όταν υποστηρίζει ότι από τη μείωση του πληθωρισμού κέρδισαν τα πλατιά λαϊκά στρώματα (δηλαδή οι μισθωτοί οι συνταξιούχοι κλπ.) και ζημιώθηκαν, μονόπλευρα, οι εύποροι με τις μεγάλες περιουσίες και τα παχυλά πορτοφόλια.Από μια προσεκτική ανάγνωση των επίσημων στοιχείων, θα διαπιστώσει κανείς, πως η αντιπληθωριστική πολιτική της κυβέρνησης από τη μια έπληξε πολύπλευρα τα λαϊκά εισοδήματα και από την άλλη ωφέλησε πολύμορφα τα μεγάλα εισοδήματα.

Στην προσπάθειά του να μας πείσει ο κύριος πρωθυπουργός, ότι ΟΛΟΙ πρέπει να στηρίξουμε την προσπάθεια της κυβέρνησης για μείωση του πληθωρισμού, άφησε να εννοηθεί ότι ΟΛΟΙ έχουμε συμφέρον να μειωθεί ο πληθωρισμός, γιατί δήθεν "ΟΛΟΙ τρώμε από το ίδιο καζάνι". Μπορεί, πράγματι, ΟΛΟΙ να τρώμε από το ίδιο καζάνι, υπάρχει όμως μια μικρή διαφορά. Κάποιοι τρώνε με κουτάλες (και αυτοί δεν είναι άλλοι από τους μεγαλοεπιχειρηματίες) και κάποιοι άλλοι(η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων, μισθωτοί, συνταξιούχοι, αγρότες, αυτοαπασχολούμενοι επαγγελματίες, βιοτέχνες και έμποροι) τρώνε με κουταλάκια ή και με... τρύπια κουτάλια!

Η όλη αντιπληθωριστική πολιτική της κυβέρνησης, στηρίχτηκε:

• Στην εισοδηματική πολιτική,κυρίαρχο στοιχεία της οποίας ήταν η μείωση του εργατικού κόστους με τη συμπίεση της αγοραστικής δύναμης των μισθών και συντάξεων.
• Στην τιμολογιακή πολιτική των ΔΕΚΟ, όπου - εκτός του ΟΤΕ που είχε πάρει το δρόμο της ιδιωτικοποίησης - εγκρίθηκαν αυξήσεις μικρότερες του πληθωρισμού.
• Στη σφιχτή νομισματοπιστωτική πολιτική (το τραπεζικό χρήμα στην αγορά ήταν λίγο και ακριβό).
• Στην περικοπή κρατικών δαπανών κοινωνικού χαρακτήρα για τη μείωση των ελλειμμάτων και του δημόσιου χρέους, κυρίως με το σφαγιασμό των επιχορηγήσεων και επιδοτήσεων σε διάφορους κοινωνικούς φορείς που ασκούν κοινωνική πολιτική.

Στα κείμενα που ακολουθούν στη συνέχεια, θα απαριθμήσουμε ορισμένα στοιχεία, που τεκμηριώνουν την άποψη ότι το πλέγμα μέτρων, που πήρε η κυβέρνηση για τη μείωση του πληθωρισμού, έπληξε μονόπλευρα τα λαϊκά εισοδήματα και ωφέλησε μονόπλευρα τους "εύπορους" μεγαλοεπιχειρηματίες και μεγαλοεισοδηματίες.