Μετά την πρώτη Κυριακή των εκλογών της Τοπικής Αυτοδιοίκησης το ερώτημα που απασχολεί όλους μας είναι: πώς θα ψηφίσουν στις περιοχές, όπου δε βγήκε ούτε δήμαρχος ούτε νομάρχης με την πρώτη ψηφοφορία; Και με αφορμή αυτό το ερώτημα αρχίζουν οι συζητήσεις και διατυπώνονται τα διάφορα προγνωστικά. Και ως εδώ τα πράγματα πηγαίνουν καλά. Εξάλλου είναι στη φύση του Νεοέλληνα να προδικάζει. Να επιχειρηματολογεί για να στηρίξει το δικό του προγνωστικό και να απορρίπτει του συνομιλητή του. Είναι κι αυτό μια συνήθεια που πάει πολύ κοντά στον "τζόγο" που έχει κυριαρχήσει σ' όλα τα επίπεδα της κοινωνικής μας ζωής. Οι πάντες μας υπόσχονται πως πίσω από το προϊόν που αγοράζουμε θα βρούμε έναν αριθμό ή ένα γράμμα, ή, εν πάση περιπτώσει, ένα σχέδιο. Αν, λοιπόν, μας υπόσχονται, αυτά που θα βρούμε είναι έτσι ή αλλιώς, και που ποτέ δεν είναι βέβαια, θα κερδίσουμε το ένα ή το άλλο. Ενα εργαλείο ή μια σουπιέρα, ένα CD ή ένα εισιτήριο για τη Βενεζουέλα. Και καταντάει, λοιπόν, οι καθημερινές πράξεις της ζωής μας να γεμίζουν από αγωνία. Θα κερδίσουμε ή όχι; Είμαστε τυχεροί ή όχι; Είμαστε εμείς οι καλύτεροι ή οι άλλοι;

Ενας τέτοιος τζόγος λοιπόν, και οι εκλογές και οι συζητήσεις της μεσοεκλογικής (κατά το μεσοπαγετώδους) εβδομάδας. Ο καθένας λέει και τη γνώμη του. Ποντάρει, σαν να λέμε, και περιμένει να δει πού θα σταματήσει το μπαλάκι, στο 4 ή στο 12, στο πράσινο ή στο μαύρο. Και δεν είναι βέβαια μόνο αυτό το παιχνίδι των υποθέσεων και των στοιχημάτων που με απασχολεί. Ούτε φυσικά, τα πρόχειρα επιχειρήματα που με πειράζουν. Δεν είναι ούτε τα στρογγυλά τραπέζια της τηλεοπτικής λαϊκής αγοράς. Τα πολιτικά πυροτεχνήματα των αρχηγών ανοίγουν πληγές στ' αυτιά μου. Των αρχηγών, εννοώ που δεν μπόρεσαν να κερδίσουν. Των αρχηγών που πήρανε μερικές χιλιάδες ψήφους, μα δεν κατάφεραν να κατακτήσουν την εξουσία. Τα λόγια αυτών των χαμένων έχουν ενδιαφέρον. Να τ' ακούς και να γεννιούνται μέσα σου του κόσμου οι απορίες. Βέβαια, εγώ δεν έχω το χώρο και το χρόνο να σας τις αναλύσω αυτές τις απορίες και ν' απαντήσω στα ερωτηματικά που γεννούν. Σε μια θα σταθώ. Σ' αυτήν που έχει γίνει πια μια κατάγλυκια καραμέλα και όποιος προλάβει τη γλείφει από δω, τη γλείφει από κει αφήνοντας στο πρόσωπό του να απλωθεί μια ευτυχία ανείπωτη. Γιατί αυτή η πανάθλια καραμέλα έχει ταυτιστεί με την ουσία της Δημοκρατίας. Και ξέρετε ποια είναι; Είναι η στομφώδης δήλωση των χαμένων που εκπυρσοκροτούν μπροστά στα μικρόφωνα και στις τηλεοπτικές κάμερες: Δε δεσμεύω κανένα, λένε οι ηττημένοι. Αφήνω τους ψηφοφόρους μου να ψηφίσουν "κατά συνείδησιν". 'Η κάπως έτσι. Και καλά "ρε ηττημένα παιδιά μου", παρατήρησε ο Αγάπιος ο Σαχίνης, υποψήφιος δήμαρχος Θεσσαλονίκης από ΚΚΕ μεριά. Και την πρώτη Κυριακή πώς ψήφισαν οι φουκαράδες οι ψηφοφόροι σας; Με φιμωμένη την προσωπική τους συνείδηση; Δεν ψήφισαν όπως αυτοί πίστευαν, αλλά όπως εσείς τους ψιθυρίσατε στο ιδρωμένο τους αυτί; Τι σημαίνει, δηλαδή, "ψηφίστε κατά συνείδηση"; Εσείς βέβαια δε θα μου απαντήσετε. Θ' απαντήσω όμως εγώ. Σημαίνει πως την πρώτη φορά καταφέρατε να τους πείσετε πως όταν εκλεγείτε θα κάνετε αυτό, θα κάνετε και τ' άλλο. Θα ομορφύνετε την πόλη τους, θα καθαρίσετε τους δρόμους τους και στις πλατείες θα φυτέψετε λουλούδια. Και επιμείνατε πάνω σ' αυτό λέγοντας πως οι άλλοι, οι αντίπαλοί σας δε θα κάνουν τίποτα απ' αυτά, γιατί είναι άλλου πολιτικού χαρακτήρα και ανήκουν σε άλλα πολιτικά συμφραζόμενα. Και τώρα; Τώρα που πέρασε μια βδομάδα, άλλαξαν όλα; Δε σας πειράζει, ελεεινοί ηττημένοι μου, να ψηφίσουν οι ψηφοφόροι σας τους άλλους, τους νικητές, που βρίσκατε κάθε φορά τον τρόπο να τους κατακεραυνώνετε κατηγορώντας τους για την ανικανότητά τους και την πολιτική τους ασυνέπεια, το ελλιποβαρές ήθος τους και την ασύστολη ψευδολογία τους;

Πιστεύετε, εσείς ηττημένοι μου ρυθμιστές, ότι μπορεί τόσο εύκολα να αλλάζει η συνείδηση του ανθρώπου; Τη μια Κυριακή να ξυπνάς με τους ροζ και την άλλη με τους πράσινους; Είναι δυνατό τη μια Κυριακή να είσαι με τους αντάρτες και την άλλη με τους ενωτικούς; Απαντήστε μου σας παρακαλώ, όποιο καλάμι και αν καβαλήσατε, ποιος σας έδωσε τη δύναμη ν' αλλάζετε συνειδήσεις ανθρώπων; Και γιατί το σύνθημα του ΚΚΕ "άκυρο, λευκό ή αποχή" δε σας βρίσκει σύμφωνους; Γιατί σας ενοχλεί η δική μου σταθερότητα; Σας πειράζει να σκέφτομαι το ίδιο τη μια Κυριακή, το ίδιο και την άλλη; Σας ενοχλεί να έχω την ίδια πίστη και τις ίδιες κρυφές ελπίδες σε όλη μου τη ζωή; Δεν το κρύβω πως μου θυμίζετε τον Θανασάκη τον πολιτευόμενο, που έλεγε πως μέσα στη χούφτα του κρατάει τους ψηφοφόρους του. Ετσι, λοιπόν, και σεις μέσα στη χούφτα σας κρατάτε τη συνείδηση των ψηφοφόρων σας; Ε, λοιπόν, αν είναι κάτι που θαυμάζω σε σας, είναι η "Χούφτα" σας!