"Η ζωή είναι ένα τραγούδι" του Αλέν Ρενέ είναι από κείνα τα έργα που εύκολα κάποιος το εκτιμά για τις αισθητικές του αρετές, μια ροή που σε συναρπάζει, άριστη τεχνική, ηθοποιία και λεπτό χιούμορ, με ένα λεπτά επεξεργασμένο στοιχείο ρομαντισμού που φέρνουν τα τραγούδια της Πιαφ, του Ζιλμπέρ Μπεκό και παλαιότερων της εποχής του βινιλίου.

Ομως ο επιφανειακός ή βιαστικός θεατής κινδυνεύει να χάσει ένα μήνυμα του σκηνοθέτη που επίμονα, διαπερνά το έργο από την αρχή ως το τέλος και το καθιστά πραγματικό αριστούργημα. Το μήνυμα αυτό, που έντεχνα καταλήγει να είναι το θέμα του έργου, δεν είναι άλλο από το τεράστιο κοινωνικό πρόβλημα της ανεργίας και της αβεβαιότητας για το αύριο, που σήμερα - στην εποχή του νεοφιλελευθερισμού και των νέων σχέσεων εργασίας - διακατέχει όλο και μεγαλύτερες κατηγορίες εργαζομένων. Δεν αναπτύσσουμε το έργο. Καλύτερα να το δείτε.

Ν. Β.